Chapter 20 อีกด้าน(ต่อ)

เรดที่กำลังหัวเราะอย่างสะใจที่ไทนั้นสามารมองตัวของเขาออก ท่ามกลางเปลวไฟที่ยังลุกโชนอยู่ ข้างหลังของชายคนนั้นมีร่างศพชายอีกคนหนึ่งถูกย่างสดให้ตายอย่างทั้งเป็น หลังจากนั้นได้ไม่นานเสียงหัวเราะนั่นก็หยุดลง แล้วชายตามองมาที่ไทอย่างดูสนอกสนใจ

"คุณรู้ได้อย่างไรครับ และรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ถ้าจะตอบไปว่าเดาล่ะ? นายจะว่าไง?"

"ถ้าคนอย่างคุณเดาได้ถึงขนาดนี้ แสดงว่าฝีมือในฐานะของผมก็ดูแย่กันพอดีสิ"

"นักฆ่า?..."

"ขออภัยจะเรียกได้ว่างานเก่าก็ว่าได้...ใช่! งานเก่างานแก่เลยล่ะ จะว่าไปคุณยังไม่ได้ตอบผมเลยนะครับว่ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ในงานประชุม ฉันก็สงสัยมาโดยตลอดไอ้คนที่มีงานการมั่นคงทำไมถึงเลือกที่จะเข้าร่วมการคัดเลือกครั้งนี้โดยที่แกไม่มีท่าทีต่อต้านแต่อย่างใดเลย..."

"ไม่คิดว่าตัวของผมจะทำเพื่อความอยู่รอดบ้างหรอครับ?"

"ใช่! ตอนแรกก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ถ้าเลือกที่จะอยู่รอดละก็ แกควรไปเข้าร่วมกับตนหมู่มากสิ เพราะว่ามันจะยิ่งทำให้โอกาสรอดยิ่งมากขึ้นไปด้วย

แต่แกนั้นกลับไม่ทำแบบนั้น ก้เลยมั่นใจได้ระดับหนึ่ง รวมกับท่าทีดู เก้ๆ กังๆ นั่นอีก มันดูสมจริงเกินไป รวมกับในตอนที่เจอกับพวกแกก็รู้ได้เลย พวกแกนั้นพึ่งจะรวมทีมกันได้ไม่นาน สำหรับคนที่เหย่อยิ่งแบบไอ้หมอนั่น แค่ตัวแกก้มหัวขอร้องชีวิต ก็เพียงพอแล้ว"

ข้อสันนิษฐานนั่นทำเอาเรดถึงกับอึ้งจนปากหวอ และกล่าวชมมาพร้อมกับปรบมือ "ถูกต้องแล้วครับ อย่างที่ตัวคุณพูดเลย ผมอุส่าห์มั่นใจการแสดงของผมว่าจะไม่มีใครจับได้แล้วแท้ๆ ชักเริ่มอยากจะได้ตัวคุณมาเป้นของผมแล้วสิ!"

"ฉันสนใจแค่ผู้หญิงหน้าอกใหญ่กับบันท้ายใหญ่เท่านั้น ไม่มีรสนิยมกินตาลุงวัยกลางคนที่มีกลิ่นเลือดติดตัว อีกทั้งยังโรคจิตอีก"

"โหดร้ายจังนะครับ เห็นผมเป้นอย่างนี้จิตใจของผมก็เป็นผู้หญิงนะ เดี๋ยวนี้คนเขามักมองกันที่จิตใจไม่ใช่หรอครับ"

"โทษทีพอดีฉันมองคนจากภายนอกก่อนมาเป็นอันดับแรก"

"น่าเสียดาย แต่ก็ช่วยไม่ได้นะครับ ผมก็คงต้องจัดการคุณแล้วล่ะ" หลังจากพูดเสร็จเขาก็ทำการโยนมีดเล่มเล็กออกนับหลายสิบเล่ม มีดแต่เล่มนั้นไม่ตกลงพื้นแต่กลับหยุดอยู่กลางอากาศแทน "ดูสิว่าตัวคุณนั้นจะหลบหมดนี่ได้ไหม?" แล้วทันทีนั้นมีดทั้งหมดก็พุ่งเข้าโจมตีใส่ไทอย่างทันทีด้วยความเร็วที่ต่างกัน

