บทที่ 090 ไร้ใจผูกพัน

บทที่ 90 ไร้ใจผูกพัน

เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว เสียงเร่งร้อนของกีบเท้าม้าก็ดังมาจากด้านหน้า ชิงเซี่ยดึงบังเหียนม้าให้หยุดอย่างระมัดระวัง จึงเห็นซวี่ต๋าเลี่ยควบม้ารวดเร็วดังพายุเข้ามาใกล้

“เซี่ยชิง เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?” เมื่อเห็นชิงเซี่ย ดวงตาของซวี่ต๋าเลี่ยก็พลันเป็นประกาย ควบม้าเข้ามาหา

เด็กผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมอกขมวดคิ้วเล็กสวยน่ามอง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม “พี่ใหญ่ ข้าต่างหากที่ถูกจับตัวไป พี่รู้จักถามหาเจี๋ยหม่าอากู่ แต่ไม่รู้จักถามถึงอาม่อเย่บ้างหรือ?”

ซวี่ต๋าเลี่ยหัวเราะเสียงดัง อุ้มตัวอาม่อเย่จากในมือของชิงเซี่ยมาไว้กับตัวเอง ก่อนกล่าวว่า “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ท่านแม่ยังรออยู่ที่บ้านแน่ะ ร้อนใจจะแย่แล้ว พวกเจ้าไปก่อนเถิด ข้าจะตามไปทีหลัง”

ชิงเซี่ยพูดว่า “เจ้าจะไปหาเรื่องพวกมู่กู๋ไต่หรือ?”

ซวี่ต๋าเลี่ยเลิกคิ้ว เอ่ยเสียงเย็นว่า “กล้าที่จะอาศัยช่วงที่ข้าไม่อยู่ลงมือกับน้องชายน้องสาวคนในครอบครัวข้า จะปล่อยพวกมันไปได้อย่างไรเล่า?”

“ช่วงมันเสียเถิด” ชิงเซี่ยดึงสายบังเหียนของเขาได้ เอ่ยเสียงนิ่ง “ไม่ต้องไปหรอก”