ส่วนที่ 1 บทที่ 015 แทนที่

บทที่ 15 แทนที่

องครักษ์รักษาพระองค์เร่งลงแส้ม้าเร็วมุ่งหน้าไปยังเมืองผิงหยางที่อยู่ห่างไปสามร้อยลี้ในวันนั้น

คืนนั้น ฉินเจิงก็ได้ทราบข่าวว่าฮ่องเต้ทรงมีราชโองการให้เขากลับเมืองหลวง เขายิ้มให้กับองค์รักษ์รักษาพระองค์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ลำบากเสด็จอาทรงเป็นห่วงข้าแล้ว! เจ้ากลับไปถ่ายทอดคำข้าว่า ในเมื่อไม่มีคนนำทาง ข้าก็ไม่ไปม่อเป่ยแล้ว อีกสองวันก็จะกลับไป”

องค์รักษ์รักษาพระองค์รับคำแล้วออกเดินทางกลับเมืองหลวง

ฉินเจิงหันหลังเอนตัวพิงเก้าอี้ วางขาบนม้านั่ง ข้างหนึ่งยกขึ้นมาทับอีกข้างพลางออกแรงแกว่ง สีหน้าสบายอกสบายใจเป็นอย่างยิ่ง

ตอนที่ผู้ดูแลมืองผิงหยางมาถึงไหลฝูโหลวก็เห็นฉินเจิงเป็นแบบนี้แล้ว เขาก็ตกตะลึงไปสักพักใหญ่ก่อนจะแสดงความเคารพ “คุณชายรองผู้สูงส่ง ข้าน้อยมิทราบว่าท่านจะมา จึงไม่ได้จัดคนคอยปรนนิบัติรับใช้และให้การต้อนรับที่ดีกว่านี้ ขอคุณชายรองโปรดอภัยด้วย”

ฉินเจิงเงยศีรษะขึ้นพลางพิจารณา ก่อนจะปัดมือ “ถ้าหากข้าเพิ่งมาถึงที่นี่แล้วเจ้าก็ทราบข่าว ข้าจะต้องสงสัยว่าเจ้ามีเจตนาไม่ดีแน่นอน”