0652 กินเนื้อแล้ว

บทที่ 652 กินเนื้อแล้ว

เรื่องขีดจำกัดจะว่าไปดูเหมือนแตะถึงขีดจำกัดได้ยากเย็น แต่พอทำแล้วกลับง่ายดายยิ่ง

จินเฟยเหยาไม่ได้อาศัยอยู่เผ่าเสินหนงนานนัก เป็นแค่ช่วงสั้นๆ ร้อยกว่าปี นางก็แตะถึงขีดจำกัดของเจียงสุ่ยหรัน

ทุกวันทั่วทั้งค่ายต้องมีกลิ่นเนื้อตลบอบอวลน่ะช่างเถอะ สัตว์เลี้ยงแอบดูสตรีอาบน้ำทั้งวัน ไม่เช่นนั้นก็เกี้ยวพาภรรยาผู้อื่น แม้แต่หุ่นเชิดตัวนั้นก็ทำให้คนไม่สบายใจ ไม่เคยเห็นหุ่นเชิดที่หลอมสร้างได้งดงามถึงเพียงนี้มาก่อน ถ้าหากเจ้านายมิใช่สตรีคงทำให้คนสงสัยว่าเป็นหุ่นเชิดที่ผู้บำเพ็ญเซียนวิปริตหลอมสร้างไว้เล่นสนุกเองหรือไม่

รอบกายหวาหวั่นซีขั้นฝึกปราณช่วงปลายที่กำลังเข้าฌาณจะมีบุรุษเผ่าเสินหนงปรากฏตัวขึ้นทั้งวัน แต่ละคนต่างแสร้งทำเป็นเดินผ่าน สายตาล้วนมองมายังนาง ไม่ไปทำธุระ กลับมาเดินวนเวียนไปมารอบด้านตลอด อยากมองหวาหวั่นซีเพิ่มขึ้นอีกนิด ตกกลางคืนคนยิ่งเพิ่มมากขึ้น ซ่อนอยู่ใต้อาคารไม้ ในสุมทุมพุ่มไม้ จ้องมองไม่วางตาราวกับสุนัขป่าหิวโหย

จินเฟยเหยาอยากจะออกมาเก็บศิลาวิญญาณ มองหนึ่งคืนเก็บสิบก้อน ลูบมือเก็บร้อยก้อน