ตอนที่ 16 บทเรียน

เลร่า กราเซียส นักผจญภัยเจ้าของฉายา : ทุ่งน้ำแข็ง

ฉันละลายน้ำแข็งแค่ที่ส่วนใบหน้าเพื่อให้พวกมันพูดได้

"ไม่ใช่ข้านะ ไม่ใช่ข้า"

"ข้าพึ่งมาถึง ข้าไม่รู้"

"ข้าแค่มาร่วมผิงไฟ ไม่ได้ทำอะไรเลย"

"พวกเด็กเปรตพวกนั้นมันทำ ข้าไม่เกี่ยวนะ"

"ปล่อยผมไปเถอะครับ ฮือออออ"

"พวกเอ็งนั่นแหละ ยอมรับดิวะ"

"บร๊อฟมันสั่งให้พวกเราทำครับ"

"เฮ้ย ไอ้เวร พวกแกก็อยากแก้แค้นด้วยไม่ใช่เหรอวะ"

สิ่งที่ออกจากปากของพวกเด็กวัยรุ่นมีแต่การพูดเอาตัวรอดและโยนความผิดกันไปมา จนคาลิก้าตะคอกใส่อีกครั้ง

"หุบปาก! ตอนนี้เอลด้าอยู่ที่ไหน!"

แต่พวกมันทุกคนกลับส่ายหน้าและตอบเหมือนกันว่าไม่รู้

คาลิก้าจึงดูมีความหวังขึ้นมา เธออาจจะออกจากบ้านก่อนพวกนั้นจะมาเจอ ตอนนี้อาจซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง

คาลิก้าคิดจะออกวิ่งไปตามหา ฉันจึงรีบจับไหล่หยุดเธอไว้

สลัมไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิง โดยเฉพาะคาลิก้าที่ดูราวกับลูกขุนนางหรือราชวงศ์ เสื้อผ้ากับหน้าตาตอนนี้ก็ยิ่งโดดเด่น

ฉันรวบรวมพลังแล้วสร้างทหารน้ำแข็งขึ้นมา 30 ตัว

เป็นพลดาบโล่ 10 นาย พลหอก 10 นาย และพลธนู 10 นาย

"พวกมันจะเชื่อฟังคำสั่งเธอ ส่วนฉันจะพาพี่สาวเธอกลับกิลด์ไปก่อน ศูนย์สัมบูรณ์กินพลังเวทฉันตลอดเวลา เพื่อไม่ให้เวทนี้ถูกยกเลิก ฉันต้องกลับไปนอนพักฟื้นพลังเวทในที่ปลอดภัย"

"ขอบคุณมากค่ะ! ขอบคุณจริงๆ! บุญคุณครั้งนี้จะไม่มีวันลืมเลยค่ะ! ถ้าหาเอลด้าพบแล้วจะรีบตามไปทันทีเลยค่ะ!"

"รีบไปเถอะ ระวังตัวด้วยนะคาลิก้า"

"ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะคุณเลร่า"

คาลิก้าจึงรีบวิ่งไปโดยมีทหารน้ำแข็ง 30 ตนปกป้องคุ้มครองเธออยู่ตรงกลาง

แต่เพื่อความชัวร์ ฉันฝืนสร้างทหารน้ำแข็งรูปแบบนักฆ่าขึ้นมาอีก 20 ตัว แล้วสั่งให้แอบตามไปช่วยเหลือเธอ

ทหารพวกนี้มีพลังเวทในตัว ไม่ต้องจ่ายให้ตลอดเวลาและจะหายไปเองเมื่อพลังในตัวของพวกมันหมด

ฤดูหนาวแบบนี้ยิ่งแข็งแกร่งและอยู่ได้นาน

จากนั้นจึงหันกลับไปหาพวกมัน

"พวกแกทำไปทำไม"

พวกมันหลบสายตา บางคนก็เริ่มร้องไห้

จากที่มันพูดกัน กลุ่มคนที่ทำคือเด็กวัยรุ่นห้าคน

ฉันจึงสร้างหนามน้ำแข็งขึ้นมาตามจำนวนคน

เมื่อฉันชี้ไปที่ใคร หนามน้ำแข็งจะพุ่งเข้าเสียบใบหน้าจนทะลุไปถึงหลังหัวในทันที หน้ายุบ เลือดพุ่งกระฉูด อาบย้อมจนกลายเป็นตุ๊กตาน้ำแข็งสีแดงสด

ฉันเริ่มฆ่าจากพวกที่ไม่ได้ทำ แต่นั่งดูคนถูกเผาได้อย่างหน้าตาเฉย

ทีละคน ทีละคน

จนพวกมันยอมเปิดปากพูดและขอร้องไม่ให้ฉันฆ่า

แต่ฉันก็ยังฆ่าพวกที่เอาแต่ดูต่อไป จนมันยอมพูดในที่สุด

พอได้ฟังจบ กลายเป็นเรื่องโคตรงี่เง่าที่เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของพวกมัน

ไปรังแกน้องสาวเขา พอพี่สาวกลับมาเจอเลยถูกไล่ตะเพิดไป

ตรงนี้พอถามเจาะลึก พี่สาวก็ใช้แค่ต่อยเตะ ไม่คิดจะฆ่าหรือใช้ดาบเลยด้วยซ้ำ

พวกมันที่สู้แพ้ผู้หญิง กลับรู้สึกยอมไม่ได้ เลยหาทางแก้แค้นมาตลอด

แต่เพราะสามสาวซ่อนตัวและหลีกเลี่ยงพวกมันมาตลอด เลยทำให้หาไม่เจอสักที

จนมาวันนี้คงเพราะคาลิก้ากับเอลด้าไม่กลับมาสักที เธอจึงคลานออกไปหา

แล้วก็ดันโชคร้ายที่พวกมันดันบังเอิญผ่านมาเจอเข้าพอดี ถ้าเป็นอีก 2 คนคงหนีพ้น แต่ไม่ใช่กับเทียร่าที่ร่างกายพิการ

"สลัมเป็นที่โหดร้าย ต้องกล้าฆ่าคนอื่นถึงจะอยู่รอด เรื่องนั้นฉันรู้ดีเพราะฉันก็โตมาจากสลัมเหมือนพวกแก"

ฉันสะบัดมือสั่งหนามน้ำแข็งฆ่าทุกคนแล้วเหลือพวกเด็กห้าตัวนี้เอาไว้

ก่อนที่มันจะพูดคำว่า ยกโทษให้ด้วย ผิดไปแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว สำนึกแล้ว ฉันก็แช่แข็งปากมันเสียก่อน

ก็เพราะโตมาจากสลัม ฉันจึงรู้ดีว่าถ้าพวกมันโตขึ้นแล้วจะเป็นคนยังไง คำพูดพวกนี้เชื่ออะไรไม่ได้สักอย่าง

"ตอนเด็กยังกล้าฆ่าคนเพราะเสียศักดิ์ศรี โตขึ้นพวกแกก็กล้าทำได้ทุกอย่างแล้ว"

พวกมันร้องไห้และดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

สมัยก่อนตอนที่ยังเด็กกว่าพวกมัน ฉันเคยปล่อยคนที่คิดจะฆ่าฉันเพียงเพราะสู้แพ้แล้วอ้างว่าเสียศักดิ์ศรีเหมือนกับเด็กพวกนี้ไป

เพราะคิดว่ามันคงได้บทเรียนและกลับตัว แต่กลายเป็นฉันที่ได้บทเรียนกลับมาแทน

ตอนที่ฉันไปลงดันเจี้ยน มันแอบมาฆ่าน้องสาวฉันถึงในบ้าน ทุกวันนี้เลยยังเสียใจทุกครั้งที่ไม่ฆ่ามันทิ้งซะตั้งแต่ตอนนั้น

"เกิดใหม่แล้วค่อยกลับตัวนะ เพราะชาตินี้ฉันไม่เชื่อว่าพวกแกจะทำกันได้"

ฉันค่อยๆ บีบมือเข้าหากัน น้ำแข็งด้านในที่แช่ร่างของพวกมันเปลี่ยนสภาพเป็นหนามแหลมจำนวนนับไม่ถ้วนก่อนบีบตัวเล็กลงตามมือที่ฉันบีบ

มันเจาะทะลุทุกส่วนของร่างกายพร้อมกับบดเนื้อและกระดูกจนเละบิดเบี้ยว

น้ำตากับเลือดผสมกันแล้วไหลทะลักออกมาทางช่องใบหน้า ที่เป็นช่องเดียวที่เปิดทิ้งไว้

ฉันบีบจนเละและเล็กถึงที่สุด ถึงค่อยกางมือออก

น้ำแข็งสลายหายไป ทิ้งเนื้อบดกับละอองเลือดย้อมเกล็ดหิมะบนพื้นจนเป็นสีแดงฉาน ต้อนรับแสงของวันใหม่ที่ส่องลงมาพอดี

"แค่ก! แค่ก!"

ฉันไออย่างรุนแรง สายตาเริ่มเบลอ รู้สึกว่าร่างกายดูชราและอ่อนแรงยิ่งกว่าเดิม

ตอนที่ยกมือเช็ดปากก็พึ่งรู้ว่ามันเป็นเลือดไม่ใช่คราบน้ำลาย

ฉันรีบกลับไปที่รถม้าแล้วฝืนใช้เวทอีกครั้งเพื่อขยายให้มันใหญ่ขึ้น จะได้ใส่โลงของเทียร่าเข้าไปได้

จัดการเสร็จก็รีบเดินทางกลับกิลด์

*****

คาลิก้า เนฮิว

"เอลด้า! อยู่ที่ไหน! นี่พี่คาลิก้าเองนะ!"

