ตัวเอง

บทที่ 184 ตัวเอง

บุ๊กยืนลังเลอยู่หน้าประตูห้องนอนสักครู่จึงผลักประตูเข้าไปข้างใน

เวนดี้กำลังอ่านหนังสือหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าโต๊ะ ไม่ต้องมองก็เดาได้ว่าหนังสือเล่มนั้นคงเป็น ‘วิทยาศาสตร์ธรรมชาติขั้นพื้นฐาน’

บุ๊กหัวเราะเบาๆ ไม่บ่อยนักที่เธอจะเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าแบบนี้ แม้แต่ตอนที่พวกเธอใช้ชีวิตอย่างลำบากยากเข็ญอยู่ในเทือกเขาสิ้นวิถี เธอก็ยังยิ้มให้กำลังใจทุกคนได้ราวกับไม่หวั่นเกรงต่อความลำบากใดๆ

ไม่คิดเลยว่าหนังสือเล่มเดียวจะทำเอาเธอกลัดกลุ้มได้ขนาดนี้

“ไม่เข้าใจใช่ไหม” บุ๊กพูดขึ้น “ตอนข้าอ่านครั้งแรกก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

“ข้านึกว่าไนติงเกลเสียอีก” เวนดี้ได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็หันมา “...เช่นนั้นตอนนี้เล่า”

“ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจเหมือนเดิม”

“แล้วไป ท่านกับข้าเหมือนกันแท้ๆ” เวนดี้ถอนใจ “ตอนนี้นอกจากอันนาแล้ว ก็มีโซโรยานี่ล่ะที่เข้าใจบทเรียนจนพัฒนาพลังได้ ข้าว่าข้าต้องขยันเสียแล้ว มิฉะนั้นคงถูกเด็กรุ่นใหม่แซงหน้าเอาจริงๆ ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเจ้าชายทรงรู้อะไรมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร พระองค์ทรงอธิบายสิ่งที่มองไม่เห็นออกมาได้ชัดเจนเหลือเกิน”