0149 ฟ้าดินดับสูญ

บทที่ 149 ฟ้าดินดับสูญ

“ที่แท้ง่ายดายขนาดนี้ ความหมายคือข้าเพียงแค่ปล่อยไฟนรกออกมาอย่างต่อเนื่องก็พอ?” เดิมทีจินเฟยเหยาคิดจะรับฟังอย่างละเอียดว่าจะช่วยเขาได้อย่างไร ไหนเลยจะรู้ว่าหลังจากฟังเขาพูดจบ จึงพบว่าง่ายดายขนาดนี้ และไม่จำเป็นต้องระวังเลยสักนิด

“แต่ข้ามาถึงที่นี่ก็ควบคุมไฟนรกไม่ได้ จะนำไฟนรกออกมาได้อย่างไร” จินเฟยเหยาพลันนึกถึงเรื่องสำคัญที่สุดขึ้นมาได้ จึงลูบศีรษะพลางเอ่ย

บุรุษเผ่ามารเอ่ยอย่างเย็นชา “เจ้าวางใจ ข้าจะช่วยเจ้าชักนำไฟนรกออกมา เจ้าเพียงแค่รักษาสติให้แจ่มใสก็พอ”

“อืม ได้ แต่เจ้าให้มัดจำข้ามานิดหนึ่งก่อนได้หรือไม่?” จินเฟยเหยายืนมองเขาอย่างจริงจังอยู่ข้างสระโลหิต

บุรุษเผ่ามารมองจินเฟยเหยาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก สายตาแหลมคมราวกับจะทิ่มแทงร่างนางให้เป็นรูหลายสิบรู ทำให้นางเบนศีรษะไปด้านข้างไม่กล้าสบสายตากับเขา

“ข้าจะมอบเคล็ดวิชาสร้างร่างมารให้เจ้าก่อน ถึงเวลาจิตใจเจ้าจะได้ใช้การได้ ไม่กระทบถึงการกระทำในอีกสักครู่” ในที่สุดบุรุษเผ่ามารก็รั้งสายตากลับ เอ่ยอย่างเย็นชา

จินเฟยเหยาถูมือ เอ่ยอย่างขัดเขินนิดหน่อย “ขอบคุณเจ้ามาก ขอโทษด้วยจริงๆ”