ส่วนที่ 1 บทที่ 067-1

บทที่ 67-1 งานเลี้ยงยามเย็น

ซื่อฮว่ากับซื่อม่อตรงเข้าไปต้อนรับและทำความเคารพต่อทั้งสองอย่างนอบน้อม

“น้องข้าล่ะ” เซี่ยม่อหานพยักหน้าก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เรียนซื่อจื่อ คุณหนูพักผ่อนอยู่ในห้องเจ้าค่ะ” ซื่อฮว่าตอบเสียงเบา

“น้องฉินเจิง วันนี้น้องข้าเหนื่อยมากแล้วและกำลังพักผ่อนอยู่ เจ้าวางใจเถอะ นางไม่เป็นไรหรอก ไม่จำเป็นต้องไปหานางก็ได้!” เซี่ยม่อหานหยุดเดินก่อนจะหันไปมองฉินเจิงแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ไม่ได้ ข้าไม่สบายใจจนกว่าจะได้เห็นนาง” ฉินเจิงส่ายศีรษะ

“น้องฉินเจิง มีสิ่งใดทำให้เจ้าไม่สบายใจอีก นางก็ป่วยเช่นนี้มาตั้งหลายปีแล้ว” เซี่ยม่อหานมองเขาอย่างหมดหนทาง

“พี่จื่อกุย เพราะนางป่วยมาหลายปีแล้วข้าจึงไม่สบายใจ ท่านก็รู้ว่าวันนี้นางได้รับราชโองการประทานงานแต่งงานกับข้าแล้ว ข้าก็ต้องรักษาคำมั่นสัญญา บัดนี้ชีวิตของนางก็เหมือนกับชีวิตของข้า ไม่ว่านางเป็นตายร้ายดีอย่างไร มิใช่ว่าข้าก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือ ท่านคิดว่าข้ามาถึงที่นี่แล้วจะยอมกลับไปโดยมิได้พบนางหรือ” ดวงตาที่แฝงบรรยากาศเงียบสงบของฉินเจิงเหลือบมองเซี่ยม่อหานแวบหนึ่ง

เซี่ยม่อหานเงียบ