ตอนที่ 18 เจรจา

คาลิก้า เนฮิว

ในสลัมเด็กสาวแบบฉันต้องจดจำข้อมูลและหลีกเลี่ยงบ้านหรือพื้นที่ที่คนอันตรายอยู่เสมอ

ถ้าไม่มีทหารน้ำแข็ง แค่เด็กวัยรุ่นอันธพาลคนเดียว ฉันก็ต้องพยายามซ่อนและเดินอ้อมให้ไกลที่สุด

เคยเห็นมากับตา เด็กที่เผลอเข้าเขตพื้นที่อันตรายโดยไม่ทันระวัง แล้วไม่ได้กลับออกมาอีกเลย

ไม่กี่วันหรือกี่เดือนต่อมา เราอาจได้เห็นเด็กคนนั้นลอยขึ้นอืดอยู่ในน้ำคลอง ในสภาพน่าเวทนา

ฉันจึงรู้จักบ้านของเจ้ายวซและไปถึงได้โดยไม่มีต้องมีใครนำทาง

เป็นบ้านโครงสร้างจากไม้เหมือนกัน แต่มีไม้แปะอยู่หลายฉันจึงไม่มีรูรั่ว

ฉันให้พลทหารเดินเข้าไปในบ้านแล้วลงค้นหาเองทุกซอกทุกมุม

ไม่เจออะไรเลย งั้นเอลด้าอาจจะโยนถังเข้ามา ตะโกนอะไรบางอย่างแล้ววิ่งหนีไป

หายไปไหนกันนะ ฉันขึ้นขี่หลังแล้วตามหาเอลด้าอีกครั้ง

ความเครียดเริ่มก่อตัวจนสมองตื้อ

เอลด้า ในสลัมพี่ไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหน

ขอร้อง กลับมาหาพี่เถอะนะ เอลด้า

แค่สิ่งที่เกิดกับพี่เทียร่า พี่ก็รับไม่ไหวแล้ว

ท่านเทพธิดา ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอเลย

ฉันไม่สนใจเสียงโครมครามข้างหลังแล้วไล่หาต่อไป

*****

ยวซ อันธพาลกระจอกที่รังแกคนอ่อนแอไม่กี่ซอย แต่ชอบโอ้อวดว่าใหญ่สุดในสลัม

หลังเสียถังไป ข้าก็ไปข่มขู่แย่งจากคนแก่ไร้ทางสู้มา

ตักน้ำจนเต็มก็เดินกะเผลกกลับบ้าน

เมื่อคืนหลังอีเด็กนั่นตะโกน ข้าก็คิดว่ามีคนมาหาเรื่อง เลยหยิบท่อนเหล็กออกไปสู้

ถ้ามาเยอะก็ว่าจะหนีอยู่ แต่มากันแค่ 2 คน แถมอีกคนก็วิ่งผ่านไปแล้ว งานนี้ก็หวานหมู ชุดกับอุปกรณ์ก็ดูสวยดี เดี๋ยวกระทืบให้น่วมแล้วเอาไปขายให้หมด

แต่ใครจะไปคิดวะว่ามันเป็นนักผจญภัยจากนอกสลัม มันซ้อมข้าซะน่วม แถมยังใช้มีดฟันมาอีกตั้งหลายแผล

ถ้าไม่แกล้งตายประกอบกับมันรีบไป ข้าคงไม่รอด

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ข้าก็สาบานในใจ

อีพวกเด็กนรก อย่าให้เจอตัวนะ จะจับทำเมียทั้งพี่ทั้งน้องเลย

พอข้าถึงบ้านก็ทำถังน้ำร่วงหลุดมือทันที เพราะว่าบ้านของข้า กลายเป็นซากไม้กองอยู่บนพื้นเสียแล้ว

"บ้านนนนนนนนน!"

