ส่วนที่ 2 บทที่ 067-2

บทที่ 67-2 เปิดใจ

เมื่อสองคนนั้นออกไปแล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เซี่ยฟางหวาหันมามองฉินเจิง

ฉินเจิงก็กำลังมองนางเช่นกัน

นัยน์ตาเซี่ยฟางหวาสงบนิ่งดุจบึงน้ำลึก ความรู้สึกที่อยู่ลึกสุดราวกับถูกกลบไว้ใต้ก้นมหาสมุทรและภูเขาสูง นัยน์ตาฉินเจิงดำสนิทราวกับน้ำที่ถูกแช่แข็งเป็นเวลาหลายปี ทั้งเยือกเย็น ทั้งอบอุ่น ขณะมองเซี่ยฟางหวาคล้ายมีระลอกคลื่นซัดสาดภายในนั้น

ทั้งคู่สบตากันอยู่อย่างนั้นก่อนที่เซี่ยฟางหวาเป็นฝ่ายถอนสายตาออกมาก่อนแล้วเอ่ยขึ้น “ในเมื่อเจ้าเป็นศิษย์ของนักพรตจื่ออวิ๋น เขาเป็นบุคคลมากความสามารถที่สุดในใต้หล้า ครองหนึ่งมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เขาได้สอนคำสาปแก่เจ้าหรือไม่ หรือเจ้าถอนคำสาปบนร่างกายตัวเองได้หรือเปล่า”

“คำสาปเป็นวิชาลับของเผ่าภูตผี ห้ามถ่ายทอดสู่คนนอกเด็ดขาด ถึงแม้เขาจะใช้คำสาปเป็น ต่อให้ข้าเป็นศิษย์ของเขา เขาย่อมไม่สอนให้ข้าแน่นอน” ฉินเจิงส่ายหน้า

“ถ้าอย่างนั้นเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าด้ายทองที่ออกมาจากอกฉินอวี้เป็นคำสาป?” เซี่ยฟางหวาเม้มปาก

“แม้เขาไม่ได้สอนวิธีถอนคำสาปให้ข้า แต่ก็สอนวิธีดูคำสาปให้ข้า” ฉินเจิงยิ้มบาง