ส่วนที่ 4 บทที่ 008-2

บทที่ 8-2 หมวกมงกุฎหงส์และผ้าคลุมไหล่

เมื่อเตียงใหญ่ปิดสนิทดังเดิม แสงสว่างเพียงเล็กน้อยที่ส่องมาจากข้างบนก็หายไปทันที ใต้ดินตกอยู่ในความมืดมิด

พวกซื่อฮว่ากับซื่อม่อได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กจึงผ่านเหตุการณ์พวกนี้มาหมดแล้ว ย่อมไม่ตื่นกลัว

ทว่าจินเยี่ยนกับเยี่ยนหลันไหนเลยจะเคยเผชิญเหตุการณ์เช่นนี้ หลังลงมาใต้ดินก็อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวและตัวสั่นเทาขึ้นมา

โดยเฉพาะเยี่ยนหลัน จินเยี่ยนดูหวาดกลัวกับความคิดของตัวเอง ความทุกข์ในใจกำลังข่มความหวาดกลัวเอาไว้ ทว่าเยี่ยนหลันต่างออกไป นางรีบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแผ่วเบา “เซี่ยฟางหวา เจ้า…เจ้าจะทำอะไร”

“ออกไปจากที่นี่” เซี่ยฟางหวาเดินตรงไปในเส้นทางเบื้องหน้าพลาง กดเสียงทุ้มต่ำลงพลาง

“ออกจากวังหลวง” เยี่ยนหลันตื่นตระหนก “นี่…นี่คือทางลับหรือ”

“อืม” เซี่ยฟางหวาพยักหน้า

“ออกไปนอกวังหลวงได้จริงหรือ” เมื่อเยี่ยนหลันได้คุยกับเซี่ยฟางหวาก็รู้สึกว่าความหวาดกลัวทุเลาลง

“น่าจะทำได้” เซี่ยฟางหวาเองก็ไม่แน่ใจ

“ก่อนหน้านี้เราเกือบจะตกลงไปแล้ว…” เยี่ยนหลันกล่าวอีก