การเดินทางและการลาจาก

อากาศวันนี้สดใสปลอดโปร่งมีเมฆนิดหน่อยแสงแดดอ่อนๆสาดส่องไปทั่วทุ่งหญ้า สายลมพัดผ่านจนเสื้อฮู้ดของเด็กหนุ่มเปิดขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าชายหนุ่มชัดเจน ผมสีดำเปิดข้าง จมูกโด่งเป็นสัน ตาสีฟ้าคราม มีรอยแผลเป็นที่หางคิ้วข้างขวาจากการต่อสู้ที่ผ่านมา อีวานตอนนี้ได้ออกมาจากอณาเขตปกครองของบารอนอาโต้แล้ว....

หลังจากการต่อสู้กับหมียักษ์สีเลือดจบลง ผมกับรูเพิร์ตได้ออกมาจากป่าพร้อมหัวของหมี ท่านเจ้าของดินแดนลูคัสพร้อมทหารจำนวนนึงกำลังเตรียมตัวจะตามเข้ามาในป่า คงเป็นเพราะเสียงระเบิดจากกระสุนเวทย์ของผมที่ดังสนั่นหวั่นไหวนั่นแหละ

"ทั้งสองคนมันเกิดอะไรขึ้น เสียงระเบิดนั่นมันอะไร?" เสียงของหัวหน้าทหารยามได้ถามชายหนุ่มทั้งสอง อีวานไม่ได้พูดอะไรมากเพียงแค่ยื่นหัวของหมีสีเลือดให้ท่านเจ้าเมืองดู

!!!!! ทุกคนถึงกับผงะกับภาพที่เห็นตรงหน้า ได้แต่สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"ท่านพ่อ ผม....." รูเพิร์ตในตอนนี้รู้สึกสับสนและอ่อนล้า

"ลูกทำดีที่สุดแล้วล่ะ" ลูคัสได้ตบบ่าลูกชายเขาเบาๆและหันไปคุยกับอีวาน

"อีวาน ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าในวันพรุ้งนี้ ตอนนี้เจ้าไปทำแผลแล้วพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวตรงนี้พวกทหารจะจัดการกันต่อเอง"

"ครับท่าน" อีวานคำนับก่อนที่จะหันหลังกลับห้องเดินของเขา "รูเพิร์ต เรื่องในตอนนั้น ชั้น..."

อีวานพยายามจะเข้าไปคุยกับรูเพิร์ตแต่ดูเหมือนเขาจะไม่อยากพูดอะไรด้วยในตอนนี้.....

เช้าวันรุ่งขึ้นดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่คฤหาสน์เลย

ตามตัวผมมีแต่แผล ในตอนนี้ยังขยับมือได้ไม่มากนักเป็นเพราะแรงระเบิดในตอนนั้น ผมที่ค่อยๆเดินไปที่ห้องทำงานของท่านเจ้าเมือง ผมเคาะประตูและขออนุญาติก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป

"ขออนุญาติครับ ผมอีวานมาพบแล้วครับ"

ผมจึงค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องทำงานถูกประดับไปด้วยของที่ดูเรียบง่าย อุปกรณ์ต่างๆที่อยู่ภายในห้องล้วนมีประวัติของมัน ไม่ว่าจะเป็นชุดเกราะ ดาบและปืน ที่ถูกประดับอยู่บนฝาผนัง ทางด้านขวาของห้องมีโต๊ะเก้าอีกรับแขกตั้งอยู่ ผมที่กำลังจะเดินไปนั่งตรงนั้นก็ถูกท่านเจ้าเมืองเรียกไปคุยเรื่องสำคัญทันที

"อีวาน ภายในวันนี้เจ้าช่วยออกไปจากดินแดนนี้ทีได้มั้ย?"