*****

โรจา หัวหน้าทีมนักชำแหละ สังกัดทีมรอง หน่วย 5 กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]

"เอาไงดีครับ คุณโรจา"

ผมล้วงกระเป๋าเสื้อแล้วโยนถุงใส่เงิน 2 ถุงไปข้างหน้า ถุงแรกมีเงินใส่ 300 เหรียญเงิน อีกถุงมี 500 เหรียญเงิน

"ถุงแรกช่วยคิดว่าเป็นค่ารักษาที่ผมเผลอทำร้ายไป ส่วนอีกถุงว่าจะขอเลือกสินค้าหน่อย ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้ จะไม่ขอเงินนั่นคืนแน่นอน"

คนที่ถูกผมถีบล้ม รีบคลานเข้ามาเปิดถุงดูทั้งสองถุง พอเห็นเหรียญเงินจำนวนมากมันก็รีบเก็บแล้วยกมือส่งสัญญาณให้พวกตัวเองหยุดโจมตี

จะจัดการพวกมันไม่ใช่เรื่องยาก แล้วผมก็ไม่ได้ถ่วงเวลาให้ทีมเสริมมารวมตัวด้วย

แต่เพราะพวกมันเป็นกลุ่มหนูผี กลุ่มที่ผูกใจเจ็บและชอบเอาคืน

ถึงจะอ่อนแอจนไม่จำเป็นต้องกลัว แต่พวกมันมีจำนวนมาก ชอบสู้แบบกองโจร คอยตอดเล็กตอดน้อยไม่หยุด

รับรองได้เลยว่าพวกระดับล่างๆ ของกิลด์เราอยู่กันไม่สุขแน่

พองานพลาดมากๆ เข้าท่านไจเกียก็จะเริ่มหาสาเหตุ สุดท้ายมันก็จะย้อนกลับมาที่ต้นเหตุอย่างผม

โดนความผิดเรื่องที่ไม่ยอมกวาดล้างพวกมันให้หมดแล้วปล่อยให้พวกมันมาหยามกิลด์ของท่านไจเกีย

ผมรู้ตัวว่าไม่ได้เก่งกาจแบบท่านไจเกีย จึงเลือกวิธีประนีประนอมแบบนี้แทน

"เมื่อกี้ถามหาใครนะครับ"

พอได้เงิน มันก็เปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว

"ตระกูลเนฮิว"

"ไม่ค่อยแน่ใจครับ แต่ถ้าหน้าตาดีเราจับหมดแหละ ยังไงก็เชิญไปดูสินค้าทางนี้เลยครับ"

พวกหนูผีเก็บดาบแล้วเดินกลับเข้าที่ของตัวเองแสร้งเป็นขอทานกันต่อไป

ส่วนพวกผมก็เดินตามมันไป แต่มันก็หันมายกมือหยุดพวกผม

"อ๊ะๆๆ แค่ลูกค้าที่จ่ายเงินถึงจะเข้าไปได้ครับ"

ผมจึงพยักหน้าให้ทุกคนรออยู่ที่นี่แล้วเดินตามมันเข้าไปคนเดียว

มันพาผมเข้าไปในท่อน้ำเก่า ข้างในทั้งมืด อับและเหม็นกลิ่นของเสียที่พวกมันขับถ่ายกัน ต้องจุดคบเพลิงถึงจะมองเห็นทาง

ถึงจะได้กลิ่นแปลกๆอีกอย่างคล้ายกับเกลือ แต่ผมเลือกที่จะไม่สนใจมัน

มันพาผมเดินมาสักพัก ก่อนจะหยุดแล้วส่องไฟให้เห็นพวกเด็กที่มันจับมา

เด็กทุกคนถูกล่ามตรวนทั้งแขนขาและคอยืนเรียงแถวหน้ากระดานกว่า 40 คน ข้างในนั้นมีทาสชายฉกรรจ์ตัวใหญ่สองคนถือแส้คอยคุมพวกเด็กอยู่ สังเกตจากปลอกคอเหล็กบนคอ

"เชิญเลือกได้เลยครับ ถ้ายังไม่พอใจ ก็รอจนแสงอาทิตย์หมด จะมีสินค้ามาเติมครับ แต่ชุดแรกถ้าไม่ซื้อก่อนเช้า ก็จะหมดโอกาสแล้วนะครับ"

แสดงว่าพวกมันส่งสินค้าไปอาณาจักรอื่นทุกคืน

ผมมองแค่คร่าวๆ ยังไงก็ไม่รู้จักหน้าของพวกเนฮิวอยู่ดีและผมเดาว่านังเด็กที่อ้างว่าเป็นเอลด้านั่นโกหกผม

"ใครนามสกุลเนฮิว ก้าวออกมา"

เจ้าคนขายที่นำทางผมมาปิดปากกลั้นหัวเราะทันที

ส่วนสาเหตุนั้นคือ เด็กทุกคนก้าวออกมาเพื่ออ้างว่าตัวเองคือเนฮิว

ผมเข้าใจแล้ว ถ้าให้เลือกระหว่างถูกขายไปในที่ที่ไม่รู้จักกลับถูกคนในเมืองนี้ซื้อ สู้เลือกอย่างหลังดีกว่า

