webnovel

Ikigai

Tác giả: Iam_Jeaaaa
Thanh xuân
Đang thực hiện · 90.6K Lượt xem
  • 19 ch
    Nội dung
  • số lượng người đọc
  • NO.200+
    HỖ TRỢ
Tóm tắt

Thẻ
5 thẻ
Chapter 1Prologue

Meet The Transferees

June 3, 2019

Rydien's POV

"Hey Jillian! " tawag pansin ko sa kakalse slash friend ko.

"What. " cold na sabi niya.

Oo cold siya. Madalas gustong mapag- isa, seryoso at gustong gusto ang pagbabasa. Hilig niya din ang panonood ng Anime especially Karma Akanabe at Todoroki.

"Later the guidance counselor will call. " sabi ko.

"Why? " tanong niya at inilapag ang daladala niyang gamit sa chair niya.

Kasalukyan kasing naghahanda ang mga Adviser sa Flag Ceremony namin. Every Mondays and Fridays ay may Flag Ceremony.

Grade 6 palang kami at excited na kaming maging High School. Start rin ng classes ngayon at marami pa akong hindi kilala. Or what we call Transferees. Anim ang transferee sa class namin. Pilot Section kami kaya 30 lang ang pwede. Natatangi kami dahil sa angking talino namin.

"May pag-uusapan daw. " I reply.

"And what would be the topic? " putak na naman niya.

"Hindi ko rin alam okay!? Kaya please shut up muna. " sabi ko at lumabas na para pumila.

"Mr. Altejos, I would like to tell you about your tasks... You as the President, Vice President, Treasurer, Auditor, PRO, and Business Manager will dance. We'll do the same with Secretary JEA, okay? " sabi ni Sir Jayvee.

Asus! Paimortante talaga ang si Secretary JEA!

"Yes, Sir. " nakangiti kong sambit.

"But, can you do me a favor? " lumukot naman ang noo ko sa sinabi niya. Anong favor?

"I would like to see Secretary JEA dance... Do you think it's fine? " tanong ni Sir.

Sir, tatapatin ko na kayo... Mahirap pasayawin ang isang iyon! Kung akala mo robot siya ay hindi, mas malambot pa ang katawan niya sa bulate.

"Sir, I am not saying no but I will try my best. " pilit ngiting sabi ko.

"Thank you, Rydien. " nakangiting pag-papaalam sa akin ni Sir.

Paano na 'to?

"Hi, Ry! " may nagsalita.

Aha! Sorry Aubrey!

Dahan-dahan akong naglakad patungo sa kanya at nagkunyari na hindi ko siya narinig at nakita.

Konti nalang... Konti nalang!

*BOOOGGGSSSHHH!*

"Awtz! " angil niya.

"So-sorry, Aubrey. " kunyareng sincere na sabi ko.

"I-it's okay. B-but I don't think I can dance f-for the c-ceremony this time. " nahihiraoan pang sabi niya dahil mukhang napuruhan siya!

Oh, no!

Nung bunguin ko kasi siya ay salungat ang direksiyon namin at mukhang may bato pa yung natama sa tuhod niya kaya may sugat iyon!

Sorry talaga. Totoo na ito.

"A-ahh... Dylan! " tawag pansin ko sa Vice President namin.

"Oh?! Ry bakit?! A-Aubrey anong nangyari bakit may sugat ka?! " natutulirong sabi niya pa.

"Aamm... Dylan pakisuyo namn siya papunyang clinic oh. " sabi ko, kinakabahan.

What the hotdog!

"Okay. " sabi niya at inakay si Aubrey papuntang clinic.

Tumungo na ako kay Sir para sabihin ito.

"Sir...? " kinakabahang ani ko.

"Bakit Rydien? "

"Sir, si Aubrey po nakabunggo ko at nagkaroon ng sugat. Baka lang h-ho k-kulangin kami mamaya. "

"That was great! "

Eh?! Is he out of his mind?!

"Let's invite Secretary JEA to dance! " animo'y pumapalakpak na sabi niya.

Ho! Ho! Ho! Napakagaling ko!

"Okay, Sir! " nakasaludo pang sabi ko.

"Please do your best. "

"You can count me on! " hyper na sabi ko.

Kukutsabahin ko nalang yung iba para siya mapapayag. HAHAHA! Let's do our mission!

To be continued...

Bạn cũng có thể thích

Online It Is

(UNDER REVISION) "Sino 'yan?" Nanginginig pero pasigaw na tanong ko sa may tapat ng pinto ngunit wala akong nakuha o narinig na sagot mula sa kabilang bahagi ng pinto. Muling namutawi ang kalabog sa aking dibdib. Shet, wala akong mahihingian ng tulong kung sakaling may mangholdap sa akin, ako lang mag-isa dito sa bahay at dis oras na rin ng gabi, tulog na ang neighborhood sa mga oras na 'to. Bago pa man ako makaisip ng mga karumal-dumal na bagay ay pinindot ko ang video recorder ng phone ko at inilagay ito sa flower vase na malapit sa kinakatayuan ko. Tinakpan ko ito ng mga bulaklak but I made sure na makukunan pa rin ang view sa may pinto, pinahinaan ko rin ang brightness nito para makasigurado. Syempre, if ever na may mangyari sa aking masama ay may maipapakitang ebidensya sa otoridad kapag nag-imbistiga sila. Iba na ang wais sa panahon ngayon duh.  Pagkatapos kong iset-up ang phone at agad rin akong bumalik sa tapat ng pinto at huminga muna ng malalim bago hawakan ang doorknob at dahan-dahan habang pigil hininga ko itong pinihit nang paunti-unti.  At nang tuluyan ko na itong mabuksan ay nakahinga ako ng maluwag dahil puro tunog lang ng mga kulisap ang naririnig ko at wala nama akong kakaibang nararamdaman sa paligi---- "SURPISE!"  "T*NG*N@ MOOOOOOO!" Agad kong tinakpan ang aking bibig nang mapagtanto kung sino ang biglang sumulpot sa harapan ko. Pakiramdam ko'y milyun-milyong bultahe ng ng kuryente ang dumaloy sa katawan ko nang habang kaharap ang nilalang na nasa harapan ko sa pagkakataong ito. Tila ba'y natutop ang aking bibig at walang lumalabas na boses mula rito. Pati ang aking mga paa ay wari'y nakadikit sa sahig at hindi ko ito maigalaw. A boy full of sweat on his face is smiling in front of me while holding a camera with his right hand and a paper bag in his left hand. My online boyfriend Rigel Petterson is in front of me right now. 

