ส่วนที่ 2 บทที่ 007-2

บทที่ 7-2 พึ่งพา

ผิ่นจู๋ชะงัก มองเซี่ยฟางหวาพลางนึกไปว่าคุณหนูจะทิ้งนางไว้ที่นี่

เซี่ยฟางหวามองผิ่นจู๋ผ่านผ้าคลุมหน้า ก่อนจะบีบที่มุมผ้าคลุมหน้าเบาๆ

ผิ่นจู๋มองเห็นชัดกระจ่างตาก็สบายใจเอ่ยกับฉินเจิงว่า “คุณชาย วันนี้ผู้น้อยรู้สึกล้าจริงๆ ไม่อยากออกไปจงหย่งโหวจริงๆ เจ้าค่ะ ท่านไปเถอะ!”

ฉินเจิงมองผิ่นจู๋ ดวงตาเคร่งขรึม

ผิ่นจู๋มองเขานิ่ง นางลอกเลียนท่าทางทิงอินได้แนบเนียน ให้ใครมองก็ไม่อาจรู้ถึงความผิดปกติใดได้เลยแม้แต่น้อย นางรับคำสั่งจากคุณหนูเพียงคนเดียว แน่นอนว่าย่อมต้องทำตามที่คุณหนูจัดการ คุณหนูให้นางอยู่นี่ นางก็จะอยู่นี่ คุณชายรองไม่เห็นดีก็ไม่เป็นไร

พระชายาอิงชินอ๋องยื่นมือไปหยิกฉินเจิง “เจ้าตัวดี ไปส่งคู่หมั้นแค่นี้ยังต้องลากคนอื่นไปด้วยหรือ? ทิงอินเหนื่อยแล้วก็ไม่ต้องไป เจ้าไปเองเถอะ!”

ฉินเจิงละสายตา ก่อนจะขมวดคิ้ว เอ่ยด้วยท่าทีขุ่นเคืองใจ “ไม่ไปก็ช่างเถอะ” เมื่อขาดคำ เขาก็หันไปบอกเซี่ยฟางหวาว่า “ไปเถอะ เดี๋ยวข้าไปส่งเจ้ากลับจวน!”