Who am I - 3

​แฮมตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความกระหายน้ำและยังรู้สึกถึงน้ำหนักแปลกๆที่ไหล่ เพราะตอนนี้ชาร์ลีกำลังนอนกอดเขาอยู่ แฮมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วก้มมองตัวเอง 'นี่เขายังไม่ได้อาบน้ำเลยเหรอนี้ หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ' นี่คือสิ่งที่แฮมคิดตอนนี้

แฮมรู้สึกได้ถึงความแห้งผากที่คออีกครั้งเหมือนมันจะเตือนว่าเขาตื่นมาทำไม แฮมตัดสินใจจะเดินออกไปกินน้ำข้างนอก ถึงเขาจะกลัวฝนแต่เขาก็ไม่ได้กลัวความมืดสักหน่อย แต่แล้วแฮมก็ต้องเริ่มคิดใหม่อีกครั้งเพราะเขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างอยู่นอกห้อง

แฮมค่อยๆเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ทั้งกลัวว่าจะทำให้ชาร์ลีจะตื่นทั้งกลัวสิ่งที่อยู่ข้างนอกจะได้ยิน พอแฮมเปิดประตูออกไปเขาก็เห็นเงาๆหนึ่งกำลังเดินเข้าห้องตรงข้าม ด้วยความตกใจแฮมรีบปิดประตูสมองได้ลืมเรื่องน้ำไปหมดแล้ว แฮมกลับไปที่นอนของตนแล้วหวังว่าเรื่องเมื่อกี้เขาคงแค่คิดไปเอง

.

แฮมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาหันไปปลุกชาร์ลีที่นอนอยู่ข้างๆ พอชาร์ลีตื่นขึ้น เรียกว่าตื่นได้ไหมนะ เขายังลืมตาไม่ถึงครึ่งเสียด้วยซ้ำ ชาร์ลีกล่าวกับแฮมด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือว่า "แฮมไปอาบน้ำก่อนเลยใส่ชุดเราไปก่อนก็ได้" ยังไม่ทันที่แฮมจะเปิดปากตอบชาร์ลีก็หลับไปอีกครั้ง แฮมจึงคิดได้ว่าเขาควรอาบน้ำแล้วค่อยมาปลุกชาร์ลีอีกรอบจะเป็นการดีกว่า

หลังจากที่แฮมอาบน้ำเสร็จ แฮมก็ปลุกชาร์ลีและเดินลงไปชั้นล่าง เมื่อลงมาแฮมก็เห็นคริสที่นั่งกินข้าวอยู่แล้ว พอคริสเห็นแฮมก็พูดขึ้นว่า

"ดีขึ้นหรือยัง" คริสถามแฮมที่เพิ่งเดินลงมาด้วยความเป็นห่วง "ดีขึ้นแล้วครับ" แฮมตอบแล้วค่อยๆนั่งลงตรงข้ามกับคริส นั่งไปสักพักแฮมก็พูดต่อ "พี่ พี่ว่าผมหลอนหรือเปล่า เมื่อคืนผมเห็นเงาคนเดินเข้าไปในห้องตรงข้ามด้วย" ยังไม่ทันที่คริสจะตอบอะไรแฮมก็มีอีกเสียงดังขึ้นมาจากทางบันได

"ใช่ หลอนแล้ว" แฮมมองตามไปยังเสียงนั้นก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินลงบันไดมาจากนั้นชายคนนั้นก็เดินออกไปจากบ้านแบบดื้อๆโดยไม่ได้พูดอะไรอีก แฮมหันมามองหน้าคริสด้วยความสงสัย คริสยิ้มนิดๆแล้วพูดว่า "นั่นทิม อยู่ห้องตรงข้ามนั่นแหละแฮมไม่ได้หลอนหรอก" คริสเว้นระยะหายใจแล้วพูดต่อ "เมื่อวานทิมน่าจะมีงานช่วงกลางคืนเลยกลับมาดึกน่ะ ไม่ต้องกลัวนะ จริงๆทิมเป็นคนใจดีแต่แค่ปากร้ายไปหน่อยเท่านั้นเอง" คริสพูดจบชาร์ลีก็ลงมาพอดี