kylnxxx · Thanh xuân
Không đủ số lượng người đọc
102 Chs

CRUSH KITA ALAM MO BA {Book 1} (COMPLETED)

"Bamby!.." kahit sobrang basa na ako. Nilalamig na dahil kanina pa ako sa ilalim ng malakas na ulan. Nakaya ko pa ring tumayo at harapin ang taong tumawag saking pangalan. Hindi Bamby ang tawag nya sakin eh. Babe!. Bakit biglang nagbago?. Halos hindi ko na sya maaninag. Hapon na kasi kung kaya't madilim na ang paligid. Epekto ng malakas na ulan. Kinuyom ko ang palad nang matanaw kong palapit sya sakin. "Dyan ka lang!.." nanginginig kong sambit. Nag-init muli ang gilid ng mata ko. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na hindi umiiyak dahil hindi naman iyon halata sa lakas ng ulan. Para ngang nakikisama sakin ang panahon. Nagdadalamhati rin sa unang pagkabigo ko. Dinadamayan ako. Sinasabing, umiyak ka lang para di masakit. Pero tangina talaga! Kahit anong iyak ko. Masakit pa rin eh. Sobrang sakit ng puso kong makitang unti unting nawawala ang taong pinangarap ko. "Babe?.." basag na rin ang kanyang boses. Isang pulgada pa rin ang agwat naming dalawa. Ngunit sa layo naming iyon, ramdam ko pa rin ang hindi ko maintindihan na presensya nya. Ang gulo. O ako ngayon ang naguguluhan sa lahat. "Di mo naman sinabi sakin na, ang tindi pala ng sikat ng araw sa inyo.." Tumingin ako sa kawalan. Natatawa. Baliw na yata ako. Pinunasan ko ang luhang naglandas saking pisngi. Di pa nga ata luha iyon eh. Kundi tubig ulan. Ganun na ako kalito sa nangyayari. "Ang init nyo masyado.... nakakapaso.." Wala na akong pakialam kung hinde nya maintindihan ang sinabi ko. Ang gusto ko lang ngayon, ay sabihin lahat ng gusto ko... sa huling pagkakataon.. "Babe?.." muli. Gumawa sya ng limang hakbang pero hanggang doon nalang sya dahil ayokong lumapit pa sya. "Dyan ka lang!." mariin kong banta. Natigilan sya. Nagmamakaawa ang kanyang mga mata. Pulang pula na rin ang kanyang ilong. Tanda na umiiyak rin sya. Hell! Wala akong pakialam. "Nangako ka hindi ba?.." suminghot ako. Sa wakas, nagkaroon ng lakas ng loob na tumingin sa kanyang mata. "Nangako ka sa akin?." hindi sya tumango o umiling o kahit na ano. Pinanood nya lang akong humagulgol sa unang pagkakataon. Bumuhos ang luhang kanina ko pa ayaw pakawalan. Hindi ko na kaya. Ang hirap. "Kumapit ako doon.. pinaniwalaan ko..pero anong ginawa mo?.." nanghina ang tuhod ko dahilan para mapaupo ako. At... doon umiyak ng umiyak. "Hindi ko alam..." "Anong hindi mo alam huh?.. Jaden, naniwala ako sa'yo.. bakit mo iyon sinira?.." Hindi sya makapagsalita. Huminga ako ng malaim bago muling tumayo. "Anong pakiramdam huh, masarap ba syang humalik?.." "Bullshit!!." malutong nitong mura. "Hindi ko yun ginusto.." dagdag nya matapos ang ilan pang mura. "Hindi ginusto pero pumayag ka!?.." mahina ngunit madiin ko itong ipinahayag sa kanya. Konting konti nalang, sisigaw na ako. Konting salita pa Jaden. Isa na namang mura ang pinakawalan nya. "Kaya pala hindi mo magawang tugunan ang mga tawag at text ko dahil masyado kang abala.." "Bamby, tama na..." mahinahon nynag himig. Di ko sya pinakinggan. Nagpatuloy lamang ako. "Mas masarap nga naman sya kaysa sakin..." "Sinabi nang tama na!!!.." sa unang pagkakataon. Nakita ko kung paano sya magalit. Ramdam ko ang apoy na nag-aalab galing sa kanyang mata kahit malamig ang bawat patak ng ulan. Galit ang namutawi sa kanya. Wanna read more?. Add this story in your library and see for yourself! You'll loved it!. Please Like, Comment And Share! Thank you!. Keep safe y'all!!!

Chixemo · Thanh xuân
4.7
303 Chs