ส่วนที่ 3 บทที่ 011-2

บทที่ 11-2 ธาราวสันต์

พระชายาอิงชินอ๋องมาพร้อมกับสาวใช้ชุ่ยเหอและชุ่ยเหลียนโดยไม่เห็นเงาของฉินเหลียน ได้ออกไปใช้ชีวิตในป่าสิบกว่าวันทำให้นางดูอ่อนเยาว์กว่าตอนอยู่จวนอิงชินอ๋องมาก ใบหน้ากระจ่างใสเปล่งปลั่งถึงที่สุด ไม่เห็นร่องรอยความหมองคล้ำใดๆ

เซี่ยฟางหวาทำความเคารพพระชายาอิงชินอ๋อง

พระชายาอิงชินอ๋องยิ้มรับพลางจับมือนาง ก่อนเอ่ยปากตำหนิ “พวกเจ้าสองคนนี่นะ บอกไว้เสียดิบดีว่ามาชมโคมไฟที่เมืองหลวง ไม่คาดคิดว่าจะไปถึงเมืองผิงหยาง อีกทั้งยังไปตั้งสิบวัน ยามนี้ยังก่อเรื่องอีกตั้งมากมาย!”

เซี่ยฟางหวาไม่โต้แย้ง ยิ้มรับฟังเงียบๆ

“เจ้าเด็กบ้าเล่า? ฟังว่าหลับเป็นตาย?” พระชายาอิงชินอ๋องจูงมือนางเดินเข้าไปพลางเอ่ยถาม

เซี่ยฟางหวาเล่าว่าเขากลับมาได้อย่างไรและทำม้าตายไปสองตัวให้นางฟัง

“หาได้ห่วงร่างกายตัวเองไม่ รีบร้อนไปไยกัน!” พระชายาอิงชินอ๋องต่อว่า เมื่อเข้ามาในห้องแล้วก็ปล่อยมือเซี่ยฟางหวาพลางเดินตรงไปยังเตียง

เมื่อมาถึงข้างเตียง เห็นว่าฉินเจิงกำลังหลับอย่างสบายใจก็ยื่นมือไปบีบหน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