แปะ! พอสิ้นสุดเสียงนั้นที่ตรงที่ไทยืนอยู่นั้นก็เป็นแผ่นปูนขนาดใหญ่แทน แล้วตัวของไทนั้นก็ไปโผล่อยู่ข้างตัวของเรด และพยายามที่จะชกเข้าที่หน้า แต่ในช่วงนั้นเองที่ตัวของเรดนั้นกระโดดออกอย่างทันท่วงทีเลยทำให้รอดพ้นมาได้

"ตบมือเพื่อสลับตำแหน่งของสองสิ่ง เรียบง่ายแต่มันก็ยุ่งยากที่จะรับมือ แต่ว่า..."

ทันใดนั้นเองก็มีมีดหนึ่งเล่มปักเข้าที่กลางหลังของไทอย่างจัง ตามด้วยที่ขาและก็ที่แขนข้างซ้าย

ไทรีบดึงมีดหนึ่งเล่มออกมาปาไปที่เรดอย่างทันที ตอนนั้นเองที่เขาใช้พลังรีบตบมือสลับตำแหน่งกับมีดแล้วชกเข้าที่หน้าของเรดอย่างจัง แล้วตบสลับกลับเพื่อลดระยะทางของมีดที่ปามา มดเล่มนั้นถูกล่นระยะลงไปมากจนเกือบจะแทงเข้าที่คอของเรด แต่ตัวของเรดนั้นรู้ตัวทันรีบเอียงตัวหลบอย่างรวดเร็ว ในจังหวะนั้นเองที่อยู่ๆตัวของไทก็กระโดดเข่าลอยพุ่งมาอยู่ที่หน้าของเขา เรดนั้นโดนเข่าพุ่งเข้าที่หน้าเต็มจนเกือบสลบ แต่เขาก็ยังประคับประคองสติอยู่ได้

ไทที่เริ่มเห็นว่าเรดกำลังร่อแร่เลยพูดไปว่า "อย่าคิดว่าแค่มีดเล่มเล็กๆนั่นจะหยุดฉันได้"

"ก็คิดไว้อยู่แล้วครับ...ดังนั้นเลย"

ตอนนั้นเองไทก็สังเกตเห็นระเบิดที่ขาตรงที่ตนเองยืนอยู่ "ชิบ-"

ตู้มมมมมมม!!!! เกิดฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่ว บดบังวิสัยการมองของเรด แต่นั้นเองเขาก็รู้ได้เลยว่าไทยังไม่ตาย

"ไม่มีเสียงแจ้งเตือน แสดงว่ายังไม่ตาย" เมื่อทันทีที่ฝุ่นควันหายไป เขาได้พบเห็นสิ่งที่ใหญ่คล้ายๆกับกำแพง "น่าตกใจจริง เพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้นยังตัดสินใจแบบนี้ได้อีก"

ทันทีที่สิ้นสุดเสียงระเบิดนั้นไทก็รีบตบมืออีกครั้งเพื่อเคลื่อนย้ายกำแพงหนาๆนั้นออกไปอย่างทันที

...โชคดีจริงๆที่เตรียมรับมือกับแรงระเบิดนี่ไว้ด้วย กำแพงที่ทำจากคาร์บอนไฟเบอร์ มันสามารถใช้รองรับกับแรงระเบิดได้สบายๆก็จริง แต่ไอ้ที่เพราะว่ามันมีขนาดที่ใหญ่แถมยังเทอะทะจนเกินไปนี่แหละ...

