ตอนที่ 22 วายุคลั่ง

"สวัสดีคาลิก้า ฉันลาสวิน จากกิลด์ [เวทกังวาน] ท่านเลร่าส่งฉันมาช่วยเธอ"

ฉันตาฝาดหรือเปล่านะ เพราะตอนที่คุณลาสวินพูดถึงคุณเลร่า แววตาเธอดูเศร้าๆ

"เอ่อ... ขอบคุณมากเลยค่ะ คุณลาสวินมาช่วยไว้พอดีเลยค่ะ"

ที่ทำให้เธอน่าเชื่อถือเพราะคุณลาสวินมีตราประจำกิลด์ [เวทกังวาน] ติดอยู่บนเสื้อ

เป็นตรารูปไม้เท้าจอมเวทและมีวงกลม 3 วง 3 ขนาดซ้อนกันตรงหัวไม้เท้า

"หาน้องสาวเจอหรือยัง"

"ยังเลยค่ะ ตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้ว"

ฉันเครียดจนอยากทึ้งหัวตัวเองแล้ว

"เธอยังไม่ได้ค้นหาในซ่องใช่มั้ย"

"จริงด้วย! ลืมที่นั่นไปได้ยังไง แล้วคุณลาสวินรู้ได้ยังไงเหรอคะ"

"เพราะคนที่มาจัดการเธอไม่มีคนของซ่องเลยสักคนเดียว งั้นก็ไปกันเถอะ ฉันก็อยากทำลายที่นั่นเหมือนกัน แต่ก่อนอื่น"

คุณลาสวินยื่นหน้ากากมาให้ฉัน มันเป็นหน้ากากไม้ธรรมดาไม่มีลวดลาย มีสายรัดที่หัว

"ปิดใบหน้าเอาไว้ เบื้องหลังพวกซ่องน่ากลัวกว่าที่คนธรรมดาอย่างเธอจะรับมือไหว"

"เอ่อ... แล้วคุณลาสวินล่ะคะ"

ฉันถามเพราะคุณลาสวินไม่คิดจะสวมหน้ากากหรือปิดบังอะไรเลย

"พลังของฉันปกปิดไม่ไหวหรอก แล้วอีกอย่างพวกนั้นจะเข้าใจผิดไปเองว่าฉันถูกคุณหนูจากตระกูลขุนนางจ้างมา ผิวพรรณเธอดี แถมชุดที่ใส่ก็หรูหราราคาแพง ถึงจะดูมอมแมมไปหน่อย แต่ก็ยังสะอาดมากกว่าคนในสลัมเยอะ ไม่ว่ามองยังไงมันก็จะคิดว่าเธอเป็นลูกขุนนาง"

"แต่คุณลาสวิน จะไม่เป็นไรจริงเหรอคะ"

"ไม่ต้องห่วง ตอนนี้มีหลายกิลด์มารวมตัวกันเพื่อช่วยหาน้องสาวเธอ ยังไงมันก็ต้องค้นซ่องแน่ ต่างกันตรงที่ ถ้าพวกมันทำอาจจะแค่ตรวจค้น แต่ถ้าให้ฉันทำ ฉันจะลบมันทิ้งซะ"

คุณลาสวินกำหมัดแน่น แววตาเจือความโกรธ

"แล้วถ้าให้พวกมันเลือกระหว่างยอมให้กิจการสาขานึงถูกทำลายกับเป็นศัตรูกับกิลด์ทรงอำนาจหลายกิลด์ มันเลือกอย่างแรกแน่ ซึ่งฉันก็มีกิลด์ [เวทกังวาน] หนุนหลัง แต่ปกติพวกฉันจะไม่ทำอะไรที่ทำให้กิลด์มีผลกระทบแบบนี้หรอก แต่ตอนนี้ถ้าไม่ระบายออกบ้าง ฉันคงจะบ้าตายเอาได้น่ะ"

เสียงตอนท้ายของคุณลาสวินฟังดูเศร้าสร้อยมาก

"ว่าแต่... จะโทษตระกูลไหนดีนะ"

"พวกนั้นเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นตระกูลโรซาคค่ะ"

"...เมื่อกี้ว่าไงนะ!"