เพราะถ้าหนีจากคนซื้อได้ ก็ยังรู้ว่าจะหนีไปไหนและหนียังไง

ช่วยไม่ได้

"ผมจะถามอีกครั้ง ใครที่รู้จักให้ออกมา ถ้ามีมากกว่า 1 ผมจะสุ่มเลือกและถามคำถามเกี่ยวกับเนฮิว หากตอบไม่ตรงผมก็จะเชือดทิ้งซะตรงนี้ จนกว่าจะเจอคนที่รู้จริง"

"เลือกได้แค่ห้าคนนะครับ แต่บางคนก็แพงกว่า 100 เหรียญเงิน เพราะงั้น..."

ผมหยิบเหรียญทองออกมาให้มันดู

"โอ้ เลือกได้ตามสบายเลยครับท่าน แต่บางคนจะแพงกว่า 1 เหรียญทองนะครับ"

"หุบปากซะ"

"ได้ครับท่าน"

มันก้มหัวแล้วถอยหลังไปอย่างนอบน้อม แต่สายตายังจ้องเหรียญทองผมไม่หยุด

ผมหันกลับไปที่พวกเด็กอีกครั้ง คราวนี้มีสามคนก้าวออกมา

ผมชักมีดออกมาควงเล่นแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาสามคนนั้น

ทีละก้าว ทีละก้าว

แล้วเด็กคนนึงก็ถอยหลังกลับไปด้วยความกลัว เหลือแค่สองคนเป็นชายกับหญิง

ผมเดินเข้าหาเด็กชายเพราะอยู่ใกล้กว่า จ่อมีดไปที่คอพร้อมกดฝังมันเข้าไป

"เนฮิวมีใครบ้าง มี่กี่คน"

"สะ สามคนครับ มีเทียร่า คาลิก้าแล้วก็... เอ่อ... เอ่อ... เอลด้าครับ คนสุดท้ายคือเอลด้า"

"ลักษณะของแต่ละคน"

"ไม่ทราบของเทียร่าครับ คาลิก้าเอาผ้าคลุมหัวตลอดเวลาเลยไม่ทราบเหมือนกัน ส่วนเอลด้าตัวสกปรกมาก หน้าตาดูไม่ออกเพราะผมเผ้ารกรุงรัง"

"รู้จักบ้านพวกมันไหม"

"...ไม่รู้ ...ครับ"

"แต่หนูรู้ค่ะ หนูเคยเห็นตอนคาลิก้าตักน้ำไปที่บ้าน ต้องใช่บ้านพวกมันแน่ๆ"

"งั้นก็เอาสองคนนี้"

ผมถอนมีดออกจากคอมาเก็บไว้

"ไม่เลือกอีกสักหน่อยเหรอครับ ฮิฮิฮิ"

"ไม่ต้องทอน"

มันจึงหยุดซักไซ้แล้วหันไปสั่งทาสแทน

"ได้ครับ เฮ้ย มาปล่อยพวกมันสักทีสิวะ ชักช้าจริงๆ ไอพวกไร้สมอง เดี๋ยวก็ให้แดกน้ำคลองแทนฉี่ซะหรอก"

ทาสชายฉกรรจ์ที่ถือกุญแจรีบวิ่งมาปลดโซ่ออกจากผนังให้ แล้วยื่นส่งให้ผม

"ปลดให้หมดเหลือไว้แค่คอก็พอ"

"รีบทำสิวะ ไม่ได้ยินที่ลูกค้าสั่งเหรอไงวะ"

เจ้าตัวหัวหน้าทั้งถีบทั้งเตะ ดูเหมือนมันสนุกกับการระบายอารมณ์มากกว่าจะลงโทษเพราะทำชักช้า

ตอนที่ผมจูงเด็กออกมา มันก็ยังฟาดแส้ใส่ทาสคนนั้นไม่หยุด

หลังจากไปรวมตัวกับทีม ผมก็ส่งสายโซ่ให้คนอื่นจูงแล้วสั่งให้พวกมันนำทาง

คนนึงนำทางไปบ้าน อีกคนไว้ชี้ตัว

*****

คาลิก้า เนฮิว

ฉันเดินหน้าค้นหาทั่วทุกหลัง ไปจนถึงบ้านที่เด็กสลัมที่อยู่มานานจะรู้กันดีว่าไม่ควรเฉียดเข้าใกล้

บ้านของพวกโจรลักเด็ก

ฉันเจอร่องรอยการต่อสู้บริเวณหน้าบ้านหลังนั้น

ฉันสั่งให้ทหารทุกนายเข้าปิดล้อมแล้วส่งพลดาบเข้าไปดูลาดเลา

"นั่นใครอีกวะ!"