"ฉันไม่พึ่งหัดต่อสู้แต่วันหรือสองวันนะ การตอบสนองแบบนี้มันก็เป็นแค่เรื่องปกติ"

"สมแล้วครับ แต่ว่าเกมมันยังไม่จบ" ทันทีนั้นเรดก็ทำการโยนมีดขึ้นบนท้องฟ้าอีกสามเล่ม มีดนั้นหยุดลงกลางอากาศแล้วหลังจากนั้นมันก็พุ่งมาตามลำดับ แต่ไทนั้นสามารถหลบได้อย่างง่ายดาย ในช่วงเวลานั้นเองที่ไมกำลังหลบมีดอยู่นั้น เขาได้เผลอหลุดสายตาการเคลื่อนไหวของเรดไปชั่วครู่หนึ่ง เลยทำให้เขาโดนเรดเอามีดเสียบเข้าที่ซี่โครง แต่ตัวของไทนั้นตอบสนองกลับอย่างรวดเร็วถีบเข้าที่หน้าขาจนเรดนั้นเข่าทรุดลงไป กระโดดถอยหลังออกไปตามด้วยเตะเข้าที่ก้านคอของเรดอย่างแรง

ตัวของเรดที่โดนเตะเข้าที่ก้านคออย่างแรงนั้นก็ทำให้เขาแทบจะสลบ มือสองข้างทาบลงกับพื้นลงไปคลานเยี่ยงสัตว์สี่ขา

"ว่าแล้วเชียงเอาชนะคุณจากระยะใกล้ไม่ได้สินะครับ"

"แกพึ่งจะรู้หรอ?" แล้วไทก็รีบยกเท้าขึ้นสูงและเตรียมที่จะฟาดลงที่กลางหลังของเรด

ในช่วงนั้นเองเรดก็แสยะยิ้มออกมา "นั่นสินะครับ"

ทันใดนั้นมีดเล่มหนึ่งที่อยู่ข้างหลังของไทก็พุ่งเข้ามาแทงจนทะลุถึงข้างหน้า ในจังหวะก่อนที่เท้าจะฟาดลงที่กลางหลังนั้นเรดได้กลิ้งหลบไปด้านข้างและควักปืนพกออกมายิงไปที่ขา จนไทนั้นเข่าทรุดลงกับพื้น ตามด้วยเอาปืนจ่อเข้าที่หัวแล้วยิง

ปัง!......

อยู่ดีๆตัวของไทก็ได้หายไป ไม่ได้อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เมื่อเขาดูดีๆก็รู้ได้ว่า ไม่ใช่ว่าไทหายไปแต่เป็นตัวของเขาเองที่สลับที่กับไท เพราะในเสี้ยววินาทีที่เรดยิงมานั้นไทได้ตบมือเพื่อสลับพื้นที่เขายืนอยู่ เสียงปืนนั้นได้กลบเสียงตบมือไปจนหมดเลยทำให้เรดไม่ได้รู้สึกตัวว่าโดนสลับพื้นที่

"ก็บอกแล้วว่าแกเอาชนะฉันในระยะประชิดไม่ได้หรอก" ไทง้างมือออกอย่างสุดแรงชกเข้าที่หน้าอย่างจัง จนเรดนั้นกระเด็นกลิ้งไปกับพื้น หลังจากนั้นไทก็เริ่มคุกเข่าลงกับพื้นเพราะว่าฝืนร่างกายที่ได้รับบาเดเจ็บจากการโดนยิง

"ผมคงอาจจะประมาทคุณจนเกินไปก็ได้ สมแล้วที่เป็นอดีตแชมป์หอคอยบาเบล" เรดค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับเอามือเช็ดไปที่ขอบปาก "แสดงว่าถ้าเป็นระยะไกลผมน่าจะได้เปรียบสินะครับ" หลังจากนั้นเขาเอามือหยิบเศษฝุ่นและเศษดินและหินโยนขึ้นกลางอากาศ แล้วกำลังจะวิ่งหนีไป ทันใดนั้นเองพวกสิ่งเหล่านั้นก็พุ่งเข้าหาไท