พร้อมกับยื่นถุงที่ใส่เหรียญทอง100เหรียญมาให้ผม

"ในที่สุดวันที่ผมจะต้องออกจากที่นี่ก็มาถึงแล้วสินะครับ"

อีวานตอบกลับโดยเหมือนจะเป็นเรื่องที่คาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าเมื่อใดที่เรื่องที่เขาใช้เวทย์มนต์ได้แดงขึ้นมาจะต้องออกจากดินแดนทันที

"ข่าวของเจ้าเมื่อวานนี้อาจจะไปถึงเมืองหลวงแล้วก็ได้ กว่าจะที่เมืองหลวงจะส่งอัศวินมาตรวจสอบที่นี่ ข้าอยากให้เจ้าออกไปจากที่นี่ซะ"

และท่านเจ้าเมืองก็ได้ยื่นจดหมายออกมาฉบับนึงมาให้ผม

"จดหมายนี้คือ?" เขาถามด้วยความสงสัย

"เดินทางลงไปทางใต้ เจ้าจะพบกับเมืองวาเรเรีย ไปที่ร้านเหล้าเดอะ ฮาร์พ ยื่นจดหมายนี้ให้เขาแล้วเขาจะช่วยพาเจ้าไปส่งที่อาณาจักรคาเปลล่าเอง"

"อาณาจักรคาเปลล่าเหรอครับ!?" อีวานดูตกใจมาก

"ไม่ใช่ว่าอาณาจักรนี้ล่มสลายไปเพราะสงครามแล้วหรอกเหรอครับ?"

"นั่นมันเป็นเพียงตำนานส่วนนึงที่ถูกจารึกว่าที่จักรวรรดิแห่งนี้เท่านั้น ความจริงอาณาจักรคาเปลล่ายังไม่ล่มสลาย"

ท่านเจ้าเมืองตอบกลับพร้อมกับจุดซิกก้าขึ้นมาสูบะร้อมกับลุกขึ้นเดินมาที่หน้าต่างห้อง

"ข้าได้สัญญากับคนๆนึงไว้ ว่าเมื่อเจ้าอายุครบ15 ปีให้ทำการทดสอบเจ้าภายในป่าโดยให้ฆ่าหมียักษ์สีเลือด หลังจากนั้นให้ช่วยส่งเจ้าไปที่อาณาจักรคาเปลล่า"

(แสดงว่าท่านเจ้าเมืองรู้อยู่แล้วสินะว่าหมีน้่นจะโผล่ออกมาหน่ะ!?)

"ทำไมถึงท่านทำแบบนี้โดยไม่บอกผมก่อนล่ะครับ!

รู้มั้ยว่ารูเพิร์ตเกือบตายเลยนะครับ!"

ผมที่รู้สึกโกรธขึ้นมาเพราะได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากของท่านเจ้าเมืองเลยเผลอตะโกนออกมา

"ถ้าข้าบอกเจ้าก่อนมันก็จะไม่ใช่การทดสอบน่ะสิ การที่ข้าให้เจ้าพารูเพิร์ตเข้าไปช่วยนำทางในป่ามายาเพื่อทดสอบก่อนเข้าโรงเรียนมันก็แค่ข้ออ้างของข้าเท่านั้น และข้าก็เชื่อในพลังของเจ้าว่าเจ้าจะต้องปกป้องลูกชายของข้าได้อย่างแน่นอน"

ท่านเจ้าเมืองตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น

อีวานได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรกลับไป

"ข้าได้เตรียมรถเกวียนและของจำเป็นเอาไว้ให้กับเจ้าแล้ว ก่อนไปก็ไปบอกลารูเพิร์ตและเอมิเรียซะนะ"

พอท่านเจ้าเมืองพูดจบ ท่านก็กลับมานั่งที่โต๊ะทำงานและทำงานต่อไปทั้งอย่างนั้น

อีวานเดินออกจากห้องของเจ้าเมืองโดยไม่พูดอะไร เขาเดินขึ้นไปเก็บของที่จำเป็นที่ห้องใต้หลังคา อุปกรณ์ต่างๆ ปืนรีโวเวอร์รุ่นเก่า กระสุนจำนวนนึงและดาบสั้น ผมเอาทั้งหมดใส่ในเป้สะพายหลัง เขาเดินลงมาผ่านโถงทางเดินมาที่ประตูหน้าทางออกโดยมีรูเพิร์ตกับเอมิเรียยืนรออยู่ เอมิเรียเข้ามาโผกอดผมพร้อมน้ำตา

