บทที่ 152-2 ไร้ที่พึ่งพึง

บทที่ 152-2 ไร้ที่พึ่งพึง

คนของฉินจือเย่และทหารฉินบางส่วนต่างถูกประตูใหญ่ผลักให้ออกไปด้านนอกตำหนัก ช่องว่างระหว่างประตูเล็กลงเรื่อยๆ พวกของหลิวจ่างยงต่างตะโกนก้องอย่างโกรธเคืองอยู่ด้านหลัง เหล่าทหารแคว้นฉินต่างพากันสิ่งตามเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง น้ำเสียงแช่งชักหักกระดูกจำนวนนับไม่ถูกดังอยู่ในหู แต่เรื่องเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

หญิงสาวที่สวมชุดทหารองครักษ์มองไปที่ช่องว่างระหว่างประตูที่เล็กแคบลงเรื่อยๆ เพื่อมองฉินจือเย่ที่ถูกคนสนิทลากตัวไปขึ้นบนหลังม้า มองถนนสายเลือดที่พวกเขาควบม้าพร้อมทั้งสังหารทหารจำนวนมาก ดวงใจของนางแทบจะถูกหลอมละลายอย่างคลายใจ นางยิ้มเล็กน้อย สายตาค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นขุ่นมัว เสียงเครื่องดนตรีแบบมองโกลในความทรงจำผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง หลายปีก่อนหน้านี้ หลายปีเสียแล้ว นางยืนอยู่ตรงหน้าของเด็กหนุ่มใบหน้าดื้อรั้นเย็นชา สวมชุดกระโปรงสีแดงสด เต้นระบำอย่างกระตือรือร้นเหมือนนกไฟบนท้องทุ่ง