ทันทีที่เหยียบเข้าไปในบ้านพวกโจรก็แห่กันออกมา เมื่อเห็นเป็นทหารน้ำแข็ง พวกโจรทั้งหกก็รุมฟันดาบใส่ทันที

ทหารน้ำแข็งยกโล่ขึ้น ดาบที่ฟันลงมากระเด้งออกในทันที

"แข็งฉิบหาย!"

ขณะที่พวกมันสับสนทหารน้ำแข็งก็ฟันดาบวาดไปที่ขา จนเป็นแผลเหวอะ พวกโจรสามคนล้มลงไปกรีดร้องในทันที

สามคนที่เหลือ กระจายตัวแล้วโจมตีจากรอบด้าน แต่ถูกพลธนูยิงใส่ขาจนไม่สามารถสู้ต่อได้อีก 2

"ตายซะเถอะแก!"

อีกคนที่อ้อมมาด้านหลัง ฟาดดาบใส่หลังคอ ถ้าเป็นคนธรรมดาอาจบาดเจ็บสาหัสไม่ก็เสียชีวิตได้เลย

แต่กับพวกเขาที่มีร่างกายเป็นน้ำแข็ง ตัวดาบจึงสะท้อนกลับจนดาบหลุดออกจากมือ

หลังรับการโจมตี พลดาบน้ำแข็งก็หมุนตัวกระแทกศอกใส่ลิ้นปี่จนโจรคนสุดท้ายลงไปนอนจุกบนพื้น

จากนั้นโจรทั้งหมดก็ถูกทหารน้ำแข็งเหยียบหลังและจ่ออาวุธที่คอไม่ให้ทำอะไรได้อีก

"พวกนายจับเอลด้าไปหรือเปล่า เด็กผู้หญิงตัวเล็กกว่าฉัน ผมสั้นยุ่งเหยิงสีดำ ตาสีเดียวกัน ตามตัวมีแต่คราบสกปรก สวมผ้าเก่าๆ ขาดๆ ชิ้นเดียว"

"มะ ไม่รู้"

"ไม่เคยเห็นเลย"

"ข้าก็ไม่เคยเห็น"

"พวกที่จับมาก็ไม่ตรงกับที่ท่านหญิงบอก"

"ที่ชั้นใต้ดินอาจจะมี ลองเข้าไปหาดูสิครับ"

ฉันจึงสั่งให้ทหารน้ำแข็งเข้าไปค้นด้านใน หากเจอเด็กก็ให้พาออกมา

ไม่นานพวกทหารน้ำแข็งก็เดินออกมาพร้อมกับขบวนเด็กที่ถูกโซ่ล่ามยาวเรียงกันเป็นแถวเกือบ 10 คน

ไม่เกิดการต่อสู้อะไรขึ้น แสดงว่าไม่มีคนอื่นเฝ้าแล้ว

แปลกมาก ที่เคยได้ยินตอนแอบฟังคนอื่นเพื่อหาข้อมูลว่าในสลัมมีจุดไหนอันตราย คนไหนน่ากลัว จุดไหนหาของกินได้

ฉันเคยได้ยินว่าสถานที่พวกโจรลักเด็ก ขังเด็กไว้มักมีคนไม่ต่ำกว่าสิบถึงยี่สิบคนเฝ้าอยู่

แต่เรื่องนั้นช่างมันละกัน ฉันมองหาเอลด้าจากเด็กทั้งหมด แต่ก็ต้องผิดหวัง

ฉันจึงสั่งให้ทหารน้ำแข็งเอากุญแจมาปล่อยเด็กทุกคนไป

เด็กหลายคนวิ่งหายไปในทันที คาดว่าเป็นเด็กในสลัม

มีบางส่วนที่ไม่กล้าขยับไปไหนประมาณ 4 คนได้ พวกเขาและเธอต่างมองรอบตัวด้วยความหวาดกลัว

แต่มีคนนึงเดินมาหยุดตรงหน้าทหารน้ำแข็งที่ฉันขี่หลังอยู่แล้วชี้นิ้วใส่

"เจ้าชื่ออะไร"