คุณลาสวินโพล่งออกมาเสียงดัง จนฉันยังตกใจ

ฉันจึงเล่าให้ฟังเรื่องที่ฉันสุ่มเลือกชื่อตระกูลจากพ่อค้าทาสที่เข้าใจผิด

"ซวยของแท้เลย"

"ฉันไม่ควรเลือกตระกูลนั้นเหรอคะ?"

"เปล่าหรอก ที่ซวยน่ะมันพวกซ่อง โรซาคเป็นตระกูลที่ไม่ควรเป็นศัตรูด้วยเลย สบายล่ะ อาละวาดได้เต็มที่เลยทีนี้"

"จับตัวคุณหนูฟอร์ซิเทียมาให้ได้ คนอื่นฆ่าทิ้งให้หมด!"

"""""""""โอ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"""""""""

พวกลัทธิที่ถูกพัดปลิวไป รวมตัวกันแล้ววิ่งมาจับฉันอย่างไม่กลัวตาย ไม่ว่าจะสาหัสแค่ไหน พวกมันบางคนยังยอมคลานมาเพื่อจับฉันให้ได้

"ขอปฐพีจงสีแดงฉาน!"

"""""""""ขอปฐพีจงสีแดงฉาน!"""""""""

พอหัวหน้าของพวกมันท่องคำนี้ ทุกคนในลัทธิก็หยุดวิ่ง ทิ้งอาวุธแล้วประสานมือชูขึ้นเหนือหัวพร้อมกัน

"พวกนายนอนพักไปก่อน"

คุณลาสวินทำมือกดลง พวกทาสที่จะลุกขึ้นมาปกป้องฉันก็ถูกสายลมสีดำกดเอาไว้กับพื้น

จากนั้นคุณลาสวินก็ปัดมือไปข้างหน้า

ลมสีดำก่อตัวหมุนควงเป็นสว่านพุ่งเข้าใส่พวกลัทธิที่ยืนเป็นเป้านิ่ง

ทันทีที่เกิดการปะทะ ร่างของพวกลัทธิก็ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ แขน ขา เลือดและชิ้นส่วนอวัยวะต่างๆ ปลิวกระจัดกระจายไปทั่ว

เมื่อเห็นฉากการสังหารหมู่ด้วยการยิงเวทแค่เพียงครั้งเดียว ฝ่ายศัตรูก็ตื่นตระหนกในทันที

"ข้าบอกแล้วว่ามันคือ วายุคลั่ง ตัวจริง!"

"หนี! หนี! หนี!"

"เฮ้ย! อย่าผลักสิวะ!"

"ฉิบหายแล้ว! ที่นี่จะฉิบหายแล้ว!"

"ลูกพี่ อย่าทิ้งผม!"

"ท่านเทพธิดา ได้โปรดช่วยลูกด้วย!"

มีแต่อันธพาลปลายแถวที่พึ่งจะมาคิดหนี

ส่วนพวกกลุ่มตัวเป้งๆ อย่างพวกนักฆ่า แก๊งทวงหนี้ แม้แต่พวกมีชื่อกลับโกยไปตั้งนานแล้ว

คุณลาสวินยื่นมือออกไปคว้าอากาศแล้วดึงเข้าหาตัว พร้อมกับปลดเวทที่กดพวกทาสทั้งหมดออก

ลมสีดำพัดเอาก้อนน้ำแข็งมารวมกันเป็นกองใหญ่

"คาลิก้าสั่งให้ฮีลเลอร์ใช้เวทกับน้ำแข็งกองนี้สัก 2 คน ที่เหลือก็ไปรักษาให้ทาสคนอื่น"

"ได้ค่ะ"

แล้วคุณลาสวินก็ลอยตัวขึ้นไปบนอากาศด้วยเวทลมสีดำ ก่อนจะยิงเวทแบบที่ใช้กับพวกลัทธิพุ่งไปทุกทิศทาง

ลมสว่านสีดำหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง มันพุ่งฉวัดเฉวียนไปมา จนพวกนักฆ่าที่หลบเก่งๆ ยังเดาทางไม่ออก

