ส่วนที่ 2 บทที่ 023-1

บทที่ 23-1 บีบคั้น

เซี่ยฟางหวาตามองเขาโดยไม่กล่าวสิ่งใด

“เป็นอะไร ไม่เชื่อที่ข้าบอกว่าจะไม่รบกวนเจ้าหรือ” ฉินเจิงเลิกคิ้ว

เซี่ยฟางหวาไม่มีแรงแม้แต่จะส่ายศีรษะจึงหลับตาลงใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่ว่านางไม่เชื่อ แต่นางจะนอนหลับลงจริงหรือ ข้างกายมีคนแบบนี้นอนอยู่ อีกทั้งยังกระทำเรื่องแบบนั้นกับตน เวลานี้นางจะหลับลงได้อย่างไร

นางพลันคิดว่าชาติก่อนคงติดหนี้ฉินเจิง แต่เป็นหนี้ใดนั้น นางกลับจำไม่ได้

ฉินเจิงเหลือบมองนาง ครู่ใหญ่ถึงหัวเราะไร้เสียงออกมา

ท่ามกลางผ้าม่านหนา รอยยิ้มของเขาสวยงามยิ่งนัก

ครู่ต่อมา เมื่อเห็นว่าเซี่ยฟางหวายังหลับตาอย่างเงียบเชียบดังเดิมจึงหลับตาตาม

ครั้งนี้ ต่างฝ่ายต่างกำจัดเสียงลมหายใจตัวเองไม่ให้รบกวนกันได้อีก

นอนอย่างเงียบสงบแบบนี้กว่าหนึ่งชั่วยาม ไม่นานเซี่ยฟางหวาก็สงบสติอารมณ์ลงได้แล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

ฉินเจิงสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ค่อยๆ ผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอของนางจึงลืมตาขึ้นมองเงียบๆ แววตาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ไม่สามารถพบเห็นได้ในยามปกติ ความอ่อนโยนนั้นราวกับละลายความหนาวเย็นใดๆ ในโลกใบนี้