ส่วนที่ 5 บทที่ 101-2

บทที่ 101-2 อี้อันแห่งชิงอวิ๋น

หลังฉินเจิงออกจากรถม้าก็เลิกคิ้วพินิจมองเนินสูงแห่งนั้น พบว่าหลังจากอี้อันตะโกนเสียงหนึ่งแล้วก็มองลงมาเบื้องล่าง เขาลังเลครู่หนึ่ง ก่อนสั่งเสี่ยวเฉิงจื่อ ซื่อฮว่าและซื่อม่อคุ้มกันเซี่ยฟางหวา แล้วเดินไปยังเนินสูงแห่งนั้น

ประจวบเหมาะที่เวลานี้หวางอี้อันลงจากเนินเขาพอดี

ทั้งสองหยุดพบกันครึ่งทาง

หลังฉินเจิงได้พบเขาก็แสดงท่าทีโอ้อวดจองหองแบบเมื่อก่อน เลิกคิ้วยิ้มเย็น “ยังคิดว่าเจ้าถูกคนในตระกูลขังตายในคุกใหญ่แล้ว หากไม่มีคนช่วยเจ้าก็ออกมาไม่ได้ เสียแรงที่เสด็จย่าทรงอบรมสั่งสอนมาสามปี ทำให้นางขายหน้าแล้ว”

หวางอี้อันมองเขาแวบหนึ่ง ใบหน้าเย็นชืด แม้แต่สายตาก็ยังเย็นชามาก น้ำเสียงก็เย็นชาเหมือนกับตัวเขาเช่นกัน “ได้ยินว่าเจ้าพาพระชายาน้อยของเจ้ามาที่ด่านชิงอวิ๋น จึงออกมาพบพวกเจ้า”

แววตาของฉินเจิงวูบไหวไปครู่หนึ่ง “เพื่อสิ่งนี้? ท่าทางหน้าตาของข้ายังมีเกียรติอยู่”