ตอนที่ 27 ปลอบ

"หนูเห็นเอลด้าอยู่ทางนู้นค่ะ ตรงนู่นเลย"

มนุษย์น้ำแข็งมองไปตามทางที่หนูรีบชี้ไปมั่วๆ แล้วหันกลับมามองหนู

จากนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้พร้อมกับพยักหน้าเหมือนขอบคุณ

หนูจึงยกนิ้วโป้งให้กลับไป พร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับคำขอบคุณ

แล้วเราทั้งสองก็จากกันด้วยดี ต่างคนต่างไปคนละเส้นทาง

หนูกลับไปรับโซร่าที่ทำท่าทางหูตก ดวงตาสอดส่ายหวาดระแวงไปทุกสิ่งอย่าง

แต่พอเห็นหนู ดวงตาเธอก็รื้นน้ำตาจวนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

เกิดมาหนูยังไม่เคยขี้แยใส่พวกพี่ๆ เลยนะ

แล้วทำไมหนูต้องมาลูบหัวปลอบเด็กขี้แยแบบนี้ด้วยเนี่ย

โซร่าใช้มือข้างที่ไม่หักโอบกอดหนูพร้อมกับน้วยท้องหนูไปด้วย

หางส่ายดิ้กๆๆ เชียวนะ

"รีบไปเร็ว เดี๋ยวก็ทิ้งไว้หรอก"

"อื้อ อื้อ"

โซร่าพยักหน้ารัวๆ ราวกับกลัวว่าหนูจะปฏิเสธ

หลังเดินลัดเลาะหลบเลี่ยงและหยุดพักเป็นช่วงๆ เพราะร่างกายหนูรับภาระหนักไม่ไหว

ใช้เวลาไปสักพักใหญ่ๆ เราก็มองเห็นบ้านเจ้านายของโซร่า

เป็นบ้านไม้ที่ซอมซ่อมาก ดูไม่สะดุดตา แต่หนูก็ไม่พาเธอเข้าไปและปล่อยให้โซร่ากลับไปเอง

ใครจะไปรู้ว่าหัวหน้าหรือคนข้างในจะไม่จับหนูไปด้วย

ต้องรีบกลับบ้านแล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ๆ เป็นห่วงแล้วออกตามหาหนูแล้วจะวุ่นกันใหญ่

แต่แล้วก็เจอชายตัวใหญ่ยืนขวางทางเอาไว้

"แกรอดเหรอวะเนี่ย โซร่า แล้วคนอื่นล่ะ"

โซร่าส่ายหัวพร้อมกับฝืนพูดออกมา

"ไม่... รู้… แค่ก ๆ ๆ"

"โธ่เว้ย! ทำไมไม่แทงข้างนังนี่แต่แรกวะ!"

หนูก้มตัวเพื่อเตรียมหนี แต่กลับถูกคว้าคอเสื้อยกขึ้นมาซะก่อน

"พอดีเลยเอานังเด็กนี่ไปลดหนี้ดีกว่า"

"ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ ปล่อยหนูไปเถอะ หนูไม่เกี่ยวอะไรเลยนะ"

"ไม่เกี่ยวแล้วไปพยุงมันทำไม"

"เธอบอกจะจ่ายเงินให้ถ้าช่วยพามาที่นี่"

"โห เดี๋ยวนี้หลอกคนอื่นเป็นด้วยเหรอวะ"

ชายคนนั้นพูดจบก็ยกเท้าขึ้นไปเหยียบหัวโซร่าแล้วออกแรงขยี้ไปกับพื้น

"ถ้าเงินเดี๋ยวจ่ายแทนมันให้ ยังไงก็ทาสของหัวหน้าข้าอยู่แล้ว"

ถึงชายคนนี้จะพูดแบบนั้น แต่ตอนยิ้มกลับชั่วร้ายมาก

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ หนูถูกหลอกเอง หนูไม่เอาแล้วก็ได้"

"ไม่เอาก็เรื่องของแกสิวะ ใครสน"

