ส่วนที่ 4 บทที่ 107-1

บทที่ 107-1 ฮ่องเต้สวรรคต

“ฝ่าบาทวางพระทัยเถิด พวกกระหม่อมจะอุทิศตัวเองตราบจนลมหายใจสุดท้าย ทุ่มเทกำลังช่วยเหลือรัชทายาทสืบทอดรากฐานหนานฉินต่อไปถึงพันปีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

เสนาบดีฝ่ายซ้ายและขวา หย่งคังโหว ผู้ทรงคุณวุฒิสำนักวิชาขั้นสูงฮั่นหลิน ผู้ตรวจการและคนอื่นๆ ต่างส่งเสียงรับรองด้วยความเศร้าใจ

ฮ่องเต้พยักพระพักตร์ เลื่อนสายตาออกจากทุกคน ท้ายที่สุดแล้วก็หยุดลงบนกายพระชายาอิงชินอ๋อง

พระชายาอิงชินอ๋องขยับมุมปาก ม่านน้ำตาเอ่อคลอ บอกกับพระองค์อย่างไร้สุ้มเสียง “ข้ามิเคยโทษท่าน เพียงแต่เราไร้วาสนาต่อกันเท่านั้นเอง ท่าน…ไปดีเถิด”

ฮ่องเต้ทรงแย้มสรวล พระหัตถ์ตกลง เปลือกพระเนตรค่อยๆ ปิดลง มิส่งเสียงใดอีกเลย

ฉินอวี้เดินเข่าเข้ามา ยื่นมือเขย่าพระองค์ ตะโกนขึ้นด้วยความเสียใจ “เสด็จพ่อ!”

“เสด็จพ่อ!” ฉินชิงเองก็ตะโกนขึ้นตาม

“ฝ่าบาท!” ฮองเฮาโถมเข้าหาพระวรกายฮ่องเต้แล้วกรรแสงออกมา

ทุกคนเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน พบว่าพระพักตร์ฮ่องเต้สงบเยือกเย็นดุจกำลังบรรทมก็มิปาน ทว่าไร้ลมหายใจโดยสิ้นเชิง ต่างพากันหมอบกับพื้นแล้วร่ำไห้