"ท่านพี่อีวานจะไปจริงๆเหรอค่ะ ฮืออออ" ดูเหมือนว่าเอมิเรียจะเสียใจมาก เมื่อรู้ข่าวว่าผมจะต้องออกจากที่นี่ในวันนี้

ผมนั่งลงและลูบหัวของเอมิเรียเบาๆและกล่าวว่า

"พี่มีที่ๆต้องไปอยู่เพื่อไปสะสางธุระหน่ะ ไว้พี่ทำธุระเสร็จแล้วพี่จะกลับมาหาน้องนะ"

"จริงๆนะ ท่านพี่จะกลับมาจริงๆนะ?"

ผมจึงได้ยื่นตุ๊กตาหมีน้อยสีชมพูที่ผมทำไว้ให้กับเอมิเรียก่อนลาจากกัน

"เมื่อใดที่น้องคิดถึงพี่ให้เอามาดูแทนไปก่อนนะ"

ผมยิ้มให้กับเอมิเรียพร้อมยื่นตุ๊กตาหมีให้

"อื้มม หนูจะเก็บไว้เป็นอย่างดีเลย"

เอมิเรียกอดตุ๊กตาแน่นพร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา

อีวานหันไปคุยพี่ชายเอมิเรีย

"รูเพริต์ อาการของนายดีขึ้นแล้วสินะ"

ผมถามรูเพิร์ตที่นิ่งเงียบมาสักพัก

"ชั้นว่านายเจ็บหนักกว่าชั้นอีกนะอีวาน"

เขาตอบกลับอีวานด้วยน้ำเสียงสั่นๆก่อนที่เขาจะกล่าวต่อว่า

"ชั้นมันบอกลาใครไม่เป็นหรอก"

ก่อนที่รูเพิร์ตจะยกนิ้วโป้งให้กับอีวานพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ถึงที่นี่เวทย์มนต์จะเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ว่าเวทย์มนต์ของนายมันโคตรเจ๋งเป้งไปเลยล่ะ"

แล้วเราทั้งคู่ก็จับมือกันแน่น หลังจากนั้นผมก็ขึ้นรถเกวียนที่ท่านเจ้าเมืองเตรียมไว้ให้ ผมโบกมือลาทั้ง2คนที่อยู่ตรงหน้าประตูทางออกและมองดูบ้านที่ผมเคยอยู่อาศัยตั้งแต่เล็กเป็นครั้งสุดท้าย จนลับสายตาหายไป.........

กว่าจะถึงเมืองวาเรเรียก็2วัน นี่จะเป็นการเดินทางไกลครั้งแรกของผม ตอนที่อยู่บนรถเกวียนก็คงทำอะไรไม่ได้มาก อาการบาดเจ็บในตอนนี้ของผมก็ดีขึ้นมากแล้ว ผมสามารถใช้เวทย์รักษาได้แต่ไม่เชี่ยวชาญนัก ผมต้องใช้เวลาพอสมควรเลยทีเดียวในการรักษา

จู่ๆก็มีลมพัดผ่านอย่างแรง ผมจึงเงยหน้ามองขึ้นไป เห็นเรือเหาะสีดำแดงมีธงสัญลักษณ์รูปดาบดำไขว้กากบาทติดอยู่ นั่นเป็นเรือเหาะของจักรวรรดิ เรือเหาะนี้ดูเหมือนจะไปที่อาณาเขตของท่านบารอนอาโต้เพื่อตรวจสอบเรื่องของผมแน่ ทำไมท่านถึงปกป้องผมล่ะ? แล้วใครคือคนที่ท่านสัญญาไว้? มีอะไรรอผมอยู่ที่อาณาจักรคาเปลล่ากันแน่นะ........