Chapter 3 - Balatkayo

Tulala kong binuno ang oras sa trabaho. Maraming libro akong nabitawan, hindi ko makausap ang mga costumer nang maayos at hindi ko kinakausap si Ajira kahit pa si Rocco.

Lumilipad pa rin sa utak ko ang nakita ko. Hindi pa rin makapaniwala sa nangyari at lalo na sa mga nalaman ko. Nahihirapan tuloy akong malaman kung alin ba ang totoo sa mga nakikita ko at alin ba ang galing sa mundong hindi ko pa lubos na kilala.

At dahil kitang-kita nila na wala ako sa sarili, dinala na lang ako ni boss Rocco sa trabaho kung saan hindi ko kailangan kumausap ng costumer. Habang si Ajira ang pumalit sa 'kin sa pagkakaha.

May mga bagong deliver na libro na kailangan ilagay sa tamang shelves at doon ako nagtrabaho.

Facing these heavy boxes, cutting them open kept me seeing the bloody monster Orion killed. Hindi ko kinaya at inilayo ko na lang muna ang cutter at binuksan na lang ang mga kahon gamit ang ballpen na palagi kong dala pag nagtatrabaho.

"Emsé, okay ka lang ba?"

Hawak ko ang mga bagong deliver na libro nang bigla na lang lumabas mula sa kung saan si Ajira.

Nagulat ako sa boses niya't nakuha pang tumapon ng mga hawak kong tumpok ng libro. Dali-dali kong pinulot ang mga iyon. "Kanina ka pa ba d'yan?" Sa pagkaka alam ko kasi nasa kaha siya, na halos tatlong kwarto ang layo mula sa 'kin.

"Kadarating ko lang. Nag-aalala kasi ako sa mga ikinikilos mo. Ginulo ka ba ng mga lalaking iyon?"

Mabait na katrabaho si Ajira, sa halos isang taon naming pagtratrabaho ng magkasama ay naging kaibigan ko na rin siya.

"Medyo, pero kaya ko ng ayusin 'yun. Baka sumakit lang din ang ulo mo katulad ng nangyayari sa 'kin ngayon." Agad kong binawi ang kamay ko nang maramdaman ang pagdiin nang cutter sa palad ko.

"Aray!" Dumaloy ang kaunting dugo mula rito, mabuti na lang at may panyo ako sa bulsa na agad ko pinantakip sa sariwang sugat.

"Ajira?" Nakita kong tila pinagmamasdan niya ang dugo sa kamay ko.

"Huh? H-hindi ka kasi nag-iingat," Aniya na umiiling pa. "alam mo mabuti pa, magpaalam ka na kay Sir Rocco na umuwi na muna. Panigurado naman papayag 'yun."

"Susubukan ko."

"Hugasan mo na 'yang sugat mo baka magka-impeksyon pa 'yan. Babalik na ako sa kaha." Mabilis na umalis si Ajira.

Sinubukan kong gawin ang huwesyon ni Ajira. And luckily, just like she said, pumayag si boss Rocco. He even wanted to bring me home but to me it was too much so I said no. Kaya ko namang umuwi mag-isa, susubukan ko na lang na huwag na munang isipin ang nangyari.

The sun was just setting and the warm breeze of the wind kept me comfy. Sa mga panahon na ganito, ang gusto ko lang kumain ng ice cream habang naglalakad pauwi.

Sa maliit naming nayon na pinalilibutan ng makalumang mga bahay ay talaga namang nararamdaman kong ligtas ako. Hindi naman din karamihan ang mga taong nakatira rito kaya magkakakilala na rin kami kahit pa paano.

Sa tindahan malapit sa bahay mayroong nagtitinda ng paborito kong ice cream na green melon ang flavor. Pumasok ako para bumili. Deserve ko naman kumain nito kahit pa minsan-minsan lang.

Paglabas ko nang tindahan, agad ko iyon kinain at dumiretso na pauwi. Gumaan ang pakiramdam ko at kahit pa paano, nawala sa isip ko ang pag-aalala.

Tumunog ang cellphone ko kaya naman tumigil muna ako sa paglalakad at binasa ang mensahe.

"Mag-ingat ka pauwi at tumingin ka sa stop light nang mabuti. See you tomorrow Esmé."

Uminit ang mukha ko matapos kong basahin ang text message sa 'kin ni Rocco. Minsan talaga hindi ko masiguro kung nagiging mabait lang siya sa 'kin o kung may namumuong pagtingin na rin siya kagaya ko.

