ส่วนที่ 1 บทที่ 046-5

บทที่ 46-5 พระราชเสาวนีย์ของฮองเฮา

“ท่านพ่อ กลางวันแสกๆ หากข้าจะทำเรื่องอะไรดีๆ ก็คงจะปิดประตูมิดชิดกับทิงอินของข้าแล้ว จะยอมให้ท่านถลันเข้ามาง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร” ฉินเจิงลืมตา

เซี่ยฟางหวาเกือบจะกระอักเลือดเมื่อได้ยินถ้อยคำเมื่อครู่ เขายังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่ถึงได้พูดจาหยาบคายเช่นนี้ออกมา

อิงชินอ๋องราวกับโดนตอกหน้าหงาย เวลานี้จึงเห็นเซี่ยฟางหวาที่นั่งอยู่ข้างเตาผิงจึงตวัดมือใส่นางอย่างรุนแรง “เจ้าไสหัวออกไป!”

เซี่ยฟางหวาถูกลมวูบหนึ่งที่เกิดจากการตวัดมือของเขาพัดเข้าใส่จนทำให้ปิ่นไข่มุกที่ปักบนผมดำขลับตกลงบนพรม ผ้าไหมแพรต่วนบนร่างก็ปลิวสะบัด แม้แต่แขนเสื้อยังไหวตาม ส่วนร่างกายของนางกลับยังนั่งอยู่อย่างมั่นคง

ราชสำนักหนานฉินสืบทอดต่อกันรุ่นสู่รุ่นต่างมีการศึกษาและการต่อสู้ล้ำเลิศ ฮ่องเต้ลูกหลานราชนิกุลแต่ละยุคต่างได้รับการเรียนหนังสือและการต่อสู้ ดังนั้นจึงดำรงอยู่มาได้ถึงสองร้อยเจ็ดสิบแปดปีไม่เสื่อมถอย

อิงชินอ๋องมีวิชาต่อสู้อย่างแน่นอน แถมยังมีฝีมืออีกด้วย ดังนั้น การโจมตีเมื่อครู่จึงต้องใช้ความแข็งแกร่งอย่างมาก