0633 เมืองเล็กๆ สามคน

บทที่ 633 เมืองเล็กๆ สามคน

พายุอัสนีครั้งนี้ไม่ได้ดำเนินต่อไปนานนัก หนึ่งวันผ่านพ้นก็อ่อนกำลังลง บนท้องนภาเหลือเพียงเศษสายฟ้าที่ผ่าลงมาเป็นบางครั้งบางคราว ปู้จื้อโหยวเริ่มลงมือเก็บศิลาวิญญาณและวงเวท ประหยัดได้นิดหน่อยก็ประหยัด ไม่มีสายฟ้าก็ไม่จำเป็นต้องเปิดวงเวทตลอด

เห็นเขาเก็บวงเวทกลับคืน จินเฟยเหยามองพั่งจื่อและหวาหวั่นซีทางด้านข้างที่ถูกนำออกมาชมความแปลกใหม่ “พวกเจ้าสองคนรีบกลับเข้าไปเถอะ อีกสักครู่ฟ้าผ่าลงมาจะไม่มีสิ่งของให้เจ้าป้องกัน”

สายฟ้านี่น่าดูชมจริงๆ พั่งจื่อตาลายหดร่างกลับเป็นไท่จื่อโซ่วขนาดสองกำปั้นกระโดดขึ้นเกาะไหล่นาง “ข้าเปลี่ยนเป็นตัวเล็กแค่นี้นั่งอยู่บนไหล่เจ้าน่าจะไม่ต้องกลับเข้าไปนะ ถ้ามีสายฟ้าผ่าลงมาก็มีร่มที่เจ้ากาง แบบนี้น่าจะไม่ถูกผ่านะ เกรงว่าถึงอยู่ในถุงสัตว์ภูติก็คงเป็นเถ้าไปพร้อมเจ้า”

“ทนพวกเจ้าไม่ไหวแล้วนะ ในถุงสัตว์ภูติมีอะไรไม่ดี ถ้าอย่างไรก็เข้าไปในเกาะลอยได้เล็กๆ ไหม?” จินเฟยเหยาเสนอแนะ

“ไม่ไป สถานที่อยู่ของขั้นผสานร่างอย่างโลกตู้เทียน ต้องดูมากๆ หน่อย” พั่งจื่อเกลียดความอุดอู้ที่สุด ถึงตายก็ไม่ยอมเข้าไป