จากนั้นรอบทิศทางก็เกิดการทำลายล้าง

ทั้งบ้านเรือน ข้าวของ พื้นดิน สิ่งมีชีวิต ทุกอย่างถูกลมสว่านสีดำทมิฬฉีกเป็นชิ้นๆ แล้วเหวี่ยงทิ้งไปรอบๆ เหมือนขยะ

สภาพรอบตัวที่มีบ้านแออัดเรียงรายจนแน่นขนัด ตอนนี้กลายเป็นซากกองขยะเหมือนพึ่งถูกพายุซัดมา

แต่คุณลาสวินยังไม่หยุด เธอซัดลมสว่านสีดำพุ่งขึ้นไปบนฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วน

*****

ในมุมมองที่คาลิก้าไม่เห็น แต่ลาสวินเห็นทุกอย่างในสายตา

ลมสว่านสีดำหลายลูกที่ยิงขึ้นไปบนฟ้า มันพุ่งไปดักหน้าพวกที่หนีไป

พวกมันจึงต้องหนีกลับทางเดิมเพราะลมสว่านไล่บดขยี้พวกมันเข้ามาจากด้านหน้า

ลาสวินบังคับลมสว่านต้อนพวกมันให้มารวมกลุ่มกัน

แล้วพวกมันก็ถูกขังอยู่ตรงใจกลาง โดยมีลมสว่านสีดำวนเฉี่ยวไปมาเป็นวงกลม และค่อยๆ ขยับลดพื้นที่ให้เล็กลงเรื่อยๆ

อาชญากรพวกนี้ไม่ลังเลที่จะถีบหรือผลักพวกปลายแถวอ่อนแอไปเป็นเหยื่อลมสว่าน เพื่อให้กำลังมันอ่อนลงจนฝ่าไปได้

จึงเกิดการปะทะกันขึ้นจากสองฝั่ง

แต่ก็เป็นการฆ่าฝ่ายเดียวของพวกตัวเป้ง พวกอันธพาลปลายแถวไม่ใช่คู่มือแม้แต่น้อย

ยิ่งโยนศพหรือผลักคนใส่เข้าไปเท่าไหร่ พวกมันก็ยิ่งเลอะเลือดกับเศษชิ้นส่วนมนุษย์ที่ถูกฉีกจนเละแล้วดีดกลับมา

พวกที่ทนภาพนี้ไม่ไหวถึงกับทรุดลงไปอาเจียน ไม่ก็เริ่มฆ่าตัวตายเพราะความสิ้นหวัง บางคนก็สวดอ้อนวอนเทพธิดา

ลาสวินแสร้งให้ลมสว่านเบาบางลง เพื่อหลอกให้พวกมันคิดว่าทำถูกแล้ว

แต่ก็ยังให้ลมสว่านบีบหดพื้นที่ให้น้อยขึ้นเรื่อยๆ

พวกมันจึงเริ่มฆ่ากันเองแบบไม่สนแม้แต่พวกเดียวกัน

และตอนที่ความหวังก่อตัวขึ้นมาจากการฆ่าฟันคนอื่นอย่างเลือดเย็นจนลมสว่านรอบตัวเบาลง

ลาสวินก็ทิ้งบอลลมสีดำลงไปตรงกลาง

ทันทีที่บอลลมสีดำทมิฬลงถึงพื้น มันก็ดูดทุกสิ่งอย่างเข้ามาพร้อมกับขยายขนาดไปพร้อมกัน

ครืนนนนนนนนนนน!

ทุกอย่างที่ถูกดูดไปถูกปั่นเละจนเป็นเนื้อบด บอลลมคว้านแม้กระทั่งพื้นดินจนเป็นหลุมครึ่งวงกลม

ลาสวินจึงดึงมือกลับมา ทำให้บอลลมสีดำทมิฬพุ่งขึ้นมาอยู่เหนือหัวของทุกคน

*****

คาลิก้า เนฮิว

หลังฮีลเลอร์ใช้เวทกับกองน้ำแข็งไปได้สักพัก พวกมันก็เริ่มขยับเข้าหากันและต่อร่างจนเป็นทหารน้ำแข็ง แม้แต่อาวุธก็ยังกลับมาเหมือนเดิม

