ยุทธหัตถี

"มหาอุปราชาแห่งหงสาวดี พระองค์จะรอช้าอยู่ไยในร่มไม้เล่า เชิญออกมากระทำยุทธหัตถีให้เป็นเกียรติยศไว้บนแผ่นดินเถิด อย่าได้ลำบากแก่ไพร่พลเลย!"

พระเจ้ากรุงศรีอยุธยาตรัสขึ้นในขณะนั้นที่พระองค์ประทับเหนือพญาคชสาร ท่ามกลางสมรภูมิดาดาษด้วยพลโยธานับแสน เสียงฝีเท้าของอาชากับช้างศึกนับพัน แต่สุรเสียงจอมราชากลับแจ่มชัด ดังข้ามมาถึงอีกฟากฝั่งอย่างน่าอัศจรรย์ ถ้อยคำซึ่งไม่เพียงท้าทายต่ออำนาจอาณาจักรหงสาวดี หากแต่ยังสะเทือนถึงพระเกียรติยศของมหายุพราชเจ้าผู้เป็นจอมทัพแดนหงสา

"เปิดทางให้เราบัดเดี๋ยวนี้!"

จอมทัพหงสาวดีดำรัสรับคำท้าของอริราช นายกลางช้างหงสาโบกแพนหางนกยูงให้อาณัติสัญญาณ พลทหารนายกองทั้งสองฝ่ายล้วนหลีกทาง สายตาทุกคู่ล้วนจับจ้อง มองภาพการรณยุทธอันยิ่งใหญ่ที่กำลังจะอุบัติขึ้น

พญาคชสารต่างไสเข้าปะทะกันอุตลุด แผดเสียงร้องคำรามกึงก้อง ศัสตราวุธเข้าฟาดฟันเดือดดาลบังเกิดสะเก็ดไฟกระจายไปทั่ว เจ้าพิภพทั้งสองต่างต่อกรเผชิญหน้ากันเป็นสามารถ ทั้งคู่ต่างรู้อยู่เต็มอุราว่าสมรภูมิระหว่างพวกเขาจะชี้ชะตาของบ้านเมือง ไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่งต้องขึ้นชื่อว่าฝ่ายแพ้พ่ายย่อยยับฝ่ายที่อัปราชัย

ณ ขณะแรกเริ่มมหาอุปราชาหงสาวดีได้เปรียบเป็นต่อ คมศาสตราของ้าวฟาดกระเทือนพระมาลาอีกฝ่าย เนื้อมังสาหมวกขาดวิ่น เสียงอื้ออึงของทวยหาญหงสาวดีดังก้อง ชัยชนะกำลังจะขึ้นปรากฏแก่พวกเขา

กระทั่งจังหวะอันพลิกผันบังเกิดขึ้น พระเจ้ากรุงศรีได้ทีเป็นสามารถตวัดลงแรงพระแสงของ้าว อาวุธคมวาวตัดผ่านเกราะทะลุถึงวรกายมหาอุปราชาผู้รับคำท้า บาดแผลร้าวรานจากบ่าฉีกกระชากสะพายแล่ง โลหิตร้อนผ่าวสาดกระเซ็น

...เป็นมหาอุปราชาหงสาวดีที่แพ้พ่ายในยุทธภูมิครั้งนี้

เมงจีสวารับรู้ถึงความเจ็บปวดทั้งกายและพระทัย พระเนตรจ้องมองผู้ชนะศึกยุทธหัตถี ภาพวันคืนครั้งอดีตระหว่างสองราชันย์ฉายซ้ำในห้วงมรณะทำให้ทรงตั้งคำถาม คำถามที่มิอาจได้รับคำตอบตลอดชั่วชีวิตของพระองค์

"อีกแล้วฤๅ ไยข้าต้องแพ้เจ้าอยู่ร่ำไป...พระนเรศ"

ร่างไร้เรี่ยวแรงชุ่มเลือดทรุดลง

ภาพความวุ่นวายในสนามรบเลื่อนลาง...

ทุกสรรพสิ่งดับมืด...

...

และเจ้าชายก็ตื่นขึ้น

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