ตัวของไทนั้นรีบตบมืออีกครั้งเพื่อทำการย้ายตัวของเขาเองกับเรด เลยทำให้ตัวเของเรดที่กำลังจะวิ่งหนีไปนั้นได้ถูกสลับที่กลับมาที่เดิมและโดนสิ่งเหล่านั้นแทน

ในช่วงที่ไทกำลังลุกขึ้นนั้นเองก็ได้มีสิ่งที่แข็งมากเข้ากระทบที่ร่างกายนับครั้งไม่ถ้วนเมื่อสังเกตดูดีมันเป็นเศษปลอกกระสุนที่ถูกยิงโดยโรโบโต้ในครั้งนั้น ไทได้แต่ยกแขนขึ้นตั้งรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"เป็นไงบ้างครับ ชอบของขวัญที่ผมมอบให้หรือป่าว?" เรดพูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม

บนร่างกายของไทตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เลือดออกที่ช่องท้อง มีมีดเสียบอยู่ที่ข้างหลัง แต่กระนั้นแววตาของเขาก็ยังจ้องมองมาที่เรดด้วยความเครียดแค้น

เมื่อเรดได้เห็นสีหน้าของไทแล้วถึงกับพูดอย่างกวนมาว่า "รู้ไหมครับว่า แววตาแบบนั้นของคุณมันน่ากลัว"

ไทรีบทำการดึงมีดที่ข้างหลังออกแล้วโยนมันทิ้งไป ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "รู้ดีเลยละ" ในช่วงนั้นเองที่ไทได้ดีดปลอกกระสุนนั้นไปยังข้างหน้าของเรด แล้วใช้พลังสลับที่ตัวเขากับปลอกกระสุนนั่น และงัดหมัดขึ้นเสยเข้าที่ปลายคางของเรดอย่างสุดแรง จนร่างกายของเรดทั้งตัวนั้นลอยขึ้นกลางอากาศก่อนที่ไถลลงกับพื้นไปไกล

...แปลกแฮะ เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิดเลย ทั้งที่ตัวเราน่าจะต่อยเข้าเต็มแรงแล้วแท้ แต่ทำไม? อีกทั้งความรู้สึกที่เหมือนสัมผัสโดนอะไรบางอย่างนี่อีก

"เจ้าเล่ห์นักนะ...ถึงกับยอมใช้พลังของตัวเองทำให้กระเด็นออกเพื่อลดแรงกระแทกกับกำปั้นของฉันเลยสินะ?"

"ถึงแม้ว่าตัวคุณจะชอบใช้ความรุนแรง แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ" เขารีบลุกข้นพร้อมกับปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าทันที

"แต่ว่าฉันเกลียดแกสุดๆเลยวะ"

"โหดร้ายทำไมถึงชอบทำร้ายจิตใจกันอย่างนี้ล่ะ?"

"ฉันก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะ ว่าไอ้ท่าทีแปลกแบบนั้น...แกใช่เรดจริงอย่างนั้นหรอ?"

"ทำไมตัวคุณถึงคิดแบบนั้นละครับ...แต่ก็ช่างเถอะ ผมจะตอบให้ก็แล้วกันชายที่ชื่อเรดนั้นได้ตายไปนานแล้ว ส่วนคนที่อยู่ตรงนี้เป็นเพียงคนที่พยายามจะใช้ชื่อของเขาก็เท่านั้น!"

"แกมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ถึงมาเข้าร่วมการคัดเลือกในครั้งนี้"

"ก็แค่คนที่อยากจะหนีก็เท่านั้นเองละ ชีวิตของคนเรามันสั้นนัก ในขนาดที่หลายคนต่างพากันตามหาสิ่งที่ตนเองต้องการ ส่วนตัวเองเพียงแค่ทำตามคำสั่งราวกับเครื่องจักร จนเวลาผ่านล่วงเลยไปนับหลายสิบปี"

เรดก็เดินไปหยิบมีดที่ไทโยนทิ้งไป "จนท้ายที่สุดตอนนี้แม้แต่ตัวเองก็ยังเป็นไม่ได้เลย น่าเศร้านะ ไม่คิดอย่างนั้นบ้างหรอ?"

