ความรู้สึกที่แท้จริง

บทที่ 144 ความรู้สึกที่แท้จริง

ณ สวนหลังห้องเผาซีเมนต์ เหมืองเนินเขาทิศเหนือ

ไนติงเกลหยิบแก้วไวน์ใสแจ๋วบนโต๊ะมาชูเหนือศีรษะ เนื้อแก้วโปร่งใสเปล่งประกายแวววาวอยู่ใต้แสงอาทิตย์ ไม่มีตำหนิเลยสักนิด

เธอรู้ว่าแก้วพวกนี้เรียกว่าแก้วคริสตัล สำนักเล่นแร่แปรธาตุหลวงพยายามปิดบังส่วนประกอบและกระบวนการผลิตเป็นความลับมาตลอด แค่แก้วไวน์ที่เธอถืออยู่นี้ก็น่าจะมีมูลค่าหนึ่งเหรียญทองแล้ว ภาชนะคริสตัลและเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารที่ทำจากเงินมักถูกพวกพ่อค้าและขุนนางใช้เป็นเครื่องแสดงฐานะมาตลอด

ทว่าตอนนี้ ภาชนะคริสตัลจากวังหลวงพวกนี้กำลังจะถูกหลอม

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทไม่ได้ทรงเผาแก้ว แต่ทรงเผาเงินต่างหาก” ไนติงเกลถอนใจ

“ก็ข้าไม่มีเวลาศึกษานี่ว่าทำอย่างไรจึงจะเผาทรายให้กลายเป็นแก้วใสไม่มีสีได้ เลยต้องใช้วิธีนี้แก้ขัดไปก่อน” โรแลนด์โยนกาคริสตัลใบสวยใส่ไฟสีดำของอันนา...ไนติงเกลจำได้ว่าเจ้าชายเคยใช้มันเทเบียร์ใส่แก้วพวกเธอในงานเลี้ยงช่วงเดือนแห่งปีศาจและงานจิบน้ำชายามบ่ายที่สวนดอกไม้หลังปราสาท ดังนั้นจึงอดเสียดายไม่ได้

กาคริสตัลละลายกลายเป็นของเหลวเหนียวๆ อย่างรวดเร็วภายใต้อุณหภูมิที่แน่นอน