"สุดยอดดดดด"

แต่จำนวนเนี่ยสิ ทำไมมันเยอะขึ้นกว่าเดิม มีแค่ 30 ตัวไม่ใช่เหรอ ไหงมันงอกมาเพิ่มอีก 20 ล่ะเนี่ย

ไม่ทันหายสงสัยแสงอาทิตย์ก็หายวับไป พอมองขึ้นไปบนฟ้าก็เห็นภาพน่ากลัว

บอลลมสีดำที่มีขนาดความกว้างกว่า 1 กิโลเมตร บดบังแสงอาทิตย์จนเป็นเงาขนาดใหญ่

ภายในบอลลม มีสายลมสีดำนับไม่ถ้วนหมุนวนอย่างบ้าคลั่งราวกับกำลังหาทางออกมา

ทาสทุกคนรวมถึงฉันได้แต่ลอบกลืนน้ำลายด้วยความกลัว ตอนนั้นเองที่คุณลาสวินลอยตัวลงมา

"ไม่ต้องห่วง มันจะไม่ตกลงมาใส่พวกเธอแน่แล้วก็รวบรวมคนที่เสียชีวิตเสร็จรึยัง"

"เสร็จแล้วค่ะ"

ฉันตอบคำถามแทนคนที่ลากพวกเขามานอนเรียงกัน

"ฉันลาสวิน ไร้นามตระกูล ขอส่งดวงวิญญาณพวกเจ้าทุกคนสู่อ้อมกอดของเทพธิดา"

แล้วทาสที่รับหน้าที่จุดไฟก็เผาพวกเขาทีละคนโดยใช้เสื้อผ้าเป็นเชื้อเพลิง โดยมีคุณลาสวินควบคุมลมให้ไฟโหมกระพือแรงขึ้น

ทุกคนยืนไว้อาลัย ซึ่งทาสทุกคนต่างตื้นตันจนร้องไห้ออกมา เพราะน้อยคนนักจะทำพิธีส่งวิญาณไปหาท่านเทพธิดาให้พวกที่เป็นทาส

มันหมายความว่าหากพวกเขาตาย พวกเขาก็จะได้คุณลาสวินช่วยทำพิธีให้

และเป็นอีกครั้งที่ในใจของทุกคนต่างคิดเหมือนกันว่า ถ้าต้องเป็นทาสก็อยากได้คาลิก้าเป็นเจ้านายตลอดไป

หลังเผาจนเป็นเถ้าธุลีคุณลาสวินก็เป็นคนนำทุกคนไปหาเอลด้าที่ซ่อง [นารีคราง]

ส่วนฉัน สั่งให้ทหารน้ำแข็งยืนกระจายตัวอยู่รอบนอกเพื่อปกป้องทุกคน โดยเหลือไว้สามนายยืนคุ้มครองฉันตามความต้องการของพวกทหารน้ำแข็ง

หลังจากเดินหน้าค้นหา ระหว่างทางก็ได้รับรู้ว่า ไม่จำเป็นต้องสู้อีกเลย

เพราะทันทีที่คุณลาสวินเห็นใครเป็นศัตรู บอลลมยักษ์จะยิงลมสว่านสีดำออกไปทันที

แล้วตรงจุดที่ยิงก็จะกลายเป็นซากชิ้นส่วนในพริบตา

จึงแทบไม่เสียเวลาหยุดปะทะกับศัตรูแม้แต่ครั้งเดียว

ระหว่างทางคุณลาสวินเล่าให้ฟังว่า ซ่อง [นารีคราง] ที่สลัมเป็นแค่สาขาย่อย สาขาในเมืองจะดูแลสาวดีกว่านี้

สาขาในสลัมคือเลวร้ายที่สุด แทบเรียกว่าจุดจบของผู้หญิงได้เลย

สาวทุกคนในนั้นคือทาสที่ซื้อมาในราคาถูก บางคนก็ป่วยหนัก บางคนก็ใกล้ตาย ยิ่งเป็นทาสก็ยิ่งขัดขืนอะไรไม่ได้