ไทไม่ได้สนใจแถมหาวใส่หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น "หาว~ น่าเศร้าอย่างนั้นหรอ? เรื่องน่าเบื่อแบบนั้นใครจะสน มันเป็นสิ่งที่ตัวของแกก่อขึ้นเอง อย่าเอาความน่าสงสารมาถามเพื่อให้ฉันเห็นใจ"

"ไม่อ่อนโยนเลยนะ"

"อ่อนโยน? กับคนที่พยายามจะฆ่ากันอย่านั้นหรอ? เราไม่ได้สู้กันอยู่บนเตียงสักหน่อย" พอพูดจบไทก็รีบขว้างหินกับปลอกกระสุนออกไปที่เรดพร้อมๆกัน

ตัวของเรดนั้นก็เริ่มสับสน เพราะว่าตัวของไทนั้นสามารถสลับตำแหน่งของสองสิ่งได้เมื่อตบมือ สิ่งของที่โยนมาพร้อมกันทั้งซ้ายและขวามีโอกาส 50 ต่อ 50ว่าเราจะเดาถูก เมื่อคิดได้ดังนั้นเรดทำการรอให้ทางไทตบมอก่อนเพื่อที่จะโจมตีสวนกลับไปแทน

แปะ!!!

ของสองสิ่งไม่ได้มีสิ่งใดถูกสลับไป แต่ในจังหวะนั้นเองที่เรดมองไปข้างหน้าก็เห็นแผ่นปูนขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้น แล้วตัวของไทก็มาอยู่ข้างหลังเขาแล้ว

....อย่างนี้นี่เอง เขาจงใจไล่ต้อนเรามาตรงนี้นี่เอง

ไทเตะเข้าที่ชายโครงจากข้างหลัง ตามด้วยอ้อมไปข้างหน้าของเรดตีเข่าเสยเข้าที่ปลายคาง และจบท่าด้วยชกเข้าที่แก้มของเรดอย่างแรง แต่ในช่วงนั้นเองที่เรดนั้นได้ตังการ์ดรับไว้ได้ทันเลยทำให้ตัวของเขายังยืนหยัดอยู่ได้

เมื่อตัวของเรดนั้นรู้ว่าสู้ไม่ได้เลยพยายามวิ่งหนีไป แต่ทางไทนั้นก็ทำการสลับตำแหน่งของเขาทั้งสองเพื่อมาดักรอยู่ข้างหน้า และใช้ท่อนแขนของเขาฟาดเข้าที่คอ จนตัวของเรดนั้นล้มกลางอากาศ และกำลังจะกระทืบซ้ำ แต่ตัวของเรดนั้นก็กลิ้งหลบไปได้แล้วรีบลุกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว

"ช่างเป็นชายที่ตื้อจริงนะ" เรดพูดกับไทอย่างประชดประชัน

"ฉันคงปล่อยแกให้หนีไปไม่ได้ เพราะมันอันตรายเกินไป อีกทั้งคนที่เคยเป็นอดีตนักฆ่าอย่างแกคงจะใช้ทุกวิถีทางในการลอบกัดฉันอย่างแน่นอน"

