Vol.3-009 ปู่หลานพบหน้า (1)

บทที่ 9 ปู่หลานพบหน้า (1)

ลุงวั่นนับเป็นผู้อาวุโสในจวนเยี่ยนอ๋อง ในช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดของเยี่ยนจิ่วเฉา เขาทนต่อสิ่งล่อตาล่อใจ ต่อสู้กับการคุกคาม เลี้ยงเยี่ยนจิ่วเฉามาจนเติบใหญ่ ด้วยเหตุผลนี้เอง อวี๋หวั่นจึงคิดว่าเขาควรค่าแก่การให้อภัย

“ฮูหยินน้อย...” ลุงวั่นน้ำตาไหลอาบข้างแก้ม ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองหน้ามืดตามัว ฮูหยินน้อยดีถึงเพียงนี้ ตอนนั้นเขากลับถูกซูมู่หลอกให้คิดว่าคนหน้าซื่อใจคดอย่างซูมู่นั้นเป็นคนดีได้อย่างไร?

อวี๋หวั่นเคยนั่งเรือรบของเมืองเยี่ยนครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเธอและเด็กทั้งสามถูกเหยียนหรูอวี้ขังเอาไว้บนเรือล่องทะเลสาบหรู เยี่ยนไหวจิ่งมาช่วยเธอ แต่กลับไม่ช่วยเด็กทั้งสาม ขณะที่กำลังจะหมดหวังนั้นเอง เธอก็เห็นเยี่ยนจิ่วเฉายืนอยู่บนหัวเรือรบลำมหึมา โดดเด่นท่ามกลางแสงอาทิตย์อัสดง อาภรณ์สีขาว สีหน้าเย่อหยิ่งเย็นชา เรือรบเรียงรายอย่างน่าเกรงขาม ใบเรือโบกสะบัดตามสายลม

แม้เรื่องนี้จะผ่านไปนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่หวนนึกกลับไป อวี๋หวั่นก็ยังรู้สึกตกใจและตื่นเต้นอยู่เสมอ นี่เป็นขุมกำลังของเยี่ยนจิ่วเฉา และเป็นความเกรียงไกรของกองทัพเรือแห่งเมืองเยี่ยน