แล้วมันก็กับจับขาโซร่าลากเข้าไปในบ้านพร้อมกับหนู

ซวยแล้ว จะดิ้นก็ไม่หลุดแน่ ถ้าขัดขืนแล้วมันโมโหขึ้นมา คงโดนกระทืบแน่ เลยต้องยอมให้มันพาไป

หลังผ่านประตูเข้าไปก็เจอแต่ห้องว่างๆ ที่มีแค่ลุงสองคนนอนหายใจรวยรินอยู่บนกองผ้าเก่าๆ

แต่พอลุงทั้งสองเห็นชายที่เข้ามากับโซร่า ก็รีบดีดตัวลุกขึ้นด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง

"ฮ่าๆๆๆ ข้าชนะพนันว่ะ"

"เวรเอ๊ย ทำไมไม่แทงข้างโซร่ามันวะ"

"เออ ผมเองก็พลาดเหมือนลุงแหละ"

จากนั้นทั้งสามก็คุยกันเรื่องคนนั้นแทงพนันข้างคนนั้น คนไหรแทงข้างโซร่าบ้าง คนชนะได้เงินเท่าไหร่ แกลงไปเท่าไหร่

พูดคุยกันเสร็จ ลุงทั้งสองก็เดินกลับไปที่กองผ้าแล้วใช้เท้าเขี่ยพวกมันออก

ใต้กองผ้ามีประตูลับพาไปชั้นใต้ดิน

ชายที่จับพวกเรามา มันลากโซร่าลงบันไดโดยไม่สนเลยว่าเธอจะบาดเจ็บ

แน่นอนว่าหัวโซร่ากระแทกใส่ทุกชั้นจนหัวแตก

"เฮ้ย บุย เบามือหน่อยสิว้า ให้หัวหน้าเห็นก่อนสิว่ามันยังมีชีวิต จะได้ไม่โดนเบี้ยวเงิน"

"เรื่องสิ ก็ผมไม่ได้แทงข้างมันนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ"

"เฮ้อ..."

ลุงที่แทงข้างโซร่าจึงรีบมาจิกหัวโซร่าขึ้นมาเพื่อช่วยไม่ให้กระแทกบันไดตายไปซะก่อน

แต่พอถึงชั้นล่างสุดลุงก็ปล่อยทันทีแล้วกลับขึ้นไปเลย พร้อมกับปิดประตู

จากนั้นทางเดินที่มืดสนิทเมื่อสักครู่ ก็ส่องสว่างขึ้นมาด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์

ฉันจึงเห็นพื้นที่ทั้งขรุขระและสกปรก โซร่าที่ถูกลากไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใบหน้าจะถลอกขนาดไหน

ชั้นใต้ดินของที่นี่เป็นทางตรงยาว แต่คดเคี้ยวหักไปมา ตอนพ้นมุมก็จะเจอคนของพวกมันยืนเฝ้าอยู่

คล้ายการดักซุ่มโจมตีทีเผลอและใช้หลบพวกลูกธนูหรือเวทมนตร์ได้

เรื่องพวกนี้พี่เทียร่าเคยเล่าให้ฟังเพราะไม่มีอะไรทำนอกจากนอน

ทางเดินของที่นี่กว้างขนาดผู้ใหญ่สามคนยืนเรียงกันได้ และมีการสร้างห้องต่างๆ ไว้มากมาย ทั้งที่พัก ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องเก็บอาวุธและอื่นๆ ตอนมองเข้าไป ของใช้แต่ละอย่างก็ดีๆ ทั้งนั้น

