ส่วนที่ 1 บทที่ 030 ต้มดอกเหมย

บทที่ 30 ต้มดอกเหมย

เซี่ยฟางหวาเดินออกมา ฉินเจิงยืนพิงวงกบประตูพลางแนะนำอาจารย์ทั้งห้าให้นางทีละคนอย่างเชื่องช้า

บนใบหน้าของทั้งห้าประดับไปด้วยรอยยิ้มราวกับไม่ได้ถูกฉินเจิงบังคับมา นางทำความเคารพ และทั้งห้าก็ตอบรับ

อาจารย์ผู้สอนศิลปะทั้งสี่ท่านมีชื่อว่า หลี่ฉิน เมิ่งฉี เวินซู และฉู่ฮว่า พ่อครัวจากเยี่ยนฝูโหลวชื่อเหอเยี่ยน ชื่อของทั้งห้าไม่ได้เป็นชื่อที่มีมาแต่กำเนิด เรียกได้ว่าหลังจากมีชื่อเสียงแล้วจึงเหลือไว้เพียงแซ่เปลี่ยนตัวอักษรข้างหลังเป็นคำที่บ่งบอกถึงสิ่งที่ทำให้ประสบความสำเร็จมีชื่อเสียง

ไม่นานนัก พิธีกราบอาจารย์อย่างเรียบง่ายก็เสร็จสิ้น อาจารย์ทั้งห้ากล่าวลาก่อนจะออกไปจากเรือนลั่วเหมย

ฉินเจิงหันมาเหลือบมองเซี่ยฟางหวา กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ชัดเจนว่า “หรือยาที่หมอหลวงซุนให้เจ้ากินจะมียานอนหลับอยู่จึงทำให้เจ้าหลับจนถึงตอนนี้ นับตั้งแต่มีพิธีกราบอาจารย์มามีแต่ลูกศิษย์ที่ต้องมารออาจารย์ แต่เจ้าเป็นศิษย์คนแรกที่ให้อาจารย์ทั้งห้ารอเจ้าอยู่หนึ่งชั่วยาม”

เซี่ยฟางหวานวดหน้าผาก ในยาของหมอหลวงซุนไม่มียานอนหลับอยู่ นางก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองหลับไปได้อย่างไร