ส่วนที่ 2 บทที่ 095

บทที่ 95 หมดสติ

เซี่ยอวิ๋นหลาน…

คาดไม่ถึงว่าชาตินี้นางจะลืมไปได้…

ชาติก่อน…

แม่น้ำแห่งกาลเวลาที่ทอดตัวสุดลูกหูลูกตาเคยมีช่วงหนึ่งในกาลเวลาอันยาวนานนั้นที่เขาร่วมเดินทางไปกับนาง หรือบอกได้ว่าเป็นนางที่ร่วมเดินทางไปกับเขา กระทั่งวินาทีที่สิ้นลมหายใจ นางเคยคิดว่าหากมีชีวิตใหม่ ต่อให้ดื่มน้ำแกงยายเมิ่งและข้ามสะพานไน่เหอไปแล้ว นางก็จะไม่มีวันลืมเขาเด็ดขาด…

ทว่า…

สุดท้ายไม่รู้ว่าสวรรค์กลั่นแกล้งหรือเป็นนางที่ล้อเล่นกับตัวเอง ความจริงแล้วท่ามกลางสิ่งของต่างๆ ผู้คนมากมาย และความทรงจำหลากหลายอันสับสนก็มีเขารวมอยู่ในนั้นด้วย!

สับสนอย่างสิ้นเชิง…

คุณชายแห่งจวนแหล่งธัญพืช เซี่ยอวิ๋นหลาน

พี่อวิ๋นหลาน…ของนาง

ลืมไปได้อย่างไร…

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จ้าวเคอพลันอุทานขึ้นอย่างตกใจ ร้องเสียงดังด้วยความผวา “คุณชาย เลือดถ้วยนั้นมิได้ผล?”

เซี่ยอวิ๋นหลานค่อยๆ ลืมตาขึ้น เอ่ยอย่างทรมานถึงที่สุด “ดูเหมือนว่าเลือดธรรมดาจะใช้ไม่ได้ผลแล้ว จ้าวเคอ เจ้ารีบสะกดจุดทั้งหมดบนตัวข้า” พูดจบน้ำเสียงก็เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นสิ้นหวัง “หลังจากนั้นพาฟางหวาออกไป!”