ส่วนที่ 2 บทที่ 050-1

บทที่ 50-1 กลิ่นอาย

สิ้นเสียงเซี่ยฟางหวาแทบจะสำลักออกมาก่อนหันไปขึงตาใส่ฉินเจิงอย่างทนไม่ได้

“ข้าพูดผิดหรือ? ข้าโตกว่าเขาครึ่งเดือน เขาควรเรียกข้าว่าพี่และควรเรียกเจ้าว่าพี่สะใภ้?” ฉินเจิงเลิกคิ้วมองเซี่ยฟางหวา

เซี่ยฟางหวาเบือนหน้าหนีพลางรับแก้วน้ำที่เซี่ยม่อหานส่งมาให้ เนิ่นนานถึงถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยเตือน “ต้องให้ข้าเตือนเจ้าอีกสักกี่ครั้ง คุณชายรองเจิง ข้ากับเจ้ายังต้องรออีกสามปี ตอนนี้ข้ายังไม่ได้แต่งงานกับเจ้า” ยังไม่ได้แต่งงานจะให้ฉินอวี้เรียกว่าพี่สะใภ้ทำไม! เขานี่จริงๆ เลย!

“ยังไม่ได้แต่งงานกลับมีพระราชโองการประทานงานแต่งงานแล้ว เจ้าคือว่าที่ภรรยาของข้า อย่างมากก็แค่เพิ่มมาอีกสองคำ ให้เขาเรียกว่าว่าที่พี่สะใภ้” ฉินเจิงทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ

เซี่ยฟางหวายกแก้วน้ำขึ้นมาหมายจะสาดน้ำใส่หน้าเขาให้เขาได้สติ ทั้งวันไม่รู้ว่าสมองคิดแต่สิ่งใด เอาแต่อยากเข้าใกล้ตนอยู่เรื่อย คล้ายกับอยากแต่งภรรยาจนเสียสติ เกรงว่าในใต้หล้าคงยากจะหาคนแบบนี้เป็นคนที่สองได้ นางอับอายแทนเขาจริงๆ

“ให้ข้าดื่ม?” ฉินเจิงเห็นนางยกแก้วน้ำพลางมองเขาจึงรับเอาแก้วในมือนางมาดื่ม