ส่วนที่ 3 บทที่ 017-2

บทที่ 17-2 พิษกามารมณ์

เซี่ยฟางหวาขมวดคิ้วเป็นปม นางให้ซื่อฮว่ากับซื่อม่อไปบอกหลิ่วเฟยกับเฉินเฟยให้มาสมทบแล้วไม่ใช่หรือ ทว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าสองคนนั้นไม่อยากยื่นมือช่วย? หรือว่าไม่ได้ขัดขวางไว้?

ขณะครุ่นคิด น้ำเสียงออดอ้อนฉอเลาะก็ดังขึ้นจากเบื้องหน้าอีก “ฝ่าบาท อี๋กุ้ยผินถูกเนรเทศมาอยู่ตำหนักเย็นได้หนึ่งปีแล้ว เหตุใดวันนี้ฝ่าบาทถึงทรงนึกถึงขึ้นมาได้เล่าเพคะ? อีกทั้งตอนนี้ยามอู่แล้ว ฝ่าบาทมิทรงเสวยพระกระยาหารเที่ยงหรือเพคะ? เหตุใดถึงรีบร้อนมาที่นี่? หม่อมฉันเสียใจนัก!”

“นั่นสิเพคะ ฝ่าบาท! หม่อมฉันสองคนปรนนิบัติฝ่าบาทอย่างเต็มที่มาตลอดหลายปี เดิมคิดว่าในพระทัยของฝ่าบาทมีพื้นที่เล็กกระเบียดนิ้ว ทว่าตอนนี้ดูแล้วสู้อี๋กุ้ยผินที่เข้าวังมาเพียงหนึ่งปีก็ถูกเนรเทศไปยังตำหนักเย็นผู้นั้นมิได้!” เสียงน้อยใจของสตรีอีกคนดังขึ้นอีก ในน้ำเสียงแฝงแววสะอื้นไห้ “หม่อมฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!”

“หลิ่วเฟย เฉินเฟย! พวกเจ้าสองคนทำอะไรกันอยู่ ร้องห่มร้องไห้อยู่ได้! พวกเจ้าสองคนเองก็ไม่กินมื้อเที่ยงแล้วมาอยู่ตรงนี้ด้วยเหมือนกันไม่ใช่หรือ? พวกเจ้าทำอะไรกันอีก?” ฮ่องเต้ตรัสขึ้น