เป็นคนในสลัมเหมือนกัน แต่งตัวก็คล้ายกัน แต่รวยและสะดวกสบายกว่าเยอะเลย

ฉันกับโซร่าถูกพาไปที่ห้องด้านในสุด

พอเข้าห้องมามันก็ปล่อยโซร่าแล้วก็โยนฉันทิ้งลงไปบนพื้นข้างหน้ามัน

ยังดีที่ห้องนี้พื้นเรียบ ตอนล้มกลิ้งจึงไม่บาดเจ็บมากนัก

ข้างในห้องรอบด้านมีชั้นวางของเต็มไปหมด แต่ละชั้นก็มีสิ่งของดูมีราคามากมาย

โดยมีคนงานทั้งชายหญิงกว่า 30 คน ทำงานกันอยู่ มีทั้งจดบันทึก ยกของ ทำความสะอาด เก็บขึ้นชั้นหรือไม่ก็ใส่กล่องที่สวยกว่าเดิมแล้วยกให้อีกคนเอาออกไป

แต่ห้องนี้อุ่นมาก จนทำให้การหายใจกับสุขภาพร่างกายของหนูรู้สึกดีขึ้น

"หัวหน้าตอนนี้มีแต่นังโซ่ราที่กลับมา ส่วนนังเด็กนี่ขอใช้เป็นส่วนลดที่แทงไว้หน่อยสิ"

หัวหน้าที่ว่าเป็นเผ่ามนุษย์แมว คอยดูสิ่งของทุกชิ้นและตัดสินใจว่าจะขายหรือทำยังไงกับมัน

เธอชำเลืองมองหนูแวบนึงก่อนหันไปพูดกับชายที่พาตัวหนูมา

"อ่อนแอขนาดนี้ ยกของเบาๆ ยังไม่ไหวเลยมั้ง"

"เอาน่าหัวหน้า ก็ใช้มันรักษานังโซร่าไปสิ เห็นมันช่วยพยุงกันมาด้วย รักษาเสร็จก็เอาไปขายให้พวกกลุ่มลักเด็กได้ด้วยนา"

"...แกนี่นะ เออๆๆ แต่ลดให้แค่ 3 เหรียญทองแดง"

"น้อยไปไหมเนี่ย! หัวหน้า!"

"หรือจะไม่เอา เป็นแกจะยอมซื้อมันด้วย 3 เหรียญทองแดงไหมล่ะ"

"เอ้อ เอาก็เอา"

หลังเจรจาเสร็จมันก็ออกไป จากนั้นพนักงานคนนึงก็เดินเอาโซ่มาล่ามคอหนูไว้แล้วกระชากให้รีบเดินตามไปอีกห้อง

ห้องที่พาหนูมาเป็นห้องที่มีแค่อ่างไม้ขนาดใหญ่ ประมาณผู้ใหญ่นอนแช่ได้ถึงสามคน และอ่างสูงเท่าเอวผู้ใหญ่

คนที่พาหนูมาจับปลอกคอหนูยกขึ้นไปไว้เหนืออ่าง

ตอนแรกคิดว่าจะโดนฆ่าแล้ว เพราะปลอกคอมันรั้งจนหายใจไม่ออก

แต่พอเห็นสิ่งที่อยู่ในอ่าง หนูก็แทบลืมความเจ็บที่คอไปเลย

มันใช้เวทน้ำล้างคราบสกปรกบนตัวตั้งตัวหัวจรดเท้า เอาแค่พอสะอาด มันถึงปล่อยหนูลงพื้นแล้วลากหนูออกจากห้อง

ส่วนสิ่งที่อยู่ในอ่าง คือ สไลม์สีดำยั้วเยี้ยคลานทับกันไปมาเกือบถึงปากอ่าง

พี่เทียร่าเคยเล่าให้ฟังว่าสไลม์เป็นมอนสเตอร์ที่เอามาใช้งานเรื่องกำจัดของเสียได้ แต่ประชาชนหรือคนทั่วไปไม่มีสิทธิ์ใช้งาน

คนที่ใช้ได้มีแต่ราชวงศ์ ขุนนาง หรือกิลด์ที่มีนักเวทธาตุไฟ [แรงค์ B] ขึ้นไป คอยจัดการพวกมันเป็นประจำเท่านั้น

