0170 พูดโน้มน้าว

บทที่ 170 พูดโน้มน้าว

“นี่เป็นสิ่งของใดกันแน่ เหตุใดข้ายิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าเป็นหมอนอิงใบหนึ่ง?” จินเฟยเหยาชี้สิ่งของรูปร่างยาวที่มีแสงสดใสกระพริบวิบวับในกล่องหยกชิ้นนั้นแล้วเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

ปู้จื้อโหยวล้วงหู พยักหน้าเอ่ย “ใช่ เจ้าดูไม่ผิดหรอก มันเป็นหมอนอิงใบหนึ่ง วางไว้บนเตียงสามารถเป็นหมอนหนุน วางไว้บนเก้าอี้ยาวสามารถพิงหลัง ทั้งยังสามารถวางไว้บนเกี้ยว บนพื้น...”

“แล้วเจ้ายังบอกว่ามันเป็นสิ่งล้ำค่า เห็นได้ชัดว่าเป็นหมอนอิงธรรมดาที่ไม่อาจจะธรรมดาไปกว่านี้ได้อีก!” จินเฟยเหยามีโทสะ ไม่รอให้ปู้จื้อโหยวเอ่ยจบ ก็หยิบหมอนใบนี้ออกมาจากกล่องหยกขว้างใส่ปู้จื้อโหยว

จากนั้นนางก็เดินไปเดินมาอยู่ที่เดิม ด่าทออย่างเดือดดาล “เจ้าโง่จินเฟยเหยา ต้องชิงสิ่งของมาผิดอันแน่ น่าชังนัก”

ปู้จื้อโหยวรีบรับหมอนอิงใบนี้ กอดไว้อย่างระมัดระวังแล้วเอ่ย “เจ้าจะเข้าใจอะไร นี่ใช้ผ้าไหมเทียนจี๋ทำเป็นปลอกหุ้ม ถ้าข้าเดาไม่ผิด สิ่งที่บรรจุอยู่ด้านในน่าจะเป็นเมฆหน่วนซิน แม้แต่พู่ห้อยที่แขวนอยู่ด้านบน และไข่มุกร้อยเชือกประดับตกแต่ง ล้วนเป็นวัสดุชั้นหนึ่งทั้งสิ้น”