ส่วนที่ 5 บทที่ 121-2

บทที่ 121-2 สู่หุบเขาฉิงฮวา

ฉินเจิงมองอะไรไม่ออก ละสายตากลับมาถามอาวุโสเฉิน “อาวุโสเฉิน เจ้ามองอะไรอยู่?”

อาวุโสเฉินเรียกสติกลับคืนมา ละสายตามามองทั้งคู่ข้างกายแวบหนึ่ง ในดวงตาราวกับมีบางสิ่งที่ไม่เข้าใจและความสงสัยที่ไม่มั่นใจ เขาเงียบต่อคำถามของฉินเจิงพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยถาม “ท่านอ๋องน้อย อาจารย์ของเจ้าคือนักพรตจื่ออวิ๋น เขาเคยเล่าเรื่องเผ่าภูตผีให้เจ้าฟังบ้างหรือไม่?"

“เคยเล่าแค่นิดเดียว” ฉินเจิงพยักหน้า

“ได้เล่าถึงที่อยู่ของเผ่าภูตผีหรือไม่?” อาวุโสเฉินถามอีก

“บอกเพียงว่าห่างไกลหมื่นลี้ เป็นเขตแดนที่ติดต่อกับท้องฟ้า” ฉินเจิงตอบ

“มีอีกหรือไม่?” อาวุโสเฉินถามอีก

“ไม่มีแล้ว อาจารย์เลี่ยงเรื่องเผ่าภูตผีอย่างยิ่ง เล่าให้ข้าฟังไม่มาก” ฉินเจิงส่ายหน้า

“เท่าที่ข้าทราบ หากมิใช่ว่าเกิดเรื่องสวรรค์ประณามขึ้น นักพรตจื่ออวิ๋นคงไม่เสียชีวิตลงง่ายๆ ในเมื่อช่วงเวลาสุดท้ายของเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับท่านอ๋องน้อย ท่านอ๋องน้อยบอกได้หรือไม่ว่านักพรตจื่ออวิ๋นทำอะไรถึงเสียชีวิตลง?” อาวุโสเฉินมองเขา

ฉินเจิงเม้มปาก มองอาวุโสเฉินแล้วตอบ “เขาฝืนกฎแก้ไขชะตากรรมให้ข้า”