ส่วนที่ 5 บทที่ 125-1

บทที่ 125-1 ทหารที่ต้องแย่งชิง

ฉีเหยียนชิงได้ยินแบบนี้ก็อ้าปากค้างมองเหยียนเฉินชั่วขณะ พูดอะไรไม่ออก

เหยียนเฉินหันกลับมามองแผนที่บนโต๊ะอีกครั้ง

ผ่านไปพักหนึ่ง ฉีเหยียนชิงก็เอ่ยขึ้น “ท่านน้าเล็ก ยึดเมืองเสวี่ยเฉิงไม่ต่างอะไรจากเรื่องเพ้อฝัน เมืองเสวี่ยเฉิงตั้งตระหง่านบนแผ่นดินนี้มากี่ยุคสมัยแล้ว ยาวนานยิ่งกว่าระยะเวลาที่สร้างราชสำนักเป่ยฉีกับหนานฉิน สามร้อยปีก่อนหนานเป่ยแยกกันปกครอง ทั้งสองฝ่ายสู้รบกันอย่างดุเดือดเพียงใด? เมืองเสวี่ยเฉิงกลับอยู่รอดปลอดภัย สามร้อยปีก่อนปฐมจักรพรรดิของเป่ยฉีกับหนานฉินไม่เคยมีความคิดจะปะทะเมืองเสวี่ยเฉิง เคยนำทหารมาใช้ประโยชน์ให้ฝ่ายตนเองหรือไม่? ไม่มีเลย ย่อมไม่มีทางที่จะกำราบได้”

เหยียนเฉินได้ยินแบบนี้ก็เลิกคิ้ว ไม่กล่าวคำ