พวกมันเน้นทำรอบขายให้พวกไม่ค่อยมีเงิน มากกว่าราคาเหมือนสาขาในตัวเมือง

คนไหนตายก็ซื้อใหม่ มันใช้ผู้หญิงทำเงินเหมือนสิ่งของ ชิ้นไหนพังก็เปลี่ยนใหม่

ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าพวกขุนนางมันชั่วร้ายขึ้นทุกที

ฉันที่คิดถึงแต่การเอาตัวรอดในแต่ละวัน เลยไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้เลย

แล้วเราก็มาถึงสถานที่ ที่เรียกว่าซ่อง

เอาจริงๆ มันเหมือนคอกม้า เพียงแต่เล็กกว่ามาก ขนาดพอดีคนสองคนนอนเบียดกันและไม่มีหลังคาบังแดดบังฝน

ซ่องที่นี่มีทั้งหมด 2 แถว แต่ละแถวมีคอกอยู่ 10 หลัง

ในคอกมีผู้หญิงเปลือยกายถูกโซ่ล่ามคอติดกับผนังคอก นอนบนพื้นที่ปูด้วยฟางหยาบๆ

สภาพแต่ละคนคือน่าเวทนาจนทนดูแทบไม่ได้ บางคนก็หยุดหายใจไปแล้วแต่พวกมันก็ยังขายเธอต่อ

หน้าคอกแต่ละหลัง มีคนงานคอยเก็บเงินพวกผู้ชายที่ยืนต่อแถวใช้บริการอยู่

แต่ละคอกมีคนรอใช้บริการไม่ต่ำกว่า 20 คน และยังมาเพิ่มอีกเรื่อยๆ

ทันทีที่เห็นกลุ่มใหญ่ของเรา พวกลูกค้าก็ตื่นตระหนก ต่างกับพวกผู้คุมที่ยืนอวดเบ่งไม่กลัวใคร

"พวกแกน่ะถ้าจะมาขายตัวก็รีบแก้ผ้าซะ อยากเปลี่ยนพวกพังแล้วพอดี"

"เดี๋ยวก่อน อีผมดำกับผมทองต้องทดสอบสินค้ากันก่อนให้ลูกค้าใช้"

"ฮ่าๆๆๆ เห็นด้วยๆ"

"แก้ผ้าแล้วรีบคลานมาสิวะ"

"เชื่อฟังดีๆ แล้วจะไม่ทำรุนแรงนะจ๊ะ"

"คิดให้ดีนะไอ้พวกโง่ เจ้านายพวกเราน่ากลัวอย่างที่พวกแกคาดไม่ถึงเลยล่ะ"

แต่คุณลาสวินตอบสวนกลับไปง่ายๆ

"ตระกูลโรซาค ส่งคุณหนูฟอร์ซิเทียมากวาดล้างพวกแก"

ทันทีชื่อโรซาคออกจากปาก พวกลูกค้าที่รู้จักตระกูลนี้ต่างหนีกันอย่างไม่คิดชีวิต พวกที่เสพสุขอยู่ในคอกยังทิ้งเสื้อผ้าแล้ววิ่งหนีอย่างไม่อายใคร

ส่วนผู้คุมก็สองจิตสองใจ

คุณลาสวินจึงสั่งยิง

ลมสว่าน 2 ลูกก็พุ่งเข้ากวาดคนงานและลูกค้าหน้าคอกจนเกลี้ยง

"ไปปล่อยพวกเธอออกมาให้หมด เอาเสื้อให้ใส่ด้วย"

ฉันสั่งเสร็จก็รีบวิ่งไปดูแต่ละคอก ในใจภาวนาว่าอย่าให้เจอเอลด้าในนี้

และก็โล่งอกที่ไม่เจอ

"คนที่ไม่รอดเอามาวางรวมกัน เราจะส่งวิญญาณพวกเธอ"

คุณลาสวินกำหมัดแน่นและมองตรงไปยังเขตขุนนางด้วยแววตาโกรธเกรี้ยวจนลมสีดำหมุนวนรอบตัวเธอ

ไม่มีใครรู้ว่าในใจลาสวินเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังต่อพวกขุนนาง