เป็นเด็กผู้ชายผมสีทอง ดวงตาสีเดียวกับสีผม อายุไล่เลี่ยกับฉัน แต่ท่าทางดูยโสโอหัง คงเป็นลูกของขุนนางเพราะผิวขาวและร่างกายอ้วนจ้ำม่ำ

"ดาเนีย"

"ไม่มีมารยาทรึไง บอกชื่อตระกูลด้วยสิ"

ไม่มีเวลาให้เสียแท้ๆ

"ไม่มี"

"พวกไร้ตระกูลงั้นรึ สมกับเป็นคนสลัมจริงๆ แต่เอาเถอะ เจ้าจงพาข้าไปส่งที่ตระกูลเซลาเลียสแล้วทำงานเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของข้าซะ นี่เป็นคำสั่ง"

ฉันที่ไม่มีเวลามาเอาใจเจ้าเด็กเปรตตรงหน้า จึงไม่ได้สนใจจะทำตามแล้วสั่งให้ทหารเคลื่อนพลหาเอลด้าต่อ

"ดาเนีย! ทำไมถึงไม่ฟังคำสั่งข้า! โง่หรือเปล่า! ถ้าเอาข้าไปส่งถึงบ้าน! พ่อของข้าจะจะให้เงินรางวัลเจ้าก้อนโต! แถมข้ายังยอมใจดีคิดจ้างเจ้ามาเป็นคนใช้ส่วนตัวด้วย! กล้าดียังไงถึงหันหน้าหนี!"

เจ้าเด็กนั่นเดินตามตอแยและตะโกนแว้ดๆ ใส่ฉันไม่เลิกจนฉันรำคาญ

"หุบปากสักที! ฉันตามหาน้องสาวอยู่นะ! ต่อให้เอาเงินหรือตำแหน่งบ้าบออะไรมาแลกฉันก็ไม่เอา! ฉันจะเอาน้องสาวฉัน! ถ้าให้ไม่ได้ก็ไสหัวไป!"

"จะ เจ้า... อี... อีนังสวยเสียของ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

จะด่าอะไรก็เชิญ ฉันไม่สน ฉันเลยสั่งให้ทหารน้ำแข็งอุ้มเจ้าเด็กเปรตปากเสียกับอีก 4 คนที่ไม่กล้าขยับไปไหน ไปส่งนอกสลัม

ที่เหลือก็จัดการชีวิตกันเอาเอง กลับบ้านไม่ได้ก็เรื่องของพวกมันแล้ว

"หนอยแน่! ไม่เคยมีใครดูหมิ่นข้าขนาดนี้มาก่อน! จำไว้เลยนะ! ยัยดาเนียยยยยยยยยย! แอ้ก!"

ทหารน้ำแข็งตบหัวเจ้าเด็กเปรตจนสลบ แล้วหันมายกนิ้วโป้งให้ฉัน

ยะ ยังไม่ได้สั่งเลยอะ ฉันเลยพยักหน้าให้ทหารน้ำแข็งคนนั้นแล้วกลับไปค้นหาเอลด้าต่อ

*****

โดยที่คาลิก้าไม่รู้ เพราะสนใจแต่การค้นหาเอลด้าตามบ้านต่างๆ

พวกโจรที่ฉันปล่อยทิ้งไว้ ต่างพยายามคลานหนีไปอีกทางเพื่อไปรายงานเรื่องของฉัน

แต่ตอนนั้นเองที่มีทหารน้ำแข็งอีกกลุ่ม พุ่งออกมาจากจุดลับตาคน แล้วเข้าสังหารโจรทั้งหมดก่อนลากศพไปซ่อนพร้อมกับแอบตามคาลิก้าอย่างห่างๆ

*****

หลังทหารน้ำแข็งค้นหาบ้านทุกหลัง ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของโจรลักเด็ก

พวกเราเจอศพที่คาดว่าเป็นกลุ่มเดียวกับพวกโจร ซ่อนอยู่ตามบ้านหลังต่างๆ

ดูเหมือนพวกโจรจะรีบร้อนจนเอาศพมาซ่อนแล้วไปที่ไหนสักแห่ง

รอบบริเวณนี้ก็ไม่เจอเอลด้าเลย

ฉันจึงตัดสินใจตรงไปแหล่งกบดานของพวกโจรลักเด็กจุดต่อไป แทนที่ค้นหาอย่างไร้จุดหมาย