ส่วนที่ 4 บทที่ 037-2

บทที่ 37-2 ศพที่พิสูจน์ไม่ได้

ไม่นานก็มีคนยกศพหลูอี้เข้ามาวางข้างใน

เซี่ยฟางหวาก้าวขึ้นมา พบว่าหลูอี้ผอมอย่างยิ่ง เหมือนบัณฑิตบอบบางคนหนึ่ง ไม่คล้ายกับเป็นผู้สมัครทหารที่มีร่างกายกำยำเลย ไม่รู้ว่าตอนนั้นตระกูลหลูแห่งฟ่านหยางนึกอย่างไรถึงส่งเขามาที่ค่ายทหาร

นางเดินวนดูศพหลูอี้รอบหนึ่ง ก่อนสั่งงานคนด้านข้าง “นำถุงมือ ที่คีบ กรรไกร เข็มกับด้ายมาให้ข้า”

“พระชายาน้อย ห้ามทำลายศพหลานชายคนนี้” ได้ยินคำว่ากรรไกร ผู้อาวุโสท่านหนึ่งก็ก้าวขึ้นมาทันที

“ข้าไม่ทำลายศพเขาหรอก” เซี่ยฟางหวาเงยหน้ามองเขา เน้นย้ำเพื่อสร้างความมั่นใจ

“เช่นนั้นท่านนำกรรไกรมาทำไม” ผู้อาวุโสคนเดิมไม่แน่ใจ

“กรรไกรมีวิธีใช้งานของมัน” เซี่ยฟางหวาตอบ

ผู้อาวุโสคนเดิมมองไปยังฉินอวี้ “รัชทายะ…”

“หลูกงอย่าเพิ่งวู่วาม” ฉินอวี้บอก

ผู้อาวุโสคนเดิมได้แต่ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

เซี่ยฟางหวามองประเมินรอบหนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังท้องฟ้า พบว่าท้องฟ้ายังเหลือแสงสว่างเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น นางจึงเอ่ยขึ้น “ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งก้านธูป”

“หมายถึงอะไร” ฉินอวี้ถาม