Halos sumigaw na ako sa sobrang kilig ngunit naudlot nang marinig kong muli ang isang pamilyar na boses.

"May iba pa ba akong karibal sa 'yo?"

Orion stood at the corner, resting his back on a stained concrete street wall.

"Ikaw na naman?" Seeing his face again made me believe that what happened today wasn't just my imagination.

"Puwede bang, pass muna ako. Just leave me alone." Itinago ko ang phone ko at dumiretso na sa paglalakad.

"Nope, can't do." He said as he follows me.

I exhaled deeply. Ayoko ng makipag-usap sa kanya. Pakiramdam ko kasi kahit anong sabihin ko't pagtanggi sa kanya ay hindi siya makikinig.

Hindi niya ako nilubayan kahit saan ako magpunta. Good thing he keep his distance dahil kung hindi baka tumawag na ako ng police.

As I reach the stoplight, napatingin ako sa kanya. I don't understand why, baka dahil naalala ko ang aksidente nang umaga.

I hurriedly looked away when he was about to look at me. I'm not just comfortable looking at his orange-y pupil. Napakawirdo naman kasi na ganoon kulay ang mga mata niya.

Hinintay kong mag-green ang ilaw pero hindi ako umalis sa pwesto ko hangga't walang ibang tao ang naglakad sa daan, para masigurado na rin ako na hindi ako namamalik mata.

But the people around me walked as if I wasn't there. They kept on bumping at me and don't even bother to look back to say sorry. Nakakainis!

I tried to squeeze myself in to the sea of people. Pero nang dahil sa pang elementarya kong tangkad ay nahirapan ako.

Then suddenly big yet soft, warm and gentle hands grab my frame, protecting me as he guide me along the way.

Tumingin ako sa lalaking nasa tabi ko. His homelike appearance suddenly gave me comfort. Ang mayabang na imahe ni Orion ay biglang naging kaaya-aya sa paningin ko.

Nang maubos ang mga tao sa daan at matapos ang ped xing, pasasalamat lang ang nasabi ko.

"T-thank you." I found myself staring at his orange eyes. He let go of me and distant himself without saying anything.

Malapit na lang ako sa bahay at hindi ko mapigilan ang sarili ko na ibaling ang tingin ko sa kanya. Naramdaman kong bumibilis ang tibok ng puso ko sa tuwing mahuhuli niya ang sulyap-tingin ko. As the road became noiseless, I could feel him getting closer and closer.

Hindi ito puwede, kailangan ako ang unang magsalita. Ayokong matameme sa harapan niya.

"Nasaan nga pala ang kasama mo?" I said breaking the silence, stopping him from getting close.

"Titus?" He made sure.

"Oo, hindi ba't tandem kayo kung maka-inis sa 'kin." I said arranging the conversation smoothly to the stranger.

"Mabuti nga wala siya," aniya habang hinahabol ako sa paglalakad at naki-linya sa tabi ko. "nakakadiskarte ako." Pahina ang boses niya.

"Talagang sineseryoso mo 'to ah." I said raising my brow.

"Dapat lang seryohin 'to!" He said positive.

"Para makuha ang powers ko at lalo kapang lumakas nang matalo mo si Titus at yung kreeper-keeper na 'yun, ganon ba?" I cross my arms.

"Tumpak!" He said lifting his thumb assuredly.

Hindi ako nakapagsalita sa narinig kong sagot niya. I wasn't expecting to hear that answer from him. Akala ko idedeny niya para makuha ang loob ko.

Is this what is all about?

Good thing maaga pa nalaman ko na kapangyarihan ko lang ang gusto niya. But I must admit, I was dissapointed a bit. Pero hindi ko iyon dapat ipahalata.

"Then, sorry. Never mong makukuha iyon! Che!"

Hindi ko siya pinansin hanggang sa nakarating kami sa tapat ng bahay. Hindi ko siya kinausap, wala akong pake kahit anong gawin niya. Bahala siya sa buhay niya!

Sa pagbukas ko nang pintuan ng bahay, kataka-takang bukas ang lock nito gayong ako lang ang tao ngayon dahil na kina lola ang mga magulang ko. At sa isang buwan pa ang balik nila at imposibleng hindi sila magsasabi kung uuwi man nang maaga.

But as I cautiously open the door wide. My face brighten by the familiar face I saw. An old friend whom I grew up with. Anak ng katiwala sa bahay namin.

"Iñigo!"