ส่วนที่ 4 บทที่ 114-2

บทที่ 114-2 โชคดีที่มีเจ้า

เมื่อเลิกว่าราชการ ฉินอวี้ก็ตรงไปยังตำหนักที่เซี่ยฟางหวาพำนักอยู่

เซี่ยฟางหวากำลังขมวดคิ้วจ้องถ้วยยาเขม็ง

ฉินอวี้ข้ามธรณีประตูเข้ามา จึงเห็นว่านางกำลังนั่งเท้าคางหน้าโต๊ะพลางขมวดคิ้วมองถ้วยยาเบื้องหน้า อากัปกิริยานี้ช่างดูสมกับเป็นบุตรีในตระกูลยิ่ง ชวนให้เขาค่อนข้างแปลกใจ อดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา “ยาถ้วยนี้มีอันใดหรือ ถึงทำให้เจ้าอยู่ในสภาพนี้”

เซี่ยฟางหวาเห็นเขามาก็ลดมือลง กล่าวอย่างจนใจ “ก่อนเหยียนเฉินไปได้คำนวณวันไว้แล้ว วันนี้จึงเปลี่ยนเทียบยาให้ข้า ยานี้เป็นยาที่ข้าเกลียดที่สุด”

“ทุกครั้งข้าเห็นเจ้าดื่มยาเหมือนดื่มน้ำ นึกไม่ถึงว่ามียาที่เจ้าไม่ชอบด้วย” ฉินอวี้หลุดแย้มสรวล

“แน่นอนว่ามี” เซี่ยฟางหวาถลึงตาใส่

ฉินอวี้ยกยาถ้วยนั้นขึ้นมาดม ก่อนวางลงตรงหน้านางใหม่ “ข้ามิอาจดื่มแทนเจ้าได้ หากดื่มแทนได้ก็ดี”

เซี่ยฟางหวามองด้วยสายตารังเกียจ ก่อนดันถ้วยยาออกห่างเล็กน้อยอีกหน

“ถ้าไม่ดื่มประเดี๋ยวก็เย็นเสียก่อน” ฉินอวี้มองนางด้วยความขำขัน

เวลานี้ซื่อฮว่าที่อยู่หน้าประตูก็กล่าวเสียงเบา “ฝ่าบาท ท่านมีวิธีทำให้คุณหนูยอมดื่มยาถ้วยนี้หรือไม่