ส่วนที่ 7 ตอนที่ 120

ตอนที่ 120 อาหารค่ำมื้อสุดท้ายกับการสนทนา

เช่นนั้นก็ตามนี้

ไม่ว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นแบบเพลงจบต่างคนต่างแยกย้ายหรือไม่ ก็ต้องทำเรื่องที่อยู่ตรงหน้าให้ดีก่อน

เช่นเดียวกับที่ซางสิงโจวพูด สิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลุ่มคนก็คือเมืองเสวี่ยเหล่า

ยิ่งใกล้มือเสวี่ยเหล่า ระยะห่างระหว่างเฉินฉางเซิงกับรถคันเล็กคันนั้นก็ยิ่งเข้าใกล้กัน ตอนนี้ห่างกันเพียงสิบกว่าลี้ จึงสามารถมองเห็นฝั่งตรงข้ามได้อย่างชัดเจน

ยังคงเป็นเนินเขาเล็กๆ

บนเนินมีต้นไม้ที่เหลือแต่ก้านต้นหนึ่ง บนนั้นมีนกกาคอเทาเกาะอยู่สองสามตัว ดวงตาของพวกมันไม่มีสีแดง น่าจะไม่เคยกินเนื้อมนุษย์มาก่อน

รถคันเล็กจอดอยู่ใต้ต้นไม้ นักพรตน้อยนั่งยองๆ อยู่บนพื้นดิน กำลังขุดอะไรบางอย่าง

เฉินฉางเซิงพลันพูดขึ้น “ข้ารู้สึกว่ากระเรียนขาวหลอกเจ้า”

สวีโหย่วหรงในชุดเสื้อคลุม กำลังยืนกอดอก จึงหันมอง “หลอกข้าเรื่องอะไร”

เฉินฉางเซิงลังเลสักพัก ค่อยว่า “ตอนเป็นเด็ก ข้าไม่ได้ดูดีขนาดนั้น”

สวีโหย่วหรงยิ้มน้อยๆ แล้วว่า “หึงละสิ”

เฉินฉางเซิงมองดูเนินเขาเล็กๆ ที่อยู่ไกลออกไป พลางส่งเสียงอืมเบาๆ