ส่วนที่ 4 บทที่ 031-2

บทที่ 31-2 ลากโยงเข้าด้วยกัน

คืนเดียวกันนั้นเอง เกิดฟ้าคะนองตามด้วยอัสนีบาด ฝนห่าใหญ่กระหน่ำตกลงมา

เซี่ยฟางหวาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงฟ้าร้อง นางขยับตัวเล็กน้อย ฉินเจิงลูบหลังนางแผ่วเบาทันที “แค่ฟ้าร้อง ไม่มีอะไร นอนต่อเถอะ”

เซี่ยฟางหวาขดตัวนอนในอ้อมกอดเขาอย่างสงบใจ นอนนิ่งฟังเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าครั้งแล้วครั้งเล่าจนนอนไม่หลับ เมื่อไร้ซึ่งความง่วงจึงกระซิบขึ้น “ตอนอยู่เขาไร้นาม ทุกครั้งที่เกิดฟ้าร้องข้ามักคิดว่าหากสายฟ้าฟาดลงมา เขาทั้งลูกจะถูกผ่าแยกออกได้หรือไม่”

ฉินเจิงกระชับกอดนางแน่นขึ้น

“ต่อมาเมื่อเกิดฟ้าร้อง ข้าจึงวิ่งออกไปสังเกตดูการเกิดฟ้าผ่าที่จุดพักบนยอดเขา” เซี่ยฟางหวาหวนนึกถึงความทรงจำ ทันใดนั้นก็รู้สึกแปลบบริเวณเอว นางตื่นจากความคิด เอ่ยเสียงเบาว่า “เจ้ารัดข้าจนเจ็บไปหมดแล้ว”

“เจ้าไปอยู่บนยอดเขาตอนเกิดฟ้าคะนอง ไม่กลัวอันตรายเลยหรืออย่างไร” น้ำเสียงฉินเจิงไม่ค่อยพอใจนัก