ส่วนที่ 3 บทที่ 094-2

บทที่ 94-2 เอ้อระเหยลอยชาย

“องค์ชายสี่คงลืมไปแล้วว่าตัวเองก็มีชายาจากสมรสพระราชทานเช่นกัน” เซี่ยฟางหวามองเขาด้วยแววตาเยือกเย็น

“แค่สมรสพระราชทาน ไม่แน่ว่านางจะออกเรือนกับข้าได้” ฉินอวี้มองตอบ

“ความจริง ข้าไม่ได้สนใจเรื่องปลาตายแหขาด**[footnoteRef:1]สักเท่าไร” เซี่ยฟางหวาละสายตากลับมา รินน้ำชาถ้วยหนึ่งส่งให้เซี่ยอวิ๋นหลานข้างกาย [1: **ปลาตายแหขาด หมายถึงสู้กันจนพังทั้งสองฝ่าย]

“อย่างไร” ฉินอวี้มองเซี่ยอวิ๋นหลานแวบหนึ่ง

“หากบ้านเมืองนี้ต้องล่มสลายลงเพราะตระกูลฉินกับตระกูลเซี่ยต่อสู้กัน เช่นนั้นเมื่อควันดินปืนใน

กลียุคเกิดขึ้น เป่ยฉีบุกทะลวงเข้ามา หนานฉินต้านทานไม่ไหว ยอมพ่ายแพ้ตกเป็นของเป่ยฉีไปเสีย ยังเกี่ยวข้องกับข้าหรือไม่” เซี่ยฟางหวารินน้ำชาให้ตัวเอง ใบหน้าเผยความเยือกเย็น

“ดูเหมือนว่าแม้เจ้าเกิดมาในจวนจงหย่งโหว แม้มีแซ่เซี่ย แต่ร่างกายกลับไม่ได้มีความจงรักภักดีและเชื่อฟังคำสั่งสอนอย่างที่สตรีพึงมีเลยแม้แต่น้อย” สีหน้าของฉินอวี้ไม่เปลี่ยนแปลง ยิ้มมองนาง “เจ้าพูดแบบนี้ต่างจากสมคบคิดกับศัตรูขายแผ่นดินอย่างไร”