0600 ขาดแคลน

บทที่ 600 ขาดแคลน

“เห็นเจ้าไม่แค้นใครเลยแบบนี้ ข้าอิจฉาเจ้ายิ่งนัก ถ้าข้าไม่เจอเรื่องแบบนี้ข้าต้องใช้ชีวิตอย่างเบิกบานใจแน่ๆ ถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นจริง ถ้าข้าไม่คิดแค้นใจก็คงไม่ไปฝึกเคล็ดวิชาบำเพ็ญคู่ หาสำนักแห่งหนึ่งใช้ชีวิต ตอนนี้ต้องอยู่อย่างมีความสุขแน่นอน” ไห่หลันอินเงยหน้าขึ้นมองจินเฟยเหยา ในดวงตาปรากฏแววประหลาด ทำให้จินเฟยเหยานิ่งอึ้ง นี่คือจะตายแล้วหรือ?

ถึงรู้สึกว่าไห่หลันอินใกล้ตาย สมควรให้นางพูดจนจบ แต่จินเฟยเหยาได้ยินคำพูดแบบนี้ยังอดไม่ได้ นางจึงพูดตรงๆ “นิสัยของเจ้าตัดสินแล้วว่าเจ้าต้องทำแบบนี้ ถึงเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเจ้าก็ยังจะทำเช่นนี้ ถึงเจ้าไม่แก้แค้น ก็จะถูกคนกลืนกินทั้งเนื้อและกระดูกในสถานที่อื่นๆ”

“ทำไมเจ้าต้องพูดแบบนี้ด้วย ข้าเสียใจภายหลังไม่ได้หรือ? ข้าเคยมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ข้าไม่อยากถูกกักขังอยู่ในความแค้นทั้งวัน ข้าเกลียดแบบนี้” ไห่หลันอินตะลึงงันไป จู่ๆ ก็ขึ้นเสียง