สำหรับกิลด์นั้น ต้องมีการขออนุญาตสำนักงานก่อนเลี้ยงพวกมันและจะโดนสุ่มตรวจเช็กว่ายังคอยควบคุมพวกมันอยู่หรือเปล่า

หากละเลยก็จะถูกยึดไปทำลายและปรับเป็นเงินมหาศาลหรืออาจถึงขั้นติดคุกกันยกกิลด์ เพราะถือว่ามีส่วนรู้เห็นใช้งาน

เพราะการเอาสไลม์ออกมาจากดันเจี้ยน ทำให้มันมีโอกาสวิวัฒนาการเป็นอสูรได้ ถ้าไม่ลดจำนวนพวกมันลงอย่างต่อเนื่อง

และจากที่พี่เทียร่าเล่า สไลม์ที่เอามาใช้งานได้ต้องมีสีขาวและร่างกายโปร่งใสเท่านั้น หากวิวัฒนาการไปแล้วต้องกำจัดทิ้งสถานเดียว

หลังออกมาจากห้อง มันก็หันไปพยักหน้าให้นักเวทอีกคนที่นั่งทำหน้าน่าเบื่อรออยู่หน้าห้อง

นักเวทคนนั้นลุกขึ้นไปยิงบอลไฟลูกเล็กๆ ลงไปในอ่าง

เสียงกรีดร้องของสไลม์และเสียงเผาไหม้ดังขึ้นแค่ชั่วครู่เดียว เขาก็ปิดประตูทันที

หนูถูกพากลับไปที่ห้องเดิม และถูกสั่งให้เงยหน้าขึ้นให้หัวหน้าของพวกมันเห็น

"อืม... อย่างงี้ค่อยขายได้ราคาหน่อย"

แล้วก็เลิกสนใจหนูแล้วโบกมือให้พาไป

หนูถูกพาไปตรงมุมห้อง ตรงนั้นมีโซร่านอนขดตัวเจ็บอยู่บนพื้น ทั่วทั้งตัวมีเหงื่อผุดเต็มไปหมด

ดูยังไงก็ไข้ขึ้นแล้วแน่ๆ

หนูถูกล่ามไว้กับชั้นวางของ จากนั้นมันก็โยนครกกับหญ้าอะไรไม่รู้มาให้

ตัวหญ้ามีสีน้ำตาลแก่แถมมีจุดดำๆ เต็มไปหมด ดูยังไงก็ควรทิ้งมากกว่าเอาไปใช้

"บดมันให้ละเอียด ผสมกับน้ำลายไม่ก็เลือดของมันแล้วทาแผลให้มันซะ ถ้ามันตายแกต้องจ่ายค่าสมุนไพรนี้ด้วย"

แล้วมันก็กลับไปทำงานต่อ

เพราะทำจากหินมันจึงหนักสำหรับหนูมาก ต้องใช้ถึงสองมือยกขึ้นแล้วปล่อยให้ครกตกลงไปแทน

ใช้แค่น้ำลายคงไม่พอ

ตอนนั้นเองที่พวกมันคนนึงเดินเข้ามาตรงหน้าครก

มันถกกางเกงลงแล้วยืนฉี่ใส่ครกที่หนูตำ หนูเอามือออกทันแต่ไม่มีแรงยกครกหลบ

ฉี่ของมันจึงเข้าไปในครก

"ขอบใจด้วยสิวะ! อุตส่าห์สร้างน้ำให้ช่วยรักษาเพื่อนแก"

"...ขอบคุณค่ะ"

"อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆ มันขอบคุณเยี่ยวข้าด้วยว่ะ"

แล้วคนอื่นก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ถ้าเทฉี่ทิ้งคงโดนพวกมันหาว่าทำสกปรกแล้วซ้อมเอาแน่

