ส่วนที่ 2 บทที่ 031-3

บทที่ 31-3 จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์

“หากกล่าวเช่นนี้ก็ขอให้ผ่านพ้นไปเถิด นี่เป็นวาสนาของหวาเอ๋อร์! โรคภัยหายไปแล้ว ต่อมาก็ทุ่มเทชีวิตจิตใจเพื่อบำรุงร่างกาย อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเรื่องมงคล สมควรยินดีและอวยพรยิ่ง!” ฮ่องเต้เงียบไปครู่ใหญ่ก่อนแย้มพระสรวลให้เซี่ยม่อหาน “ซื่อจื่อเซี่ย เจ้ากับโหวเหยผู้เฒ่าก็สบายใจได้แล้ว ไม่ต้องกลัดกลุ้มกับอาการป่วยของหวาเอ๋อร์อีกต่อไป!”

“พ่ะย่ะค่ะ นี่เป็นวาสนาของน้องสาวกระหม่อมและเป็นวาสนาของจวนจงหย่งโหว!” เซี่ยม่อหานพยักหน้า

“ต่อไปก็เป็นอาการป่วยของเจ้าแล้ว! เราเห็นว่าเจ้าดีขึ้นกว่าเมื่อปีก่อนมาก โรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้จะรักษาหายเมื่อใด เจ้าก็อายุเหมาะสมแล้ว มีความสามารถทั้งบุ๋นบู๊ มีฝีมือ เราอยากให้เจ้าเข้าราชสำนักโดยเร็ว ตั้งแต่สามปีก่อนที่โหวเหยเฒ่าออกจากราชสำนักไปใช้ชีวิตในวัยเกษียณ เราก็ขาดแขนอีกข้างหนึ่งไป หากเจ้าเข้าราชสำนักได้ไว เราจะช่วยเจ้าอย่างเต็มที่” ฮ่องเต้ปรายพระเนตรหยุดลงบนร่างเซี่ยม่อหาน

นัยน์ตาเซี่ยฟางหวาหดลงเล็กน้อย นางทราบว่าฮ่องเต้ทรงใช้ประโยชน์จากตัวนางไม่ได้จึงหันไปทอดพระเนตรมองพี่ชายนางแทน