เพราะกลัวว่าเอลด้าจะไม่กล้าออกมาเพราะรูปลักษณ์ฉันเปลี่ยนไป เลยต้องพยายามอธิบายว่าเป็นตัวฉันเอง

ฉันมุ่งหน้าไปที่คลองก่อน แต่วิ่งไปได้ไม่นานก็เหนื่อยหอบ

แปลก ทำไมแรงกายมันดูน้อยลง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังพอวิ่งหนีพวกคนไม่ดีได้อยู่เลย

ทหารน้ำแข็งพลธนูนายหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน เขาส่งธนูให้อีกคนถือไว้แล้วก้มลงทำท่าให้ฉันขี่หลัง

"ขอบคุณนะ"

ฉันขึ้นขี่หลังอย่างไม่ลังเลแล้วชี้ทางให้เขาพาไป

เพราะมีทหารน้ำแข็งของคุณเลร่า ฉันจึงไม่กลัวที่จะตะโกนและสั่งให้ค้นบ้านทุกหลัง

ทหารน้ำแข็งพวกนี้ไม่รู้จักเอลด้า ฉันจึงสั่งให้จับเด็กผู้หญิงทุกคนมาให้ฉันดู

แต่ห้ามทำรุนแรงและถ้าไม่ใช่ก็รีบปล่อยคืนกลับบ้านไป

เด็กหลายคนถึงกับร้องออกมาว่า

"ทำไมข้าถึงถูกจับอีกแล้วเนี่ย"

เกือบเกิดการปะทะกันหลายครั้งกับคนในครอบครัวของพวกเธอ แต่เพราะทหารน้ำแข็งมีจำนวนมากกว่า แถมยังปล่อยตัวทันที เลยไม่เกิดการต่อสู้ขึ้น

จนพวกเรามาถึงคลอง ฟ้าก็เริ่มสว่าง

ฉันกวาดสายตามองหาเอลด้าพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น

ทุกคนที่กำลังตักน้ำในคลองไปใช้หันมามองด้วยสีหน้าตกใจเพราะทหารน้ำแข็ง

แต่ก็ไม่มี ไม่ใช่เลยสักคน

แล้วจะไปที่ไหนได้อีก

คิดสิ คิดเร็วสิ

...ถ้าไม่ใช่เส้นทางกลับบ้าน ก็เป็นไปได้ว่าถูกตามจับ จนวิ่งเตลิดไปที่อื่น

กระจายกำลังดีไหม

ระหว่างตัดสินใจฉันก็เห็นชายที่เดินกะเผลกเพราะถูกทำร้ายจนมีบาดแผลเลือดอาบไปทั่วร่างคนนึงเดินถือของที่คุ้นตา

มันคือถังน้ำเก่ากับผ้าสกปรกที่อุดรูรั่วอยู่ ฉันรีบลงจากหลังทหารน้ำแข็งแล้ววิ่งไปหาชายคนนั้นทันที

"ขอดูถังใบนั้นหน่อยค่ะ"

"อยากได้ถังของข้างั้นเรอะ เอาเงิน... โอ๊ะ! สวยแท้"

"ได้ถังใบนี้มาจากไหนคะ"

"อยากรู้เหรอ ไปบ้านพี่สิจ๊ะ"

ฉันไม่อยากเสียเวลากับอันธพาลกระจอกที่เที่ยวหาเรื่องคนไม่กี่ซอย

"เอาถังมาจากไหน!"

ทหารน้ำแข็งที่ยืนล้อมอยู่ห่างๆ พุ่งเข้ามาล้อมรอบยวซ ทั้งดาบ หอกและธนูต่างเล็งไปที่เขาทั้งหมด

ยวซคุกเข่าแล้วรีบสารภาพอย่างกลัวตาย

"บะ บะ บะ บ้านผมครับคุณหนู อยู่ๆ มันก็ร่วงลงมาจากฟ้ากระแทกใส่หน้าผมครับ"

"นายแย่งมาจากเด็กสาวคนนึงใช่มั้ย!"

ปลายคมมีดและหอกจ่อเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม

"ไม่ใช่นะครับคุณหนู! มันตกลงมาจริงจริ๊งงงงง! อ๊ะ! ตอนตกลงมามีเสียงเด็กผู้หญิงตะโกนมาด้วยนี่นา!"

"ไม่ได้จับเธอไว้ใช่มั้ย!"

"ไม่เคยเห็นหน้าเลยคร้าบบบบ"

ฉันจึงรีบกลับขึ้นหลัง แล้วให้พลทหารน้ำแข็งมุ่งหน้าไปที่บ้านเจ้ายวซ

*****

ยวซ อันธพาลกระจอกที่รังแกคนอ่อนแอไม่กี่ซอย แต่ชอบโอ้อวดว่าใหญ่สุดในสลัม

หลังนังคุณหนูนั่นวิ่งหายไปจนไม่เห็นเงา

"เหอะ! อีคุณหนูปากดี! สักวันจะจับทำเมียให้ได้เลยคอยดู!"

ฟิ้ววว!

ตูม!

แล้วถังไม้ที่ข้าถืออยู่ก็แตกกระจายด้วยลูกธนูน้ำแข็งดอกเดียว ข้ามองถังที่เหลือแค่ด้ามจับในมือตาค้าง

ทำไมช่วงล่างถึงอุ่นๆ แฉะๆ ได้วะ ฮือๆๆ