ส่วนที่ 2 บทที่ 022-2

บทที่ 22-2 ร่วมหมอน

“ให้ข้าช่วยเจ้าถอดเสื้อผ้าหรือไม่” ประกายเจ้าเล่ห์แวบผ่านนัยน์ตาของฉินเจิง เขาก้มหน้าลงแล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มบาง

เซี่ยฟางหวาหลับตาลงไม่พูดจา

ฉินเจิงวางมือลงบนเอวคอดของนางก่อนไล้มือมาปลดเชือกผ้าไหมออก เมื่อผ้าไหมทอลื่นหล่นลงจากไหล่ก็เผยให้เห็นเอี๊ยมแพรตัวในอันอ่อนนุ่ม กระดูกไหปลาร้าอันสวยงาม ต้นคอระหงขาวเนียนหมดจด รวมไปถึงรอยช้ำจางๆ ที่เขาได้กัดนางเมื่อไม่นานมานี้ เขามองอยู่อย่างนั้นก่อนสายตาจะเปลี่ยนไป

เซี่ยฟางหวานอนนิ่ง ในใจเริ่มวูบไหวเล็กน้อย

ครู่ต่อมาฉินเจิงก็เตะรองเท้าออกแล้วก้าวขึ้นเตียง ขยับกายเข้าหาเซี่ยฟางหวาก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างทั้งสองเอาไว้ เมื่อผ้าห่มคลุมลง แขนของเขาก็รู้สึกอ่อนแรงขึ้นมา รวมไปถึงร่างกายที่ล้มตัวลงอย่างหมดแรงเช่นกัน

เซี่ยฟางหวาลืมตาขึ้น

“ผู้หญิงอย่างเจ้านี่มัน เพื่อไม่ให้ข้าเสียมารยาทต่อเจ้า เจ้าถึงกับลงป้ายยาลงบนร่างของตัวเองด้วย เจ้าถือว่าทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาแล้วจริงๆ” ฉินเจิงมองนางอย่างทั้งโมโหทั้งขำขัน