- 23 chNội dung
- số lượng người đọc
- NO.200+HỖ TRỢ
Promises are meant to be broken. Iyan ang paniniwala ni Infinity. Simulat sapul kasi walang taong tumupad ng pangako sa kanya. Hanggang sa nasanay na rin siyang hindi na umasa, dahil sa huli ay hindi rin naman ito matutupad. Until one man change her beliefs. Lahat nang sinabi at pinangako nito sa kanya ay tinupad nito. Now she begin to hope, to believe, to trust, and to love once again. Pero masyado ata siyang mahal ng tadhana. The man behind her smiles and leaves her hanging. That turned her life to nothingness once again. Dahil dito ay tanging masasakit na istorya na lamang ang kanyang nasusulat. Kaya nga binansagan siyang The Tragic Writer ng The Journal. Pagkatapos noon ay sinimulan niyang buoin ulit ang sarili. From scratch and pain, kinaya niya…kinakaya niya. But the past keeps haunting her. Until someone came who made her feel alive again. Made her believe that she is not alone, that she was worth it. Na may bilang siya sa mundo. Is he her saving grace? Or he is another heartbreak?
***
MALUNGKOT na nakatingin si Infinity sa nakasarang pintuan ng ICU.
Sabi nila: hindi nagbibigay ang Diyos ng problemang hindi mo kayang lagpasan.
She really believe that. Alam ng Diyos na matatag siya kaya siya binibigyan ng ganitong problema. Pero sana…isa isa lang. Dahil kapag pinagsabay sabay ay hindi na siya sigurado kung kakayanin pa ng puso niya.
"Infinity, magpahinga ka kaya muna? Aba'y ni pikit ata ay hindi mo pa nagagawa." Sermon sa kanya ng matandang kasambahay.
Siya si Manang Carmen, parang totoong nanay na ang turing niya dito. At parang anak na din ang Turing sa kanya ng matanda.
"O-Okay lang po ako Manang Carmen."
"Anong okay? Namumutla ka nanaman." Tinabihan siya ng matanda, itinabi nito sa gilid ang tungkod na siyang alalay dito para makapag lakad. Pareho nilang tingnan ang nakasarang pintuan ng ICU.
"Kumain ka na ba?" Mahinahong tanong nito.
"H-Hindi po ako gutom." Pilit niyang tinatatagan ang boses.
Sa totoo lang ay wala pa siyang kain maghapon pero hindi siya nakakaramdam ng gutom.
"Infinity! Ang kulit mo talagang bata! Sa tingin mo ba ay matutuwa si Elroy sa ginagawa mo?"
Ayaw na ayaw nitong niyang nalilipasan siya ng gutom.
"Eh gumising na k-kasi siya! Bakit hindi pa din siya bumabangon? T-Tumayo na siya d-diyan! Pagalitan…pagalitan na niya ako!" Mabilis na nag-unahan ang kanyang mga luha.
Agad naman siyang niyakap ng matanda. Comforting her to one of the darkest time of her life.
It has been 4 days already. Pero hindi pa din nagbabago ang lagay nito.
"Tahan na iha. Sige na please, magpahinga ka nalang. Hindi matutuwa ang alaga ko na hindi ka tumitigil sa pag-iyak." Pag-aalo pa din nito sa kanya.
"Ayoko p-pong matulog manang. Natatakot ako…natatakot po akong tuluyan ng m-mawala sa paningin ko si Elroy. Natatakot ako na pag-gising ko hindi ko na siya makita o mahawakan man lang. Hindi ko po alam…hindi ko po alam kung kakayanin ko" Walang tigil ang pagbagsak ng luha niya habang nasa bisig ng matandang nagsilbi ng kanyang ina.
And she is saying those words as if it is her saving grace. Na tila ba sa pagbigkas niya sa pangalan nito ay nakasalalay ang kanyang buhay. Well that's true. He is her life line.
"Sa t-tingin mo ba ay hahayaan ka ng alaga kong umiyak maghapon? G-Gising din 'yon. Tapos papagalitan ka 'non ng paulit-ulit d-dahil hindi ka nanaman kumakain sa oras."
Kinagat ni Infinity ang labi para pigilan ang sarili sa pag hagulgol.
Kahit oras oras siyang pagalitan nito ay okay lang. Basta…basta gumising lang ito.
"Tahan na iha. Sige na please, magpahinga ka na. Hindi matutuwa ang alaga ko kapag nakita ka niyang nagkakaganyan. Ako ng bahala dito." Patuloy pa rin ang pangungumbinsi ng matanda sa kanya.
"Hindi na po talaga manang, kaya ko pa po."
"Ang kulit mo talagang bata ka! Parehong-pareho kayo ng alaga ko. Kaya magkasundong magkasundo kayo eh. Oh shaaa… ano na lang ang gusto mo? Kape? Candy? Biscuit? Magkalaman man lang tiyan mo."
As a smile formed on her face, hinawakan nito ang impis na tiyan. Magkalaman? Only if nanay Carmen knew. Siguradong matutuwa ito.
As she held her tummy, memories of the past kept on repeating in her head. As if it happened yesterday. How she wished she could go back to that moment and stay there forever. But she can't. She just can't.
Pinunasan niya ang mga luha at hinarap ito.
"Okay lang po talaga ako nanay. Kayo po, kung anong gusto niyo."
Nagpakawala ang matanda ng buntong hininga. Tila pagsuko sa katigasan ng kanyang ulo.
"Iwanan muna kita dito, Infinity." Dahan dahan umalis ang matanda. Muli na naman siyang naiwang mag-isa.
Tumayo siya sa kinau-upuan at sinilip ang loob ng kwarto.
Nakita niya ito, nakahiga sa hospital bed at walang kakilos kilos. Iba't-ibang cords ang nakakabit dito. Meron din itong tubo sa bibig para makahinga.
Ang pagbaba at pagtaas ng mga linya sa isang monitor ang siyang nagbibigay ng pag-asa sa kanya. Tanda iyon na lumalaban ito.
"Dad." Bulong niya dito, para siyang baliw na ngumingiti habang umiiyak sa maaaring reaksyon ng asawa sa oras na marinig nito ang balita. "Gising ka na, please."
Bumuhos na naman ang kanyang mga luha. Hinawakan niya ang salamin, animong nahahawakan din niya ang mukha nito.
"Y-You promised you will never leave me. Bangon ka na please. Please." Nilamon ng hikbi ang bawat pakiusap niya.
Paulit-ulit. Baka sakaling marinig nito ang bawat hinagpis niya at maisipan na nitong gumising.
But suddenly her tears stopped falling… as well as her world.
When the monitor got flat-lined.
