ส่วนที่ 2 บทที่ 087-1

บทที่ 87-1 อวิ๋นหลาน

หลังเซี่ยฟางหวากับเยว่เหนียงปรึกษากันเสร็จแล้วก็เรียกนกพิราบส่งข้อความไปหาเซี่ยอวิ๋นจี้ในเมืองหลวงทันที

หลังส่งนกพิราบบินออกไปแล้ว เยว่เหนียงเห็นว่าสีหน้านางไม่ค่อยดีนักจึงปลอบโยน “แค่จวนแหล่งธัญพืชเท่านั้น เจ้าไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอก!”

“แม้บอกว่าแค่จวนแหล่งธัญพืช ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร แต่สิ่งที่เกี่ยวพันด้วยไม่ได้มีเพียงราชสำนักเท่านั้น ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาธัญพืชทั่วใต้หล้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับปากท้องของชีวิตประชาชน หากข้าลงมือกับเขาก็ต้องรอบคอบ มิฉะนั้นจะกระทบต่อส่วนรวม” เซี่ยฟางหวาส่ายหน้า

“มีเหตุผล!” เยว่เหนียงพยักหน้าแล้วลดเสียงลง “ข้าว่าจวนแหล่งธัญพืชส่งคนมาเชิญเจ้าแต่ถูกปฏิเสธ ในเมื่อพวกเขาออกหน้าขนาดนี้แล้วคงไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่ที่นี่อย่างอิสระแน่นอน ต้องกลับมาอีกรอบแน่”

เซี่ยฟางหวาวางนิ้วชี้ไว้บนริมฝีปากพลางไตร่ตรองเงียบๆ ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา “หากเซี่ยอวิ๋นหลานมาเชิญข้าด้วยตัวเองข้าจะไป”