บทที่ 178-5 ให้มันเป็นไป (บทสรุป)

บทที่ 178-5 ให้มันเป็นไป (บทสรุป)

กาลเวลา ได้หลั่งไหลออกมาในช่วงช่องว่างของวันคืน สายลมพัดแผ่ว พัดโบกฝุ่นละอองจนคละคลุ้งปลิวว่อนอยู่ในอากาศ

มีความรู้สึกชนิดหนึ่ง จะไม่สูญหายร่องรอยไปตามกาลเวลาที่หลั่งไหล

ความนึกคิดชนิดหนึ่ง จะไม่หล่นหายไปในบ่อลึกของเส้นทางอันขรุขระ

ความทรงจำชนิดหนึ่ง จะไม่ปล่อยทิ้งตำแหน่งของตัวเองเพราะมีมือจากภายนอกเข้ามาแทรกแซง

สายลมเบาๆ พัดโบกในป่าไผ่ ภายใต้แสงจันทร์ มีกลิ่นหอมสะอาดโชยมา ชิงเซี่ยกำสายโซ่ในมือแน่น น้ำตาค่อยๆ เอ่อล้น แล้วพรั่งพรูออกมาราวกับเป็นสายน้ำที่เอ่อท้นสายแล้วสายเล่า

“ชิงเซี่ย” ฉู่หลีค่อยๆ นั่งลงข้างๆ นาง โอบกอดไหล่บอบบางของนาง น้ำตาของชิงเซี่ยไหลลงสู่แขนของเขาค่อยๆ กลายเป็นร่องรอยน้ำตาอบอุ่น

ท่านอาจารย์เหลียงที่แต่เดิมมีท่าทีอ่อนโยนก็เปลี่ยนไปเป็นสะเทือนใจทันที ไม่เคยมีผู้ใดเลย ที่หลังจากได้รับเข็มทองเข้าสู่สมองแล้ว จะยังคงจดจำความรู้สึกที่ถูกปิดตายเอาไว้ได้ ที่แท้แล้วมีความรู้สึกเช่นไรกันแน่? ทั้งหมดทั้งมวลนั้นจะมีความรู้สึกเช่นไรกัน?