ส่วนที่ 4 บทที่ 050

บทที่ 50 อนุญาตแค่ครั้งเดียว

“พระชายาน้อย ตื่นเถิด”

เซี่ยฟางหวารู้สึกได้ว่ามีคนเขย่าตัวท่ามกลางสติที่เลอะเลือน เสียงที่เข้าสู่โสตการฟังคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง นางเปิดเปลือกตาเชื่องช้า พบว่าเยว่ลั่วกำลังประคองไหล่เขย่านางให้ตื่นขึ้นมา

“ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว” เย่วลั่วเห็นว่านางฟื้นแล้วก็รีบปล่อยมือแล้วถอยห่างออกไปสองก้าว

เซี่ยฟางหวาพินิจมองรอบทิศ พบว่าตนยังอยู่ในถ้ำแห่งนั้น ทว่าเบื้องหน้านอกจากเยว่ลั่วก็ไม่พบเซี่ยอวิ๋นหลานอยู่แล้ว นางจึงรีบถามขึ้น “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

“ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องน้อยให้คอยคุ้มครองท่าน พอท่านเกิดเรื่อง ข้าน้อยก็นำคนออกตามหาเลียบภูเขาลูกนี้” เยว่ลั่วเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก “ค้นหามาหนึ่งคืน ในที่สุดก็หาท่านจนพบ”

“หนึ่งคืน” ตอนนี้เซี่ยฟางหวาเพิ่งเห็นรอยขาดบนเสื้อผ้าของเขาที่ไม่รู้ว่าถูกกิ่งไม้หรือหินผาเกี่ยวเข้า ดูกระเซอะกระเซิงอย่างยิ่ง

“ขอรับ บ่ายเมื่อวาน ท่านกับคุณชายอวิ๋นหลานไปสำรวจสถานการณ์ที่อารามลี่อวิ๋นแล้วประสบดินถล่ม ตอนนั้นข้าน้อยไปช่วยไม่ทัน ต่อมาจึงนำคนออกค้นหาทั่วหุบเขา เพิ่งจะพบท่านเมื่อครู่นี้เอง” เยว่ลั่วบอก