"ถูกต้อง! เพราะฉะนั้นแล้ว คุณมีเพียงแค่ตัวเลือกเดียวคือการไม่ให้ตัวผมหนีไปได้" แล้วทันทีนั้นเรดก็ทำโยนมีดหนึ่งเล่มไปข้างหลังของไท พร้อมๆกับตัวเขาที่มีมีดอีกเล่มในมือ พุ่งเข้าแทงไทอย่างทันที แต่ตัวของไทนั้นก็สามารถหลบได้อย่างไม่ยากเย็น และไทก็ตอบโต้กลับโดยดารจับแขนข้างหนึ่งของเรดแล้วชกเข้าที่หน้าหลายครั้งด้วยกัน จนทำให้เรดนั้นถีบเข้าที่กลางอกของไทและดิ้นออกมาได้ ต่อมามีดที่อยู่ข้างหลังของไทก็เริ่มพุ่งเข้ามาหาเขา ไทที่รู้ดีเลยพยายามที่จะตบมือเพื่อสลับที่กับเรด แต่ในจังหวะที่กำลังจะสลับที่นั้นเรดก็ได้เข้ามาหยุดไม่ให้ไทนั้นสามารถใช้พลังได้ จนท้ายที่สุดไทก็เอียงตัวเพื่อไม่ให้มีดนั้นพุ่งเข้าใส่ข้างหลังของเขา มีดเล่มนั้นพุ่งผ่านสีข้างของเขาอย่างเฉียดฉิว ในตอนที่หลบนั้นเองที่เรดได้คว้ามีดที่กำลังลอยไปได้ทัน และกำลังจะแทงมันเข้าที่หัว แต่ไทนั้นเอี้ยวหัวหลบข้างหลังด้วยความรวดเร็วเลยทำให้มีดเล่มนั้นทิ่มทะลุแก้มของเขา เมื่อเป็นดังนั้นแล้วไทจึงรีบคว้าคอของเรดแล้วตีเข่าเข้าที่หน้านับหลายสิบครั้ง จนเลือดกำเดาของเขาไหลเปื้อนกางเกงของไท

ตัวของเรดที่ว่าท่าจะไม่ดี เลยปล่อยมือออกจากมีดแล้วทำการจับขาของไทแล้วเอาเข้าชิดที่อกของตัวเองเพื่อไม่ให้ตัวของไทตีเข่าได้ แต่ถึงกระนั้นเรดก็ถูกไทเหวี่ยงตัวลงจนกระแทกกับพื้น ในตอนที่เรดพยายามที่จะลุกก็ถูกไทเตะเข้าที่ท้องแล้วกระทืบซ้ำ จนหน้าของเขาแนบชิดกับพื้น

เรดเค้นพลังอย่างสุดแรง กำมือที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเศษหิน ดิน ทราย ปาใส่ที่หน้าของไท เลยทำให้เขาใช้โอกาสนี้หนีรอดออกมาได้ แต่เนื่องจากได้รับบาดเจ็บไปมากเลยทำให้ตอนนี้เขาไม่สามารถหนีไปได้ไกลแล้ว ทำได้แต่เพียงรอเวลาในการฟื้นฟูแต่ว่าไทไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นแน่ๆ เขามั่นใจได้

"ไม่ปล่อยให้ได้พักหรอกนะ" ทันใดนั้นไทก็วิ่งเข้ามาหาด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับขว้างเศษหินสามทิศทาง ตรงหน้า ซ้าย และขวา

ในเวลานั้นเรดเลือกที่จะปัดหินเหล่านั้นทิ้งอย่างพร้อมๆกัน แต่ว่าในไทก็โผล่ขึ้นข้างบนหัวของเขาและทำการทิ้งศอกลงเข้ากลางกระหม่อม ทำให้ตัวของเรดเองนั้นแทบหมดสติเดินถอยหลังออกไป แต่ถึงกระนั้นไทก็ยังไม่หยุดรีบเข้าไปชกนับหลายต่อหลายหมัด ซึ่งเรดเองก็พยายามกันเท่าที่จะทำได้ แต่เพราะว่าแรงน้อยกว่าไทมากเลยทำให้ได้รับบาดเจ็บไปพอสมควร เมื่อไทเห็นว่าเรดนั้นสามารถรับมือได้จึงถีบเข้าที่ท้องเพื่อดันตัวออก แล้วขว้างหินไปข้างๆสลับตำแหน่งต่อยเข้าที่กกหูอย่างแรง ตามด้วยเตะเข้าที่ข้อพับขา และยกเข่าขึ้นลอยเสยเข้าที่หน้า จนตัวของเรดนั้นสลบลงไปในที่สุด