ส่วนที่ 4 บทที่ 117-2

บทที่ 117-2 ล่องทะเลสาบสนทนา

ทั้งหมดสนทนาเรื่อยเปื่อยอีกพักหนึ่ง กระทั่งเรือแล่นมาถึงใจกลางทะเลสาบ นกยวนยางหลายตัวกำลังหยอกล้อกันอยู่ตรงนั้น เมื่อเรือแล่นมามันก็ตกใจจนแยกกันหนี

เยี่ยนถิงหันไปมองด้านนอก เห็นเช่นนี้ก็เอ่ยขึ้น “กล่าวกันว่านกยวนยางอาศัยอยู่กันเป็นคู่ บินเคียงข้างคู่กัน ทว่าแค่การเคลื่อนไหวเล็กน้อยขนาดนี้ต่างก็แยกย้ายกันหนีไปแล้ว บ่งบอกว่านกยวนยางมิใช่สัตว์นำโชคที่อยู่กันเป็นคู่”

“เจ้าไปเป่ยฉีกลับมารอบหนึ่ง เก็บเกี่ยวประสบการณ์มาได้มากเสียจริง เมื่อก่อนเหยียดหยามความคิดเช่นนี้ที่สุด ยามนี้กลับละเอียดอ่อนขึ้นมาแล้ว” หลี่มู่ชิงหลุดยิ้ม

เยี่ยนถิงถอนหายใจออกมา “ดอกบัวนี้มิได้น่าดูนัก” พูดจบก็กล่าวกับฉินอวี้ “ฝ่าบาท พวกท่านชมแวบหนึ่งก็พอแล้ว ท้องกระหม่อมหิวจะแย่ หากพระองค์ยังอยากให้กระหม่อมเป็นกำลังให้ราชสำนักในอนาคตก็มิควรปล่อยให้ขุนนางของพระองค์หิวโซนะพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอวี้ยิ้มเล็กน้อย มิตอบรับเขา แต่มองไปยังเซี่ยฟางหวาแล้วถามเสียงอบอุ่น “หากเจ้ายังอยากชมอีกพักหนึ่ง ข้าจะให้คนนำเรืออีกลำส่งพวกเขากลับไปทานมื้อกลางวัน”