โทษทีนะโซร่า คงต้องใช้ทั้งอย่างงี้เลย หวังว่าเธอจะต้านทานเชื้อโรคได้บ้างนะ

หนูยกสากแล้วตำมันอีกครั้ง แม้ฉี่จะกระเด็นใส่ก็ต้องทนทำไปเรื่อยๆ

ได้แค่พอละเอียด เพราะใช้แรงแขนยกไม่ไหวแล้ว

ถ้าทาลงไปแล้วโซร่าตาย จะถือว่าหนูเป็นฆาตกรไหมนะ

รู้สึกผิดไปก็เท่านั้น ไม่ทำก็จะถูกฆ่าซะเอง ก็คนอ่อนแอต้องยอมจำนนต่อผู้แข็งแกร่งนี่นะ

หนูจุ่มมือลงไปในครกแล้วเอาไปป้ายตามบาดแผลของโซร่า

โซร่าทำจมูกฟุดฟิด ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นด้วยความรังเกียจ

หนูจึงโน้มตัวไปกระซิบที่หู

"ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนต่อเลย มันจะสบายกว่านะ ถ้าหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย"

ในขณะที่หนูทายา โซร่าก็ร้องไห้ออกมาตลอด เธอร้องไห้กับชีวิตที่น่าสมเพชของตัวเอง

หลังทาเสร็จหนูก็นั่งกอดเข่าก้มหน้าอยู่ตรงมุมห้อง แต่คอยแอบชำเลืองมองทุกสิ่งและฟังทุกอย่างที่พวกนั้นคุยกัน

แผลของโซร่าไม่ได้ถูกรักษาสักนิด แค่เลือดไหลน้อยลงนิดเดียว

"เฮ้ย นั่งว่างอะไรอยู่วะ เอานี่ไปเช็ดให้สะอาดซะ"

พวกมันคนนึงเดินยื่นไหที่มีลวดลายสวยงาม ตกแต่งด้วยพลอยเม็ดใหญ่ตรงกลางกับผ้าสะอาดอีกหนึ่งผืน

หนูจึงยกมือขึ้นทั้งสองข้าง พลางเหล่ตามองไปที่ครกกับคนที่ฉี่ใส่ลงไป

"อีไร้ค่าเอ๊ย!"

มันรีบเก็บไหกับผ้าแล้วเดินหนีไปทันที

จากนั้นไม่ว่าใครจะมาสั่งให้หนูทำอะไร หนูก็ใช้มุกเดิม จนไม่มีใครกล้าใช้หนูอีก

กลายเป็นคนที่ฉี่ใส่ครกโดนมองแรงจากพวกเดียวกันเองไปแทน

ส่วนมันก็มองมาที่หนูอย่างโกรธแค้น

ตัวต้นเรื่องก็เป็นตัวเองแท้ๆ แต่กลับโกรธหนูซะอย่างนั้น

ด้านโซร่าใบหน้าเธอบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน ร่างกายเริ่มสั่นเทาทั้งที่อากาศในนี้อบอุ่น

โซร่ายื่นมือขวามาให้หนูด้วยแววตาเศร้าหมอง เธอคงกลัวที่จะตายไปอย่างโดดเดี่ยว

หนูจึงเช็ดมือกับเสื้อตัวเองแล้วกุมมือเธอไว้แน่น เหมือนที่ทำกับพี่เทียร่าตอนเธอฝันร้ายบ่อยๆ

ตอนนี้ พี่เทียร่าจะเครียดจนเผลอทำร้ายตัวเองอีกไหมนะ เป็นห่วงจัง

ส่วนพี่คาลิก้าน่าจะกลับมาแล้ว ตอนนี้คงตามหาหนูให้ทั่วแล้วมั้ง

อยากกลับบ้านจัง

ตอนนั้นมือโซร่ากระตุกแรงขึ้น หนูจึงก้มลงไปกระซิบปลอบเธอ

"ไม่ต้องห่วงนะ เอลด้าจะอยู่ด้วยตลอด หลับให้สบายเถอะนะ"

ปลอบด้วยคำพูดเดียวกับที่บอกพี่เทียร่าบ่อยๆ

ไม่นานมือของโซร่าก็หยุดสั่นและค่อยๆ ไหลออกจากมือหนู ตกลงไปบนพื้น