บทที่ 17 : ฝึกตน

"100...101...102...103...ช้าเกินไปแล้ว เร็วขึ้นอีก"

ผู้อาวุโสสามแห่งเขาตงซานเอ็ดใส่ศิษย์หัวแก้วหัวแหวนผู้ซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตาวิดพื้นให้ทันจังหวะนับของอาจารย์ ขณะเดียวกัน ก็ส่งหินก้อนใหญ่กลมให้ตงเป่าฉือ เด็กชายแม้ไม่อยากรับ ก็จำต้องรับมาอุ้มไว้

"เสี่ยวเป่า เจ้าประคองดีๆ ถ้าไม่ไหวก็วางบนหลังเจ้าเซี่ยนั่นแหละ"

"อาจารย์สาม...เดิมทีข้าคิดว่าผู้อื่นล้อข้าเล่นเรื่องความโหดของท่าน ในบรรดาผู้อาวุโสทั้งห้า ท่านดูใจดีสุดแท้ๆ เห็นที ข้าคงต้องคิดใหม่กระมัง"

ตงเป่าฉือผู้ซึ่งยืนอยู่บนหลังของเซี่ยหยาง ซ้ำยังต้องอุ้มหินหนักๆประคองไว้ อดพูดจาตามใจคิดไม่ได้ ใจหนึ่งสงสารตัวเองที่ต้องอุ้มหินหนักขนาดนี้ อีกใจก็สงสารพี่ใหญ่ที่ต้องวิดพื้นโดยแบกเขากับหินก้อนใหญ่รวมกัน ผู้อาวุโสสามพยักหน้ารับวาจา คล้ายว่าเข้าใจ แล้วจึงเพิ่มหินอีกก้อนวางซ้อนให้ตงเป่าฉือ ทำเซี่ยหยางฟุบลงราบกับพื้นหญ้า แทบขยับแขนวิดพื้นต่อไม่ไหว

"อาจารย์...ข้าไม่ไหวแล้ว"