"เมื่อวานแฮมเป็นอะไรเหรอ" ชาร์ลีถามขณะที่เลวิสก็เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านพอดี "เราก็ไม่รู้เหมือนกัน" แฮมตอบ "ลองไปหาหมอไหม" เลวิสเสนอ "ก็ดีเหมือนกัน" คริสตอบ "ถ้าอย่างนั้นเลวิสพาชาร์ลีไปซื้อเสื้อแล้วก็พาไปกินข้าวด้วยไป เดี๋ยวฉันจะพาแฮมไปหาหมอเอง" คริสบอกเลวิส "ไปกันดีๆนะ" เลวิสบอกแล้วก็เดินออกไปพร้อมชาร์ลี

.

ตอนนี้คริสกำลังรอแฮมอยู่ที่หน้าห้อง ผ่านไปประมาณสิบห้านาทีแฮมก็ออกมา คริสรีบเดินเข้าไปหาแฮม "ไหน แฮมเป็นอะไร" คริสถาม แฮมไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับยื่นกระดาษใบหนึ่งให้กับคริส ในนั้นเขียนโดยรวมแล้วคือแฮมเป็นPluviophobia ระหว่างที่คริสกำลังอ่านเอกสารใบนั้นอยู่ก็มีหมอคนหนึ่งเดินออกมาจากห้อง

"หมอครับ พอจะรู้ไหมว่าการที่แฮมสูญเสียความทรงจำมันเกิดจากอะไร" คริสถาม "จากที่พิชได้คุยกับน้องไป พิชคิดว่าอาจจะเกิดจากการที่น้องได้ประสบเหตุรุนแรงทางจิตใจจากเหตุการณ์ที่น้องถูกคุณแม่ทิ้งและอาจเป็นสาเหตุของPluviophobiaด้วยครับ แต่" คุณหมอหันไปมองแฮมแล้วเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็พูดออกมาโดยการลดเสียงลงแทน

"พิชไม่คิดว่านั่นคือแม่ของน้องครับ เพราะเด็กที่ไหนจะเรียกแม่ตัวเองว่าเธอล่ะครับ" สิ่งที่หมอพูดทำให้คริสนึกถึงเรื่องเมื่อสองวันก่อน ตอนที่เขาเจอแฮมครั้งแรก ตอนนั้นเขาถามแฮมว่าแฮมชื่ออะไร แต่แฮมจำไม่ได้แล้วบอกกับเขาว่า 'เธอเรียกผมว่าแฮม' แทนที่ควรจะพูดว่า 'แม่เรียกผมว่าแฮม' ดังนั้นเธอคนนั้นอาจจะไม่ใช่แม่ของแฮมจริงๆก็เป็นได้

คริสเลิกคิดเรียกแม่ของแฮมแล้วถามหมอคนนั้นต่อว่า "จะรักษาได้ไหมครับ" คริสถามออกไป "การรักษาถือว่าหินมากครับ แต่ทำได้แน่นอนพยายามอย่าให้น้องออกจากบ้านวันที่มีฝนตกนะครับ ดูพยากรณ์อากาศก่อนออกจากบ้านได้ยิ่งดี อย่าให้เห็นอย่าให้ได้ยินนะครับ ส่วนเรื่องความทรงจำคงต้องให้น้องเป็นคนหาคำตอบเอง พิชคิดว่าถ้าน้องจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้อาการPluviophobiaก็คาดว่าจะหายด้วยครับ"1 หมอตอบ

1 การรับมือPluviophobia คือการหลีกเลี่ยงฝนไม่ให้เห็นและไม่ได้ยิน ส่วนการบำบัดเหมือนกับโรคทางจิตอื่นๆโดยจะเน้นไปทางการบำบัดทางใจแก้ไขปมฝังใจที่เกี่ยวกับฝน

​