ส่วนที่ 5 บทที่ 139

บทที่ 139 พี่น้องร่วมสาบาน

เที่ยงวันที่สอง เซี่ยม่อหานฟื้นขึ้นมาอย่างเงียบๆ

เมื่อเขาฟื้นมาฉินอวี้ยังคงบรรทมอยู่ข้างกาย เยี่ยนถิงเองก็นอนอยู่บนตั่งบุนวมไม่ไกลจากนี้เช่นกัน

เขาเหม่อลอยพักหนึ่ง ก่อนเอื้อมมือไปลูบบาดแผล ทว่าก็ลูบไม่เจอร่องรอยใด อีกทั้งร่างกายก็ไม่เจ็บปวดแล้วจึงลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า

การฟื้นของเขาทำให้ฉินอวี้ตกพระทัย

“จื่อกุย เจ้าฟื้นแล้วหรือ?” ฉินอวี้ถาม

“ฝ่าบาท นี่ข้า...เจ้า...นี่มัน...” เซี่ยม่อหานขมวดคิ้ว ฝ่ามือยังคงวางบนหลัง เกิดความสับสนอย่างหนัก “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“เจ้ายังรู้สึกไม่สบายตัวตรงไหนหรือไม่?” ฉินอวี้ไม่ตอบคำถามเขาทันที มองแล้วตรัสถาม

เซี่ยม่อหานทดสอบร่างกายแล้วก็ส่ายหน้าตอบเชื่องช้า

ฉินอวี้ถอนพระปัสสาสะโล่งพระทัย แย้มสรวลออกมา “เช่นนั้นก็ดีแล้ว”

เวลานี้เยี่ยนถิงก็ตื่นแล้วเช่นกัน เขาดีดตัวขึ้นมาจากตั่งบุนวม เดินสองสามก้าวมาถึงข้างเตียง มองเซี่ยม่อหานด้วยสีหน้าตระหนกระคนดีใจ “พี่จื่อกุย ไฉนเจ้าถึงฟื้นเร็วเพียงนี้?”

“พวกเจ้า...” เซี่ยม่อหานยังไม่เข้าใจสถานการณ์ชั่วขณะ